Όπως εκείνη η κουρτίνα που δηλώνει διακριτικά με το θρόισμα του υφάσματός της από τον αέρα την παρουσία της στο τακτοποιημένο καθιστικό, έτσι κι εσύ ενυπάρχεις διακριτικά αλλά όντας έντονα αισθητικά παρών στην καθησυχαστική ατμόσφαιρα.
Η τελευταία στιβάδα του αρώματός σου καλύπτει περιμετρικά και περιποιητικά τον χώρο. Μια δόση αρμονίας κατακλύζει εκείνον τον καναπέ κι εκείνες τις πολυθρόνες κι ο απόηχος της μουσικής που παίζει το πικάπ συνομιλεί τόσο τέλεια μαζί σου. Σ’ αυτήν τη διαλεκτική επικοινωνία η απουσία σου είναι ο πιο αισθαντικός συνομιλητής.
Στο καθιστικό παίζουν τα αγαπημένα σου τραγούδια κι εγώ διαβάζω τα βιβλία σου. Καθώς διατρέχω τις σελίδες, ο ζεστός καφές σου όλο και χάνει από τη θερμότητά του. Σε περιμένω. Μα τη μορφή σου δεν την έχω ξαναδεί, πώς λοιπόν θα σε αναγνωρίσω; Κι όμως η παρούσα απουσία σου προσδίδει την αίσθηση στο περικείμενο ότι η γνωριμία μας κάποτε υπήρξε. Σαν εκείνη να υπήρξε ένα φευγαλέο μα τόσο δηλωτικά εντυπωμένο στιγμιότυπο του χθες.
Σε κάθε μας συνάντηση στο καθιστικό εκείνο ακούω όλο και πιο έντονα το πλησίασμά σου. Σε νιώθω όλο και πιο κοντά μου. Θα σε αναγνωρίσω, μόλις έρθεις. Πώς να εξηγήσω αυτή την παντοδύναμη αίσθηση της απουσίας σου την τόσο παρούσα; Το βράδυ αυτό σε προσμένω.
*Πίνακας: Gauguin’s Chair, Vincent van Gogh, 1888
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
