“Περήφανη Ελλάδα”

Η Ελλάδα, τόσο όμορφη και γαλάζια. Με τις θάλασσες να βρέχουν ένα τεράστιο κομμάτι της. Θάλασσες και ακρογιαλιές για τις οποίες οι ξένοι μαζεύονται κατά σορό ώστε να τις απολαύσουν, όσο έχουν αυτήν την πολυπόθητη άδεια από την δουλειά και τις υποχρεώσεις τους. Νερά που τα βλέπεις και αναρωτιέσαι «Είναι πράσινο τούτο το νερό ή γαλάζιο;» και «Πώς γίνεται να είναι τόσο λαμπερό και καθαρό;».

Η Ελλάδα, τόσο όμορφη και ζεστή. Το κλίμα το μεσογειακό, αυτό της Ελλάδας που δημιουργεί την αίσθηση ότι όλες οι εποχές έχουν λίγο καλοκαίρι μέσα τους. Ακόμα και ο χειμώνας. Ίσως να είμαστε η μόνη χώρα που μήνα Δεκέμβριο θα μας δεις να καθόμαστε με το κοντομάνικο, ή ένα λεπτό μπλουζάκι τέλος πάντων, και θα απολαμβάνουμε τον φραπέ με τα τέσσερα παγάκια του, ενώ σε άλλες χώρες φοράνε τρία στρώματα ρούχα για να προστατευτούν από το κρύο.

Η Ελλάδα, τόσο όμορφη και ρυθμική. Είναι αυτή η μαγεία του τόπου μας που σου δημιουργεί αυτόν τον διχασμό μέσα σου. Σπίτι σου ακούς ξενόφερτα και ποιοτικά κομμάτια και έξω καταλήγεις να τραγουδάς και να χορεύεις τα ρεμπέτικα τριών γενιών πιο πίσω από τη δική σου με τις ώρες, σε μαγαζιά που ακόμη κι αν δεν πας, αν είσαι στο εξωτερικό θα τα αποζητάς.

Η Ελλάδα, τόσο όμορφη και ελληνική. Αυτή η αίσθηση που περπατάς στην Πλάκα και νιώθεις κάθε φορά την ανάγκη να φωτογραφίσεις τον Παρθενώνα από κάθε οπτική γωνιά, γιατί από δεξιά φαίνονται ωραία τα σύννεφα, ενώ από αριστερά φωτίζεται το επίκεντρο της φωτογραφίας σου, η Ακρόπολη. Και ενώ περπατάς με τις ώρες έρχεται κάποια στιγμή η ανάγκη σου να ξεκουραστείς, να ξαποστάσεις μαζί με την παρέα σε ένα από τα μαγαζάκια με τα ωραία ορεκτικά και τα κυρίως που μοιράζεστε στα τρία, γιατί είναι ακριβά και «δεν βγαίνετε». Και εκεί που παραγγέλνεις, έρχεται και η στιγμή να ανακοινώσεις και το πιο αξιοθαύμαστο κομμάτι του πολυχρησιμοποιημένου και φθαρμένου καταλόγου. «Θα θέλαμε και ένα πεντακοσάρι ούζο. Α! Και παγάκια αν σου είναι εύκολο». Γιατί τι είναι η Ελλάδα χωρίς το ουζάκι της;

Η Ελλάδα, τόσο όμορφη και ιστορική. Δεν κάνω αναφορά μόνο στην αξιέπαινη συμπεριφορά μας, απέναντι στον, τότε, εχθρό, να αντισταθούμε και να ελευθερωθούμε. Είναι λίγες οι λέξεις και τα μπράβο για την ηρωική μας στάση και την θέλησή μας για ελευθερία. Όσα και να θέλω να εκφράσω, αναφέρονται όλα με τρόπο ανατριχιαστικό στα ποιήματα που έχουν γραφτεί. Κάνω αναφορά όμως και για τα ακόμα πιο παλιά χρόνια, για τον τρόπο που δημιουργήσαμε τον πολιτισμό και σιγά σιγά με κόπο και ιδρώτα χτίσαμε, ως λαός, και το δημοκρατικό πολίτευμα.

Η Ελλάδα, τόσο όμορφη και αξιοθαύμαστη. Κάποτε.

Πλέον η Ελλάδα δεν είναι γαλανόλευκη. Είναι μαύρη, αυτό το μαύρο της πίσσας που βρωμάει θάνατο και δημιουργεί αποστροφή. Και θα μου πεις, όλα αυτά δεν τα βλέπει ο τουρίστας που σου χαρίζει τα λεφτά του για μπλουζάκια και καπέλα με το λογότυπο «I LOVE GREECE». Τα βλέπω όμως εγώ, τα βλέπει ο Παύλος, ο Κώστας, η Βάσια, ο Στέλιος, η Αγγελική. Τα βλέπουν όλα τα παιδιά, οι έφηβοι, οι νέοι, αυτοί που θα κρατήσουν την Ελλάδα στα χέρια τους σε λίγα χρόνια, όταν οι «μεγάλοι» του τώρα θα είναι οι αναμνήσεις του μέλλοντος.

Η Ελλάδα μας είναι γεμάτη μίσος, έχθρα, βία, αγανάκτηση, κούραση, θυμό, απελπισία.

Για ποιο λόγο, λοιπόν, να είμαστε περήφανοι για την Ελλάδα; Για τους σπόρους αντιπάθειας που σπέρνουν στα κεφάλια των παιδιών από μικρές τάξεις του σχολείου για την Τουρκία; ‘Η για την τάση να μας πείσουν ότι πρέπει να υποστηρίξουμε με ό,τι έχουμε ότι η Κύπρος είναι Ελληνική και ότι ανήκει στην Ελλάδα; Η Κύπρος ανήκει στην Κύπρο, κι αυτό ποτέ δεν μας το δίδαξε κανένας.

Για ποιο λόγο να είμαστε περήφανοι; Για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες; Αυτούς τους συνανθρώπους που ζητάνε προσωρινή φροντίδα για να ορθοποδήσουν και εμείς αντί αυτού τους μοιράζουμε εγκάρδια ρατσιστικά βλέμματα, κλωτσιές, και ψάχνουμε αφορμή να τους τραβήξουμε μέχρι την ΓΑΔΑ και να βγάλουμε πάνω στο απροστάτευτο κορμί τους όλο το κόμπλεξ που κρύβουμε βαθιά μέσα μας; Ή μήπως για την απόφαση που είχαμε πάρει πριν κάποια χρόνια να κλείσουμε τα σύνορα μας και οι καταγάλανες θάλασσες να γεμίσουν ουρλιαχτά πόνου και θλίψης, όσο τα παιδιά των προσφύγων και των μεταναστών αφήνουν την τελευταία τους πνοή από το πολύ νερό που μαζεύτηκε στους πνεύμονες;

Για ποιο λόγο να είμαστε περήφανοι; Για το εκπαιδευτικό μας σύστημα; Το σύστημα αυτό που είναι γεμάτο συμφέρον και οι καθηγητές που έχουν διάθεση να διδάξουν και να προσφέρουν γνώση είναι ελάχιστοι, σε σχέση με αυτούς που απλά επιθυμούν να «ξεπετάξουν» το μάθημα και τους μαθητές, να πάρουν τον μισθό και να γυρίσουν σπίτι για τηλεόραση; Το σύστημα που κρίνει όλη την προσπάθεια των μαθητών, που έχουν κοπιάσει ώρες με τις ώρες και χρόνια με τα χρόνια, μέσα από μερικά τρίωρα; Το σύστημα που αποτελείται ακόμα από τις Πανελλήνιες εξετάσεις; Το σύστημα που καταρρέει μέρα με την μέρα και στερείται υποδομών;

Για ποιο λόγο να είμαστε περήφανοι; Για τα πανεπιστημιακά ιδρύματά μας; Αυτά που με το που μπαίνει ο φοιτητής μέσα είναι μόνος του; Αυτά τα οποία δεν έχουν προσωπικό ώστε να εξυπηρετεί και να βοηθάει τους νέους; Αυτά που δεν έχουν αρκετές αίθουσες για μαθήματα και αναγκάζουν τους φοιτητές να κάνουν ολόκληρο ταξίδι για να παρακολουθήσουν δύο ώρες θεωρία και δύο ώρες εργαστήριο; Αυτά που δεν προσπαθούν ούτε στο ελάχιστο να παρέχουν ένα χέρι βοηθείας στους φοιτητές και στις φοιτήτριες και κάθε φορά που επιθυμούμε μία διευκρίνηση ή μια πιο αναλυτική εξήγηση, ξεφυσάνε και το μόνο που έχουν να δώσουν σαν απάντηση είναι το διάσημο: «Ας πρόσεχες την πρώτη φορά που τα είπα!»;

Για ποιο λόγο να είμαστε περήφανοι; Για την πολιτική μας και για τους πολιτικούς ηγέτες που επιλέξαμε να οργανώσουν το ελληνικό κράτος; Γι’ αυτήν την πολιτική, λοιπόν, που το πρόβλημα της πανδημίας προσπάθησε και προσπαθεί ακόμα να το λύσει με αστυνομία και αστυνομία και αστυνομία; Γι’ αυτούς τους πολιτικούς που αποφασίζουν να βάλουν αστυνομία στις σχολές και να διαγράφουν φοιτητές αν αντιγράψουν στο διαγώνισμα και να αποκλείουν νέους από τα Πανεπιστήμια αν φοιτούν παραπάνω από «ν+2» χρόνια; Γι’ αυτούς και αυτές που εξαγοράζουν τα Μ.Μ.Ε αποκρύπτοντας κάθε σπιθαμή αλήθειας, σπέρνοντας με το διάβα τους κάθε λογής προπαγάνδας και εκμετάλλευσης του πολίτη;

Για ποιο λόγο να είμαστε περήφανοι; Για τις τέχνες μας; Τις τέχνες που και όρεξη να είχες κάποτε να έρθεις σε επαφή, τώρα το μυαλό σου γεμίζει με κακουχίες που έχουν ζήσει τόσοι άνθρωποι πίσω από κάθε καλοστημένη παράσταση που απολαμβάνουμε χειροκροτώντας με θαυμασμό για την δημιουργία των εκάστοτε καλλιτεχνών; Στην Ελλάδα, ακούς θέατρο και σκέφτεσαι “Λιγνάδης”, ακούς “παράσταση” και βλέπεις βιασμένες γυναίκες και κακοποιημένους άνδρες, ακούς “50-50” και σκέφτεσαι τον Φιλιππίδη να αυνανίζεται μπροστά σε γυναίκες μέσα στο αυτοκίνητό του.

Για ποιο λόγο να είμαστε περήφανοι; Για την κοινωνία μας; Για την κοινωνία αυτή που ο καθένας κοιτάει να εξυπηρετήσει το προσωπικό -και μόνο- συμφέρον του και που το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» θεωρούμε ότι θα δημιουργήσει καλύτερη όραση να δούμε τον κόσμο, να δούμε τους γύρω μας; Την κοινωνία που στην πανδημία δημιούργησε όλες τις συνωμοσίες που μπορεί να πλάσει ο ανθρώπινος νους, προκειμένου να μην βάλουν τα παιδιά στο Δημοτικό μάσκες; Η ίδια κοινωνία, που όταν είδε τα κρούσματα να αυξάνονται ραγδαία, κατηγόρησε τους ανωτέρους για τα μέτρα προστασίας που είναι ελλιπή. Η ίδια κοινωνία που έπρεπε να φτάσει στο 2020 για να καταδικάσει την Χρυσή Αυγή ως τρομοκρατική οργάνωση και να αποδώσει δικαιοσύνη για όσους χάθηκαν άδικα, από τα χέρια των νεοναζί που κόβουν βόλτες στις γειτονιές μας; Η ίδια κοινωνία που όταν βγήκαν οι γυναίκες να μιλήσουν για τον βιασμό που τους χτύπησε την πόρτα μια μέρα του Δεκέμβρη, βγήκε και είπε χωρίς ντροπή και δισταγμό «Τώρα το θυμήθηκε…» και «Ακόμα υπάρχει ο φεμινισμός και μας πρήζουν;»

Για ποιο λόγο να είμαστε περήφανοι; Για την πραγματικότητα που βιώνουμε και που είμαστε αναγκασμένοι, μεγάλοι και μικροί, άνδρες και γυναίκες, να κατεβαίνουμε σε πορείες επειδή η Αστυνομία έχει χάσει τα λογικά της και επιτίθεται στους πολίτες με την παραμικρή ευκαιρία και χωρίς κανέναν απολύτως λόγο; Για την ίδια πραγματικότητα, στην οποία η Αστυνομία, κρίνει έναν άνθρωπο ένοχο για ανθρωποκτονία από ένα σχόλιο στο Facebook; Για την πραγματικότητα στην οποία λαός και αστυνομία είναι δύο ξεχωριστές παρατάξεις, βλέπουμε η μία την άλλη σαν εχθρό και νιώθουμε μίσος και διάθεση για αλληλοκαταστροφή όταν αντικριζόμαστε;

Για ποιο λόγο να είμαστε περήφανοι, λοιπόν; Προσωπικά, θεωρώ ότι για να καταλάβεις αν είσαι περήφανος για την χώρα σου, προσπαθείς να αντιληφθείς αν υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα είναι περήφανοι οι Έλληνες σε διακόσια χρόνια από τώρα λόγω των πράξεων των δικών σου και των συμπολιτών σου. Αν θα αφήσεις ως μέρος του λαού σου μία ιστορία για να ακούνε τα παιδιά που θα κάθονται στην ίδια αίθουσα που έκατσες κάποτε εσύ, και να νιώθουν περήφανα, να αισθάνονται ότι είσαι πρότυπο για εκείνα και ότι μόνο αν ακολουθήσουν τα δικά σου βήματα θα προοδεύσουν ως άνθρωποι, ως κοινωνία, ως κράτος.

Και τα χρόνια περνάνε, και είμαστε περήφανοι μόνο για το παρελθόν μας, δεν είμαστε περήφανοι για τίποτα που να λαμβάνει χώρα στο παρόν, το οποίο θα λειτουργήσει κάποτε σαν όραμα για τους νέους που θα έρθουν μετά από εμάς. Και αυτό γιατί δεν δρούμε με τέτοιο τρόπο. Οι μέρες σκίζονται μία μία από το ημερολόγιο και δεν κάνουμε τίποτα αξιοσημείωτο, σημαντικό, τόσο για εμάς όσο και για τους συνανθρώπους μας.

Και τα χρόνια περνάνε, οι μέρες ξεθωριάζουν και μαζί τους ξεθωριάζει και η περηφάνιά μας…