Της Ιωάννας Καρανίσα, πρώην συντάκτριάς μας
Την τελευταία εβδομάδα του Απριλίου, συνηθίζουμε να εορτάζουμε τη μνήμη όλων των πειραματόζωων τα οποία, κάθε χρόνο, θυσιάζονται στο βωμό της Επιστήμης, με σκοπό την –υποτιθέμενη- πρόοδο του δικού μας είδους. Μήπως όμως σε αυτόν τον βωμό θυσιάζουμε και την ανθρωπιά;
Είναι βέβαιο ότι, σε πολλές περιπτώσεις, δεν μπορούμε να πάρουμε θέση και να σώσουμε αυτές τις ψυχούλες. Ωστόσο, ας αναρωτηθούμε τι κάνουμε για να σώσουμε τα υπόλοιπα άτυχα τετράποδα που κυκλοφορούν καθημερινά γύρω μας χωρίς σπίτι, επίσης αβοήθητα. Εγκαταλελειμμένα, μοναχά και με τη θλίψη να διαγράφεται πολλές φορές στο πρόσωπό τους, τα αθώα ζωάκια που έχουν αφεθεί στο δρόμο -και, κατά συνέπεια, στην «τύχη» τους- αποτελούν συχνά μια απόκοσμη εικόνα, με τα σκελετωμένα σωματάκια τους να περιφέρονται αναζητώντας τροφή, νερό και -ίσως- ένα χάδι.
Χιλιάδες κατοικίδια πετιούνται κάθε χρόνο από τους κυρίους τους παγκοσμίως, ενώ άλλα τόσα γεννιούνται από τα ήδη υπάρχοντα αδέσποτα, τα οποία κανείς δεν έχει φροντίσει να στειρώσει… Και ο κύκλος αυτός επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, δημιουργεί προβληματισμό σε ολόκληρες κοινωνίες και βυθίζει τους πολίτες σε απέραντη θλίψη, καθώς συχνά συναντούν νεκρά αδέσποτα από την πείνα, το κρύο ή κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα που τους συνέβη.
Τα πειραματόζωα στα εργαστήρια, από την άλλη, βρίσκονται στην χειρότερη θέση που θα μπορούσε να υπάρξει ένα πλάσμα. Ποντίκια, αρουραίοι, κουνέλια, γουρούνια αλλά και γάτες, σκύλοι και πίθηκοι χρησιμοποιούνται σε επιστημονικές μελέτες προκειμένου να ελεγχθούν η αποτελεσματικότητα νέων φαρμάκων, η επίδραση τοξικών και χημικών ουσιών στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, η πρόκληση αλλεργιών, δερματικών προβλημάτων, καρκίνου κ.ά. Η Animal Aid κι άλλες εταιρείες, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, παλεύουν καθημερινά για να σταματήσουν οι εγκληματικές αυτές πράξεις απέναντι στο ζωικό βασίλειο.
Ωστόσο, καμία οργάνωση, καμία εταιρεία και καμία ηλικιωμένη κυρία της διπλανής πόρτας δεν είναι ικανή να σώσει μόνη της τις δεκάδες ψυχές του δρόμου. Είναι στο χέρι όλων μας, να δράσουμε ομαδικά. Να υιοθετήσουμε ένα παραμελημένο ζώο, να στειρώσουμε ένα άλλο, να ταΐσουμε όσα καρτερικά περιμένουν έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μας ανά πάσα στιγμή. Αποτελεί προσωπική ευθύνη του καθενός να τερματιστεί αυτός ο φαύλος κύκλος της αμέλειας και της απανθρωπιάς.
