Το νέο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου, ονόματι “Παρόντες”, είναι η απαραίτητη απεικόνιση του έτους 2020, στο οποίο ξέσπασε αυτή η πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση, η πανδημία του κορωνοϊού. Είναι ένα ντοκιμαντέρ το οποίο, αφενός παρουσιάζει τον μηχανισμό ο οποίος κλήθηκε να λάβει άμεσες αποφάσεις πολιτικής και υγειονομικής φύσεως, καθώς και το υπόβαθρο τους, αφετέρου, παρουσιάζει και τις επιπτώσεις αυτών των πολιτικών, προσθέτοντας μικρές ιστορίες των ανθρώπων που δεν γινόταν να μείνουν μέσα στο σπίτι, θίγοντας συνδυαστικά αμιγώς κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.
Οι «Παρόντες», βέβαια, δεν είναι μια απλή απεικόνιση μονάχα, αλλά αποτελεί και μια γενικότερη κριτική του αποτυπώματος που άφησε η πανδημία σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Αρχικά, ο γνωστός σκηνοθέτης και δημοσιογράφος επιλέγει να εστιάσει στους ήρωες αυτής της κρίσης, για παράδειγμα τους γιατρούς, οι οποίοι βρέθηκαν εντελώς αβοήθητοι και απομονωμένοι, αντιμέτωποι με έναν άγνωστο και αόρατο εχθρό. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται και στους ανθρώπους που πέρασαν το διάστημα του 1ου lockdown μόνοι, είτε αυτοί λέγονται ένοικοι γηροκομείου, είτε ασθενείς. Προς τιμήν του, παρά την κριτική του στάση, δίνει βήμα και σε κυβερνητικούς αξιωματούχους όπως ο Νίκος Χαρδαλιάς ή ο Γρηγόρης Δημητριάδης, οι οποίοι αποκαλύπτουν το δικό τους υπόβαθρο αποφάσεων και πώς ωθήθηκαν σε αυτές.
Η συνέχεια του φιλμ, βρίσκει τον Αυγερόπουλο να επιλέγει μικρές καθημερινές ιστορίες από ανθρώπους οι οποίοι, σε αντίθεση με το σύνθημα «Μένουμε Σπίτι», εξαιτίας της φύσης του επαγγέλματος τους καθώς και του χαρακτήρα τους, βρισκόντουσαν στους δρόμους της άδειας Αθήνας. Οι εργαζόμενοι των Γηροκομείων, για παράδειγμα, που έδωσαν βήμα στο ντοκιμαντέρ να αναδείξει τον νέο τους αναπροσαρμοσμένο ρόλο, ο οποίος περιελάμβανε την επικοινωνία των ενοίκων με τον έξω κόσμο, καθώς οι επισκέψεις είχαν δια νόμου απαγορευθεί. Οι εργαζόμενοι του ΚΕΘΕΑ, που ερχόντουσαν σε επαφή, σε καθημερινή βάση, με ανθρώπους του δρόμου και που ήταν εξαρτημένοι, προσπαθώντας να χτίσουν μαζί τους μια πιο ουσιαστική και ανθρώπινη σχέση σε αυτούς τους απάνθρωπους καιρούς, όντας ουσιαστικά το μοναδικό τους αποκούμπι.
Στο τελευταίο κομμάτι του ντοκιμαντέρ, τοποθετείται ένα ηθικό πλαίσιο γύρω από αυτό, παραθέτοντας ηθικής φύσεως ζητήματα που είτε προϋπήρχαν και αναδείχτηκαν περισσότερο με τις νέες συνθήκες, είτε δημιουργήθηκαν. Η έλλειψη του απαραίτητου ιατρικού εξοπλισμού που απαιτούνταν για την προστασία της υγείας των νοσηλευτών και των γιατρών, με αποτέλεσμα ο κλάδος να θρηνεί θύματα. Η ύπαρξη της Λίστας Πέτσα, όπου ο συγκεκριμένος κύριος επέλεξε να στηρίξει μονάχα φιλοκυβερνητικά κανάλια και ιστοσελίδες. Οι οικονομικές διευκολύνσεις στους ιδιοκτήτες των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων της χώρας, με πρόσχημα την δια νόμου απαγόρευση κυκλοφορίας. Το αντισυνταγματικό αλαλούμ του Χρυσοχοΐδη σχετικά με τις πορείες στις 17 του Νοέμβρη και στις 6 του Δεκέμβρη. Την έλλειψη του κατάλληλου συστήματος πρόληψης από εξωτερικούς παράγοντες, όπως είναι οι τουρίστες. Το γεγονός πως οι καλλιτέχνες αφέθηκαν στο έλεος της μοίρας τους, με τις αρχές να σφυρίζουν αδιάφορα. Η ανεπίσημη φυλακή προσφύγων στην Μόρια και στο Καρά Τεπέ, ενώ έγινε αναφορά και στην επερχόμενη οικονομική κρίση που πρόκειται να πλήξει τα χαμηλά στρώματα και τα νοικοκυριά μετά το πέρας της πανδημίας.
Εν ολίγοις, η νέα ταινία του Γιώργου Αυγερόπουλου αποτελεί έναν ακριβή καθρέφτη της ελληνικής πραγματικότητας την εποχή του κορωνοϊού. Δίχως να αποστασιοποιείται από τα γεγονότα, παίρνει ξεκάθαρη θέση. Ήρωες αυτής της κρίσης, αρμόδιοι πολιτικοί και οργανωτικοί θεσμοί, μικροί ήρωες της καθημερινότητας, καθώς και ηθικά ζητήματα, όλα μαζί τοποθετούνται άρτια συνδεδεμένα σε ένα φιλμ που είναι ικανό να γεννήσει γόνιμους και εύλογους προβληματισμούς για τη κρατική διαχείριση, οριοθετώντας τα πραγματικά σύνορα μεταξύ κρατικής και ατομικής ευθύνης.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
