Της Γιώτας Μαντά, πρώην συντάκτριάς μας
«Πανελλήνιες». Μια λέξη με χιλιάδες συναισθήματα. Κοντοζυγώνει και φέτος η ημέρα που αμέτρητοι υποψήφιοι ανά την Ελλάδα θα προσέλθουν στις αίθουσες και θα παλέψουν για μια θέση στο όνειρο. Εκ πρώτης όψεως, θα αναμετρηθούν με μια κόλλα χαρτί. Όμως, αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, τα παιδιά θα παλέψουν με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Και τώρα, απευθύνομαι σε εσένα. Βρίσκεσαι στην τελική ευθεία του στόχου σου, μια ανάσα πριν το τέλος, στην κυριολεξία. Είναι δύσκολα, το ξέρω. Είναι δυσκολότερα από κάθε άλλη στιγμή των δύο ετών της προετοιμασίας σου. Αλλά θα τα καταφέρεις.
Πέρασες πολλά μέχρι στιγμής. Ξενύχτησες πάνω από βιβλία, μέτρησες ελάχιστες ώρες ύπνου, ήπιες πολύ καφέ. Έκλαψες, αγχώθηκες, απογοητεύτηκες. Ένιωσες την καρδιά σου να πάλλεται δυνατά και αναγνώρισες αυτή την ρημάδα κρίση πανικού που πάλι σου χτύπησε την πόρτα. Ναι, έφτασες στο σημείο να τα παρατήσεις και αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία σου ή την προσπάθειά σου. Ξεστόμισες αυτό το «δεν αντέχω άλλο, δεν δίνω!». Και τότε ήταν που έπεσες. Αλλά σηκώθηκες ξανά. Με θάρρος και πείσμα -περισσότερο από πριν- προχώρησες και δεν κατέθεσες τα όπλα. Και να που τώρα, αναμένεται η τελευταία σου μάχη.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, όμως. Το τελευταίο μέρος των μαθητικών σου χρόνων, σε γέμισε και όμορφες αναμνήσεις. Πρώτη και καλύτερη στο μυαλό σου, έρχεται η πενθήμερη. Αξέχαστες μέρες ξεγνοιασιάς παρέα με τα φιλαράκια σου, μακριά από όλες τις υποχρεώσεις. Ποιος πάει για τα αξιοθέατα; Ξενύχτια, ποτά, τσιγάρα. Ο πιο όμορφος αποσυντονισμός. Η τελευταία ευκαιρία για απελευθέρωση, προτού αγκαλιάσεις ξανά Βενιζέλο ή Bolzano, αναλόγως την περίσταση. Αλλά και στο σχολείο ήταν όμορφα, παρόλο που έπρεπε συνεχώς να προγραμματίζεις και να υπολογίζεις απουσίες, μήπως ξεκλέψεις και καμιά ώρα για ύπνο. Θα σου λείψει η ξεχωριστή παράνοια της τάξης. Οι πλάκες με τους συμμαθητές, ο αγαπημένος σου καθηγητής και το πολυπόθητο κουδούνι. Πότε θα το ξανά ακούσεις άραγε;
Ανεκτίμητες και οι στιγμές του φροντιστηρίου. Τα γέλια και οι ασυναρτησίες της κούρασης, ακόμη και τα διαγωνίσματα, που πάντοτε συνοδεύονταν από ένα καφεδάκι – όσο διάβασμα και να είχες. Ε, αν έζησες και τον αμφιλεγόμενο «έρωτα στον καιρό των πανελληνίων», τότε απέδειξες περίτρανα πως όλα γίνονται σ’ αυτή τη ζωή. Θέληση και μέτρο να υπάρχει.
Λίγο πριν δώσω εγώ, ένας φίλος μου είπε «η αρχή του τέλους». Και τότε απέρριψα αυτόν τον ορισμό, ίσως γιατί με φόβισε. Αλλά τώρα ξέρω πως αυτό είναι. Οι Πανελλήνιες είναι η αρχή ενός πανέμορφου τέλους, ενός κύκλου που σφραγίζει, για να ανοίξει διάπλατα ένας καινούργιος. Ένα πέρασμα από το «πρέπει» στο «θέλω». Η εμπειρία αυτή θα σε αλλάξει, σίγουρα θα σε ωριμάσει. Θα αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, θα φτάσεις τα όριά σου, ίσως και να τα ξεπεράσεις. Θα γνωρίσεις τον εαυτό σου καλύτερα.
Και αν ο δρόμος δεν ήταν ανηφορικός, τι θέα θα έβρισκες στη κορυφή; Χρειάζεται να φτάσεις εκεί για να αντικρίσεις το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα. Να αναπνεύσεις και να λυτρωθείς.
Ώρα μηδέν. Μπες στην αίθουσα με το κεφάλι ψηλά και μ’ ένα πλατύ χαμόγελο. Σε σένα το χρωστάς, και το αξίζεις στον μέγιστο βαθμό. Το άγχος είναι μέσα στο παιχνίδι, αλλά μην στραφείς εναντίον σου τώρα. Μέθοδος «εισπνοής-εκπνοής» και το κεφάλι ψηλά. Βάλε καλά στο μυαλό σου πως έχεις ήδη πετύχει. Ονειρεύτηκες, πάλεψες και τώρα διεκδικείς.
Καλή τύχη!
*Αυτό, από μένα για σένα. Βάλτο δυνατά και εκτονώσου:
