Σπάνια έχω τόσο μεγάλη έμπνευση να γράψω. Τόσο μεγάλη! Όταν μου έρχεται έντονη η ανάγκη, δηλαδή, να εκφράσω την αγανάκτησή μου για τα πολιτικά και τα κοινωνικά γίγνεσθαι. «Έχω τόσα πολλά και ωραία να γράψω!», θα έλεγα σε μία παράφραση του τραγουδιού «Τι άλλο φοβάσαι;» του B.D.Foxmoor για τους Active Member.
Εξακολουθούμε να βιώνουμε, παγκοσμίως, μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Μία πανδημική έξαρση που όμοιά της έχει να δει η ανθρωπότητα έναν αιώνα. Λάθη γίνονται, ατομικά και κρατικά και σε κάποιο ποσοστό είναι φυσιολογικό και ανθρώπινο, αφού όλοι μας έχουμε συνηθίσει να οργανώνουμε την καθημερινότητά μας και να συνεχίζουμε την βιοπάλη μας χωρίς τους έξτρα περιορισμούς της ελευθερίας μας, τους οποίους επιβάλλει ορθώς η επιτακτική ανάγκη του περιορισμού της εξάπλωσης του νέου κορωνοϊού. Ταυτόχρονα, η κεντρική εξουσία, συνηθισμένη στην εκμετάλλευση και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων μόνο όταν αυτά έχουν φτάσει στο έσχατο σημείο, αναγκάζεται να προβάλλει έντονη κινητοποίηση σε πολλά μέτωπα, προκειμένου να σώζει ζωές και να μην χάσει την εμπιστοσύνη που της έδωσε ο λαός (ή, αν βαριέται, περιορίζεται στην προπαγάνδα και στην ευνοιοκρατία).
Στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο, σε αυτήν την νέα τάξη πραγμάτων που έχει δημιουργηθεί, ανακύπτουν πολύπλευρα και ιδιαιτέρως λεπτά ζητήματα, τα οποία κλιμακώνουν τις ήδη υπάρχοντες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Ειδικά σε χώρες που βιώνουν οικονομικές, επομένως και πνευματικές, κρίσεις. Σε χώρες που έχουν ιστορικά ξεσπάσει εμφύλιες διαμάχες για το επιθυμητό πολιτικό καθεστώς και κατεστημένο. Σε στιγμές και σε γεγονότα που, κάθε χρόνο, αναπαράγουν έκρυθμες καταστάσεις, επεισοδιακές εκρήξεις. Σε μία τέτοια κατηγορία ανήκει και η Ελλάδα, σε μία τέτοια χρονική στιγμή που συμπίπτει με την -πάντα επίκαιρη- επέτειο του Πολυτεχνείου.
Αντί να ακολουθηθεί μία πολιτική σύμπλευσης, η οποία πρέπει να προτιμάται σε τόσο τεταμένους καιρούς, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνέχισαν τους διαξιφισμούς, συμπαρασύροντας μαζί τους τους ψηφοφόρους τους σε μία -σίγουρα αντιπαραγωγική- διαμάχη για τον επικρατέστερο και πιο συνετό τρόπο εορτασμού ενός κομβικού λαϊκού γεγονότος για την πατρίδα, το οποίο οδήγησε στην κατάρρευση ενός ολιγαρχικού πολιτεύματος και στην νίκη της 2ης (και όχι 3ης , αφού ήταν η 2η φορά που καταλύθηκε, και ελπίζουμε δια παντός, το καθεστώς της βασιλείας) Ελληνικής Δημοκρατίας.
Μέσα σε ένα πολιτικό αλαλούμ, λοιπόν, συνέβησαν διάφορα και ακατανόητα, από μία δημοκρατική σκοπιά, πράγματα. Ο Αρχηγός της Αστυνομίας επιβάλλει την απαγόρευση δημόσιων συναθροίσεων από 4 άτομα και πάνω για 4 (!) μέρες, από τις 15 έως και τις 18 Νοέμβρη, τροφοδοτώντας ακόμα παραπάνω την οργή του λαού για την -αντικειμενικά- ανεπαρκή διαχείριση της πανδημίας από την πολιτική ελίτ και την λογική, αν αφαιρέσεις τους ξυλοδαρμούς και τα πρόστιμα σε άστεγους και πολιτικά χρωματισμένους (μα απολύτως αθώους) ανθρώπους, αναστολή ορισμένων ατομικών ελευθεριών προς αναμονή του/των εμβολίων που παρασκευάζονται ανά τον κόσμο. Παράλληλα, αυτή η απαγόρευση κρίνεται αντισυνταγματική με βάση το άρθρο 11, το οποίο νομιμοποιεί μία τέτοια ενέργεια μόνο σε κατάσταση πολιορκίας και αυτήν μπορεί να επιβάλλει μόνο να προβεί ο Πρωθυπουργός, η Βουλή με απόλυτη ομοφωνία ή, σε σπάνιες περιπτώσεις, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Την σκυτάλη ύστερα έλαβαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αντί να αιτηθούν συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για πολιτική σύμπλευσης σε μία τόσο ιδιαίτερη κατάσταση, αποφάσισαν να συνυπογράψουν κοινή διαμαρτυρία (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Μέρα25) που, παρά την εντυπωσιακή και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της εποχής ενωσιακή στάση της Αριστεράς, κατάφερε μόνο να οξύνει τις τάσεις των μεν και των δε και να επαναφέρει πολύ δυναμικά την θεωρία των 2 άκρων στο προσκήνιο, η οποία όσο λανθασμένη είναι, άλλο τόσο διχαστική παραμένει.
Η μία πλευρά υποστηρίζει ότι σε μία περίοδο που υπάρχει τεράστια μετάδοση και εξάπλωση του ιού, ενώ το δημόσιο σύστημα υγείας όλο και πιο πολύ πιέζεται ασφυκτικά, κάθε ευσυνείδητος και αλληλέγγυος άνθρωπος οφείλει να υπακούσει στην κατασταλτική και ολοκληρωτική στάση της κυβέρνησης και απλώς να ενθυμηθεί ιστορικά την λαϊκή επέτειο. Σωστό. Η άλλη πλευρά λέει ότι ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, εξαιτίας του μεγάλου περιορισμού των ατομικών δικαιωμάτων και των όλο και πιο αυταρχικών συμπεριφορών των Αρχών, η οποία δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό της επικρατούσας κατάστασης ως χουντικής από μερίδα ανθρώπων, κάθε πολίτης που πιστεύει στην Δημοκρατία, την Ελευθερία και την Ισότητα πρέπει να παρευρεθεί στην Πατησίων τηρώντας κάθε υγειονομικό μέτρο και να εκφράσει τις λαϊκές διαμαρτυρίες και απαιτήσεις. Εξίσου σωστό. Παρεμφερείς απόψεις και στάσεις βεβαίως και υπάρχουν, αλλά κρίνονται άτοπες και επικίνδυνες από την κοινή λογική. «Αφού δεν υπήρξε εορτασμός της 28ης, γιατί τώρα;», ή οι γνωστοί-άγνωστοι προβοκάτορες που σπάνε τα πάντα, και δεν θα διστάσουν να προκαλέσουν καταστροφές δημόσιας περιουσίας ακόμη και σήμερα, σε μία τόσο δύσκολη και αβέβαιη εποχή για τους εργάτες και τους μικροαστούς.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ξανά τόσο μεγάλη πολιτική πόλωση, από την στιγμή που αποφάσισα να ταχθώ πολιτικά σε μία συγκεκριμένη ιδεολογική βάση. Καταλαβαίνω τώρα και εμπειρικά την δυσκολία τέτοιων καταστάσεων, την τελείως υποκειμενική φύση της πολιτικής, η οποία μερικώς εμποτίζει και την πολιτική ανάλυση. Σε ένα κλίμα συνεχούς αναβρασμού, την στιγμή όπου κορυφώνεται η επίδοση του ιού, η Ελλάδα, ιδιαίτερα στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα της μοιάζει από την ματιά μου να υπάρχει στην ατμόσφαιρα ένας πνευματικός πολιτικός (ακόμα, ευτυχώς) εμφύλιος πόλεμος, παρά το «απολιτίκ» ρεύμα της παγκοσμιοποιημένης μας εποχής. Δεν θέλω να οξύνω τα πνεύματα, ίσα-ίσα, επιθυμώ την ηρεμία και τον γόνιμο διάλογο των πλευρών. Από την σκοπιά της Αριστεράς, η οποία αυτοπαρουσιάζεται πάντα ως θιασώτης και πρεσβευτής των δημοκρατικών αξιών και του πλουραλισμού, πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα. Οι καιροί είναι δύσκολοι, μα αν πλαισιωθούν από ένα πνεύμα συνεργασίας σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, μόνο η ελληνική κοινωνία θα βγει κερδισμένη. Και μετά την αποδυνάμωση/αποχώρηση του κορωνοϊού, ακόμα πιο δυνατή και ενωμένη.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
