Από τα λεγόμενα του πρωθυπουργού στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Γραμματείας της Νέας Δημοκρατίας το προηγούμενο Σάββατο, κρατάει κάνεις ως επίγευση στο νου του και αναφορικά με τις παρούσες συνθήκες, ορισμένες λέξεις ή φράσεις-κλειδιά: Ελευθερία, Αλληλεγγύη (ως αξίες του κυβερνώντος κόμματος), έμπρακτη έκφραση (της αλληλεγγύης), κοινός αγώνας, εμπιστοσύνη στους επιστήμονες. Γενικότερα, οι παραπάνω επιλογές εμφανίζονται εσχάτως συστηματικά στον δημόσιο λόγο της κυβέρνησης, αλλά και των εμφανιζόμενων στα ΜΜΕ βουλευτών και στελεχών του κόμματος που τον υιοθετούν και τον επικοινωνούν.
Η Ελευθερία ως αξία διέπει τη Νέα Δημοκρατία, σίγουρα στο οικονομικό πεδίο σε ιδεολογικό επίπεδο διά του νεοφιλελευθερισμού. Ωστόσο, με τις ψήφους των μελών του κόμματος, που διέπεται από τις ως άνω αξίες, στο Κοινοβούλιο βάλλεται η ελευθερία. Ακόμα και η οικονομική ελευθερία -όχι όλων, προς θεού- βάλλεται όπως και η ελευθερία του λόγου, ελευθερία του «συνέρχεσθαι» και της διοργάνωσης δημοκρατικών διαδηλώσεων. Η αλληλεγγύη και η έμπρακτη έκφρασή της γίνεται διά του νέου πτωχευτικού νόμου, του επερχόμενου νομοσχεδίου επί των εργασιακών, διά του πενιχρού πακέτου στήριξης όσων βρίσκονται στον πάγο με το νέο «κλειδαμπάρωμα» (αγγλιστί lockdown). Οι εργατολόγοι και οι ειδήμονες επί του πτωχευτικού δικαίου, αλλά και οι εκπρόσωποι των συνδικαλιστικών φορέων μεταδίδουν τον παλμό της πραγματικότητας που διαμορφώνουν οι πολιτικές της κυβέρνησης. Τις τελευταίες μέρες τα ανακύπτοντα απ’ αυτές ζητήματα έχουν χιλιο-ειπωθεί, οπότε δεν χρειάζεται να αναλυθούν τεχνικής φύσεως ζητήματα για ακόμα μια φορά και από έναν μη ειδήμονα. Εξάλλου, δεν είναι και ο σκοπός του σημερινού σημειώματος. Το κυριότερο πάντως είναι ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες υφίστανται και θα υφίστανται κατηγορίες συμπολιτών μας που θα έχουν ελάχιστο έως και μηδενικό εισόδημα, χωρίς την προστασία της πρώτης τους κατοικίας. Δηλαδή, έλλειψη βασικών προαπαιτουμένων για μια αξιοπρεπή διαβίωση στην περίοδο της καραντίνας.
Ο κοινός αγώνας, από την οπτική του κυβερνώντος κόμματος, αφορά τη συστράτευση με τους πολίτες στην αντιμετώπιση της όλης κατάστασης. Οι πολίτες αναμφίβολα θα τηρήσουν τα μέτρα, ιδίως υπό τη δαμόκλειο σπάθη του προσφάτως διπλασιασθέντος προστίμου. Ήδη οι δρόμοι είναι σχετικά έρημοι. Στην περίοδο αυτή θα «τρέξουν» οι αναγκαίες αναβαθμίσεις στο ΕΣΥ και στα Μ.Μ.Μ. χωρίς προχειρότητα; Από τον περασμένο Μάρτιο η κυβέρνηση έχει σκοράρει πολλάκις. Στο λάθος τέρμα όμως. Ωστόσο, το ματς είναι ακόμα εν εξελίξει. Δεν έχουμε φτάσει στο 90+4 για να παραδώσουμε τα όπλα. Οι ανακοινώσεις της Pfizer για το εμβόλιο είναι ένα φως στο τούνελ αλλά μέχρι την έξοδο έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας. Πάντως, με την νέα καραντίνα, η κοινωνία μπαίνει για άλλη μία φορά στον πάγο. Είναι η χρυσή ευκαιρία της κυβέρνησης να «κάνει ό,τι χρειάζεται για να μη φτάσει στο σημείο να κάνει ό,τι χρειάζεται».
Για να επιστρέψουμε στον κοινό αυτό αγώνα και να γυρίσουμε το παιχνίδι πρέπει να στραφούν τα βλέμματα απάντων προς τη σωστή κατεύθυνση και να υπάρχουν κοινές προτεραιότητες. Πρώτη και κυριότερη είναι η αξιοπρεπής και υγειονομικά ασφαλής διαβίωση των πολίτων και η ανωδυνότερη δυνατή έκβαση του κοινού αγώνα. Υπό αυτή την έννοια, ως οικονομία του ελληνικού κράτους δεν θεωρείται μόνο η αξιολόγηση των Moody’s, οι αποδόσεις των ομολόγων και τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού στις διεθνείς αγορές. Ούτε είναι μόνο το ΑΕΠ, το κατά κεφαλήν εισόδημα και η ανεργία. Όλα αυτά δεν συμπεριλαμβάνουν άμεσα τις πραγματικές συνθήκες μίας οικονομίας για τον απλό πολίτη-βιοπαλαιστή και το ζήτημα επιβίωσης που του χτυπάει την πόρτα. Δεν το λέει μόνο κάποιος άσημος-άσχετος επί των οικονομικών ζητημάτων φοιτητής Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ. Το λέει και η ίδια η επιστήμη των οικονομικών. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η εμπιστοσύνη που ζητά να δείξουμε η ελληνική κυβέρνηση προς την επιστημονική κοινότητα αφορά αποκλειστικά και μόνον τις επιστήμες υγείας.
Επίσης, η Επιστήμη λέει ότι ο πληθυσμός αποτελεί θεμελιώδες προαπαιτούμενο για την ύπαρξη ενός κράτους. Την συντριπτική πλειοψηφία, λοιπόν, του πληθυσμού ενός κράτους συνιστούν αυτοί οι πολίτες-βιοπαλαιστές. Άλλοι τους αποκαλούν και εργατική τάξη. Η λογική έρχεται και επεξηγεί ότι ως θεμελιώδης προϋπόθεση για την ύπαρξη κράτους οφείλει να γίνει πρώτη προτεραιότητα. Τότε θα μιλήσουμε περί κοινού αγώνος.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
