Το δυστύχημα στα Τέμπη, μας θύμισε αυτό που όλοι γνωρίζαμε καλά: ότι κάτι πάει πολύ στραβά με την κοινωνία μας. Οι τεχνολογικές εξελίξεις κάνανε την ζωή μας πιο εύκολη, αλλά παράλληλα όλοι συναισθανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάτι λείπει από το αφήγημα ότι είμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτήν την εποχή.
Η βιομηχανική ανάπτυξη επέφερε αυξημένο βιοτικό επίπεδο ζωής, αλλά παράλληλα ως παρενέργεια “κουβάλησε” μαζί της τον ατομικισμό. Την μονομερή δηλαδή προσήλωση του ατόμου στον εαυτό του και στα δικά του συμφέροντα, αδιαφορώντας για το ευρύτερο σύνολο.
Και αυτό φαίνεται παντού: στους δρόμους κανένα αμάξι δεν παραχωρεί προτεραιότητα σε άλλο, κανείς δεν θα κουβαλήσει την τσάντα μιας ταλαιπωρημένης κυρίας και κανείς δεν θα σταματήσει, για να δει αν είναι καλά ένας συνάνθρωπος που βρίσκεται στο έδαφος. Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά μήπως είναι αυτές που επιβεβαιώνουν τον κανόνα;
Και σε αυτό το πλαίσιο, βρίσκονται εθελοντές-καριερίστες σε θέσεις ευθύνης που δεν έχουν αναλάβει καμία ευθύνη στην ζωή τους, για να αναλάβουν την ευθύνη μιας χώρας! Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Είναι αυτοί που διέλυσαν κάθε έννοια άμεσης δημοκρατίας, όπως αυτή εφαρμόζονταν στην Αρχαία Ελλάδα, δημιουργώντας ένα πλαίσιο στο οποίο κάθε πολίτης ανά τετραετία καλείται να εκλέξει τον λιγότερο επιζήμιο για την χώρα και όχι τον ικανότερο.
Μιλάω με αρκετούς νέους καθημερινά. Ελάχιστοι πιστεύουν ότι υπάρχουν προσωπικότητες στο υπάρχον πολιτικό σύστημα που μπορούν να εισφέρουν στο να αναδημιουργηθεί η Ελλάδα στα πρότυπα των κρατών της κεντρικής Ευρώπης και πόσο μάλλον των Σκανδιναβικών. Η χώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Και ας μην σταθούμε μόνο στα της χώρας μας: πείνα, αρρώστιες και πόλεμοι σκοτώνουν μικρά παιδιά καθημερινά ανά τον κόσμο. Συμπληρώθηκε ήδη παραπάνω από ένας χρόνος, από τότε που οι ρωσικές δυνάμεις εισβάλανε στην Ουκρανία. Η κλιματική κρίση μαίνεται, χωρίς να υπάρχει παγκόσμια συμφωνία και ολοκληρωτική λύση για την αντιμετώπισή της. Χιλιάδες τροχαία κάθε μέρα στέλνουν τα παιδιά μας στην καλύτερη στα νοσοκομεία, στην χειρότερη σε κάποιο φέρετρο.
Μία είναι η λύση κατά την γνώμη μου. Να ξεπεράσει η νέα γενιά τις διαφορές της και να ενωθεί συλλογικά για έναν δικαιότερο κόσμο. Και για μία δικαιότερη Ελλάδα. Για μία Ελλάδα που δεν θα θέλεις πολιτικό μέσον, για να μπεις στην θέση του σταθμάρχη ή που δεν θα αξιολογείται το άτομο εν γένει από το πόσο ευρύ είναι το δίκτυο των δημοσίων σχέσεων του αλλά με βάση τις δεξιότητες, τις κλίσεις και ικανότητές του.
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Ξανθόπουλος και είμαι τεταρτοετής φοιτητής στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Στην προσπάθειά μου να γίνω καλύτερος ψάχνω συνεπιβάτες σε ένα ταξίδι με προορισμό την προσωπική και συλλογική βελτίωση.
Μετά το Ράδιο Πάντειον ο επόμενος σταθμός γράφει Φοιτητικός Κόσμος και ως συντάκτης του πλέον θα γράφω κείμενα αυτοβελτίωσης και όχι μόνο.
