Περί κρίσεως απόψεις

Του Γιώργου Βαλασκατζή και Παύλου Γιαννόπουλου

Τα πλήγματα που έχει προκαλέσει η νέα πανδημική έξαρση του COVID-19 είναι αναμφισβήτητα τεραστίων διαστάσεων σε όλους τους τομείς – και η αποκατάστασή τους καθίσταται χρονοβόρα. Ας μην αστειευόμαστε. Δυστυχώς, όλοι το γνωρίζουμε αυτό. Προσωπική πεποίθηση, ωστόσο, παραμένει η άποψη πως από καθετί αρνητικό ανθεί κάτι όμορφο, αισιόδοξο, ελπιδοφόρο.

Ο κορωνοϊός, με τις μέχρι τώρα πληροφορίες -τουλάχιστον- μοιάζει να βρίσκεται στην αρχική του μορφή. Δύναται να γίνει πιο μεταδοτικός, πιο επιθετικός, πιο φονικός, να μην κατατάσσει πλέον ανθρώπους σε ευπαθείς και μη ομάδες. Δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου. Ανήκω στα άτομα εκείνα που «αδιαφορούν», λίγο-πολύ, και αγνοούν την βαρύτητα της κατάστασης. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά ότι δεν είμαι παιδί που ενδέχεται να μείνει σπίτι για τον οποιοδήποτε λόγο. Και αυτό (δεν) κάνω.

Ύστερα και από τον αυστηρότερο περιορισμό που ορίστηκε για την υπαίθρια κυκλοφορία και ανακοινώθηκε δια στόματος του Πρωθυπουργού, ο κόσμος θορυβήθηκε, αλλά και φοβήθηκε. Φοβήθηκε; Βλέπω ακόμα συναθροίσεις ατόμων μεγαλύτερων ηλικιών να περιφέρονται στους δρόμους των νοτίων προαστίων της Αθήνας όπως και προηγουμένως. Φίλοι και γνωστοί μου, αντιθέτως, φοιτητές και ανθεκτικότεροι οργανισμοί, υπάκουσαν στις οδηγίες. Σαν να ενυπήρχε μια δόση αλήθειας στο τελευταίο διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Παρόλα αυτά, μήπως να δεχθεί και η Κυβέρνηση μια μικρή κριτική, παρά την -πραγματικά- ανύπαρκτη ατομική ευθύνη την οποία επιδεικνύουν ορισμένοι; Οι 2.000 προσλήψεις που δεν έγιναν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) επιδεινώνουν την πανδημική κρίση. Η επιστράτευση εθελοντών, παρότι αναγκαία, αδυνατεί να αντικαταστήσει την εμπειρία και την δεξιοτεχνία αναγνωρισμένων γιατρών. Δεν σκοπεύω να μακρηγορήσω για τα πολιτικά λάθη, καθώς αντιμετωπίζουμε κάτι πρωτόγνωρο. Ίσως μια πιο ήπια παραμέληση του δημόσιου τομέα να είχε σώσει μερικές ζωές παραπάνω.

Κλείνοντας, ας αναφερθούμε και στα θετικά αυτής της εποχής της παράνοιας που διανύουμε. Διαπνέεται, παρά την απομόνωση δισεκατομμυρίων ατόμων, ένα παγκόσμιο αίσθημα ενότητας και αλληλεγγύης, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει -μέσω άσκησης πιέσεων- τις εξουσίες ανά την υφήλιο στην παροχή περισσότερης κοινωνικής δικαιοσύνης. Οικογένειες δυναμώνουν τους δεσμούς μεταξύ των μελών τους, ο ελεύθερος χρόνος μετουσιώνεται σε δημιουργίες υψηλής τέχνης, ο οικιακός αθλητισμός υιοθετείται από όλο και περισσότερους. Παράλληλα, παρατηρείται μία επιστροφή στην φύση, καθώς η μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης (μειωμένη βιομηχανική δραστηριότητα, αδρανοποίηση ιδιωτικών οχημάτων) συμβάλλει σε μία μερική «κάθαρση» του περιβάλλοντος. Τηρείτε τους κανόνες υγιεινής, αλλά κυρίως κρατήστε την πίστη σας. Θα έρθουν καλύτερες μέρες.

Π.Γ.

Ο επόμενος ειδικός παρακαλώ… Ξέρεις και εσύ τα πάντα για τον COVID-19; Εγώ πάντως όχι, και δεν είμαι αρμόδιος να σχολιάσω τη φύση και τη συμπεριφορά του νέου πανδημικού ιού. Παρόλα αυτά, μπορώ να σχολιάσω τις επιπτώσεις, ή μάλλον τις αλλαγές που έχει επιφέρει ο κορωνοϊός στην καθημερινότητά μας, στην καθημερινότητα ενός απλού πολίτη.

Τι έχουμε δει μέχρι τώρα; Μία σειρά εξαιρετικά έγκαιρων ενεργειών από την πλευρά της Κυβέρνησης, τα οποία θα μπορούσαν να σταματήσουν τη ραγδαία εξάπλωση της αρρώστιας, ΕΑΝ φυσικά ήμασταν διατεθειμένοι να «αναβάλλουμε» μερικές συνήθειές μας για το κοινό καλό. Το προληπτικό κλείσιμο σχολικών και πανεπιστημιακών μονάδων δεν μας συγκίνησε ιδιαίτερα. Προσέφερε, άλλωστε, περισσότερες ευκαιρίες για ποτά και καφέδες με παρέα. Το κλείσιμο των εμπορικών καταστημάτων, δεν μας πτόησε. Θα πραγματοποιήσουμε άλλη στιγμή τα ψώνια μας. Το κλείσιμο φοιτητικών στεκιών, όμως, μας «τσάκισε». Τι θα κάνουμε όλη μέρα; Τότε ήταν που πολλοί μείνατε σπίτια σας. Εσείς που δεν αρέσκεστε στο παγκάκι ή στο περπάτημα με τον καφέ. Για εμάς, η λύση βρέθηκε αναπόφευκτα με την αναμενόμενη και ορθή απαγόρευση κυκλοφορίας (πάλι καλά που έχω σκύλο).

Καραντίνα. Μία λέξη, χίλια παράπονα. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, επιβάλλεται αν δε θέλουμε να μετράμε τους νεκρούς μας τον έναν μετά τον άλλον. Οι ευπαθείς ομάδες πρέπει να προστατευτούν και καθήκον όλων μας είναι να τηρούμε τα μέτρα ασφαλείας, όσο αυστηρά και αν παρουσιάζονται αυτά, ειδικά σε μία χώρα με υψηλό ηλικιακό δείκτη όπως η Ελλάδα. Τι πρέπει να συμπεράνουμε, όμως, από το γεγονός ότι οι περισσότεροι που δεν ακολουθούν αυτά τα μέτρα είναι άνθρωποι οι οποίοι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες (ας μην αναφερθούμε στο εκκλησιαστικό κομμάτι); Τι άλλο πρέπει να απαγορευτεί για να συνειδητοποιήσουμε ότι η κατάσταση χρήζει σοβαρότητας; Δεν φταίνε οι άλλοι για την εξάπλωση του ιού, αλλά εμείς, που δίχως ίχνος ατομικής συνείδησης, συνεχίζουμε να εκτιθέμεθα στον κίνδυνο, αγνοώντας τις κρατικές εντολές.

Δεν είναι θέμα πεποιθήσεων ή συμφερόντων (με επιφύλαξη), αλλά θέμα επιβίωσης. Σε κανέναν μας δεν αρέσει να μένει άπραγος και κλεισμένος μέσα, μα αποτελεί την μόνη λύση. Βιώνουμε μία ακόμα κρίση που αναμένεται να ξεπεραστεί. Μένουμε σπίτι!

Γ.Β.