Ποτέ ξανά…

Μέρες ανοιξιάτικες, μέρες του Απρίλη, όπου η φύση μεγαλουργεί και το καλοκαιράκι ετοιμάζεται να μας επισκεφτεί. Εκείνες τις μέρες ήταν που διάλεξαν τα τανκς να βγουν στους δρόμους της Αθήνας. Εκείνες τις μέρες ήταν που ερπύστριες έσπαγαν τα πόδια της ανάπηρης μεταπολεμικής ελληνικής Δημοκρατίας. Η 21^η Απριλίου ήταν πάντα στη μνήμη μου ανάγλυφη, με τις αφηγήσεις του παππού μου για το φόβο της εποχής, την απαίσια φωνή του Παπαδόπουλου, τις φωνές των φοιτητών του Πολυτεχνείου και τα δάκρυα των Κύπριων μανάδων (στα ντοκιμαντέρ) που έχασαν τα παιδιά τους, την ημέρα που πουλήσαμε την Κύπρο.

Μακρόνησος, Γυάρος, Άϊ Στράτης, Ικαρία… τόποι εξορίας και δήθεν «συμμόρφωσις» για διάφορους ανθρώπους που διαφωνούσαν με τη Χούντα. Γιάννης Ρίτσος, Μίκης Θεοδωράκης  και ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδας των Γραμμάτων και των Τεχνών «συμμορφώθηκαν» σε αυτά τα νησιά πριν τη Χούντα. Οι Συνταγματάρχες, εννοείται πως πιστοί στις αξίες τους,  τα ενίσχυσαν και προφανώς, επεκτάθηκαν και σε άλλα μέσα συμμόρφωσης όπως βασανιστήρια κ.α. Μεγαλώνοντας και διαβάζοντας για αυτά κατάλαβα πολύ καλά, γιατί η μάνα μου κρατήθηκε μια μέρα να με γεννήσει, για να μην έχω γενέθλια αυτή την σκοτεινή μέρα. Ας δούμε λοιπόν μια πολύ κατατοπιστική μαρτυρία για το τι ήταν η 21^η Απριλίου και όλο το κράτος που εγκαθίδρυσε (ένα κράτος που νοσταλγούν διάφοροι «σοβαροί», όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Νότης Σφακιανάκης).

Απόσπασμα από Τραγούδια της Φωτιάς – 1974 του Νίκου Κούνδουρου. Ο Χρήστος Ρεκλείτης περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και καταγγέλλει ονομαστικά τους βασανιστές του όταν όλα ήταν ακόμη πολύ πρόσφατα.

Εκεί όπου οι Ναζί αξιωματικοί βασάνιζαν και δολοφονούσαν αγωνιστές και απλούς πολίτες κατά τη διάρκεια του πολέμου, μετά την 21^η Απρίλιου, για μια ακόμη φορά, στα υπόγεια της Μπουμπουλίνας θα αρχίσει να κυλά ανθρώπινο αίμα. Καθοριστικό ρόλο στην αποκάλυψη όλων είχαν οι «Ανθρωποφύλακες». Το μικρό και πολύτιμο βιβλίο του Περικλή Κοροβέση κυκλοφόρησε κρυφά και μέσα σε λίγες εβδομάδες, έκανε παγκοσμίως γνωστά τα βασανιστήρια της Χούντας, η οποία μέχρι τότε πεισματικά αρνούνταν ότι έκανε. Η χώρα μας, με συνοπτικές διαδικασίες, διώχθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης, με τους Συνταγματάρχες να μένουν δίχως κανένα σύμμαχο στη Γηραιά Ήπειρο και μόνο με την Αμερική να τους υποστηρίζει.

Στον άνθρωπο, τον αγωνιστή, τον συγγραφέα Περικλή Κοροβέση θα αναφερθούμε εκτενώς στο προσεχές αφιέρωμά μας που ετοιμάζουμε.

Συνεπώς, η «Επανάστασις», όπως την αποκαλούσαν οι ίδιοι οι Συνταγματάρχες, δεν ήταν και τόσο αθώα «δια τη σωτηρίαν της Πατρίδος», αλλά αντίθετα έστελνε το μέλλον της χώρας στα ξερονήσια και αργότερα, με το Πολυτεχνείο, απευθείας στα νεκροτομεία. 53 χρόνια μετά, κάποιοι που ζουν ανάμεσα μας, ακόμα νοσταλγούν τα έργα και τις ημέρες της Χούντας των Συνταγματαρχών. Μέρες φασισμού, τέτοιες ξεκίνησαν να ξημερώνουν σαν σήμερα. Μια ληστοσυμμορία που προσπάθησε, επί 7 χρόνια, να εντάξει το φασισμό στο DNA της ελληνικής κοινωνίας. Και οι νοσταλγοί της; Δεν είναι άλλοι από τα σπέρματά της και τους οπαδούς της βίας. Δεν είναι μια επέτειος η σημερινή μέρα. Αλλά μια υπενθύμιση. Όταν η μνήμη απουσιάζει, το μίσος και η βία επικρατούν και τότε έρχεται μια χούντα. Γιατί αυτό ήταν η Χούντα των Συνταγματαρχών. Σκοτεινή, αιμοσταγής και ανθρωποφάγα.

«Το σημαντικό είναι ότι στη Χούντα εγώ ήμουν ελεύθερος.

Αυτοί που λένε ότι μας χρειάζεται μια Χούντα είναι τα πρόβατα της κοινωνίας που θέλουνε ένα μαντρί για να τα σφάξουνε.

Γιατί αυτό κάνει η Χούντα, σφάζει!».

Περικλής Κοροβέσης, 1941-2020, συγγραφέας-αντιστασιακός