Συνεργάστηκε στο άρθρο και ο Μανώλης Θεοχάρης, πρώην συντάκτης μας
«Η κυβέρνηση έχει καταθέσει την αναλυτική πρότασή της για την αξιοποίηση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Η πλειοψηφία έχει δεσμευθεί ότι θα δοθεί χρόνος για ενδελεχή συζήτηση. Η αντιπολίτευση δεν πρέπει να ακολουθήσει την πεπατημένη της καταγγελίας και της άρνησης. Πρέπει όλοι να συμβάλουν θετικά, με συγκεκριμένες προτάσεις σε αυτό το πρόγραμμα, ο ορίζοντας του οποίου υπερβαίνει κατά πολύ την τετραετία. Από την επιτυχία του προγράμματος θα κριθεί αν η χώρα θα μπορέσει να δώσει διέξοδο στο απόθεμα ταλέντου και κατάρτισης που τώρα είτε μένει αναξιοποίητο είτε μεταναστεύει. Η ευκαιρία είναι ιστορική.». Κύριο άρθρο Καθημερινής, 04/04/21.
Άρθρο -κατ’εμέ- το οποίο προοιωνίζει αρνητικά πράγματα. Ταμείο Ανάκαμψης και Ανεκτικότητας, άλλο ένα όνομα βαρύγδουπο, το οποίο χρησιμοποιείται με φαινομενικά θετικό πρόσημο και επιφέρει πολλές αντιλαϊκές πολιτικές. Ιδιαίτερα όταν είμαστε σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που προασπίζει τα συμφέροντα του Κεφαλαίου και των Ελίτ και όταν εξουσιαζόμαστε από μια κυβέρνηση η οποία τη διαφθορά, το τάισμα φίλων, το ξεπούλημα της χώρας κ.ά., έχει καταφέρει όχι μόνο να τα εντάξει στην παράδοσή της, αλλά καταφέρνοντας επίσης να τα ντύσει με ένα θετικότατο περιτύλιγμα «κύρους» και «εκσυγχρονισμού» (παράδοση του Ελληνικού προς δημιουργία “πόλης των πλουσίων”, με καζίνο κ.λπ. αλλά και άλλων περιοχών που ξεπουλιούνται τώρα, όπως ο λόφος Στρέφη). Όλα για το καλό της οικονομίας και της ανάπτυξης, η οποία εν τέλει πάντα αποβαίνει να είναι ανάπτυξη της τσέπης των πλουσίων. Μνημόνια και λιτότητα για το καλό της ανάπτυξης, με το γνωστό There Is No Alternative (κάτι που βέβαια υιοθέτησε και ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας μνημόνιο) και ο κόσμος να βρίσκεται σε τραγική κατάσταση.
Έτσι και εδώ λοιπόν, ποιος ξέρει τι πρόκειται να μας βρει πάλι. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για το καλό του λαού, δεν πρόκειται ξαφνικά να αλλάξει η στάση της Κυβέρνησης. Η «Κ» λοιπόν, αναφέρει ότι με τα χρήματα αυτά θα αλλάξουν τα πάντα. Η Ελλάδα θα αλλάξει ρότα και θα προοδεύσει: αναφέρεται στους επιστήμονες οι οποίοι φεύγουν στο εξωτερικό και υπονοεί ότι μόνο με το πρόγραμμα αυτό της Κυβέρνησης πρόκειται αυτοί οι άνθρωποι να μείνουν εδώ και να ανυψώσουν την Ελλάδα. Η δημιουργία μια ψευδούς εικόνας ανάπτυξης είναι πάρα πολύ χρήσιμη διαχρονικά, γιατί δίνει την ψευδαίσθηση ότι θα υπάρξει πρόοδος, κάτι το οποίο όλοι θέλουν, με αποτέλεσμα να ηρεμεί τους πολίτες και να μην αντιδρούν σε πολλά από όσα υφίστανται. Για αυτό το λόγο προειδοποιεί την Αντιπολίτευση, την προειδοποιεί ότι αν δεν συνεργαστεί εκείνη θα φταίει για την αποτυχία της χώρας. Άκρως διχαστική θέση. Προσπαθεί να χωρίσει τη χώρα σε αυτούς που θέλουν να προοδεύσει η χώρα και σε αυτούς που θέλουν να μείνει στάσιμη και να διαφωνήσουν απλώς για να διαφωνήσουν.
Όμως, η Καθημερινή δεν διευκρινίζει ποια είναι αυτή η θετική στάση. Τι εννοεί να μην αρκείται σε απλή άρνηση και καταγγελία; Ποιος ορίζει το ποια κριτική είναι χρήσιμη και σωστή και ποια κριτική αρνητική με ιδιοτελείς σκοπούς; Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα λοιπόν, από τώρα προειδοποιεί σε τι μήκος κύματος πρέπει να κινηθεί κάποιος αντιπολιτευτικά. Ό,τι αρέσει στην Κυβέρνηση λοιπόν είναι εντάξει, όμως ό,τι δυσαρεστεί την Κυβέρνηση μπορεί να κακολογείται και να στοχοποιείται ως κριτική άσκοπη και η οποία αποτρέπει την πρόοδο τους Έθνους. Ήδη βλέπουμε αντίστοιχα πράγματα σε πολλούς τομείς, π.χ. Νομοσχέδιο για την Παιδεία, στο οποίο όποιος διαφωνούσε με τη θέση της Κυβέρνησης, είτε δεν ακούγονταν καν, είτε λοιδορούνταν και στοχοποιούνταν ως αρνητής της προόδου. Βέβαια, τα συγχαρητήριά μου εγώ θέλω να δώσω αυτή τη φορά που προειδοποιεί από πριν για το πώς πρέπει να αντιδρά κανείς.
Με αυτό τον τρόπο, θα μπορούσαμε να πούμε, οριοθετεί και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος πλέον, όντας ο έτερος του δικομματισμού που υφιστάμεθα, προσπαθεί διακαώς να κερδίσει ψήφους από όπου μπορεί, και να μην κακοχαρακτηριστεί. Όπως ακριβώς συνέβη και με το Ελληνικό, όπου ψήφισε ναι υπέρ της “καζινοποίησης” της χώρας, ώστε να μην εμφανιστεί ως αρνητής των επενδύσεων και να μην χάσει τις ψήφους του κέντρου. Αν θέλει λοιπόν και ο ΣΥΡΙΖΑ το καλό της χώρας, η Καθημερινή τον προτρέπει να στηρίξει τις επερχόμενες πολιτικές. Μάλιστα, θεωρώ, πως το κείμενο όταν μιλάει και για βαθύτερα από την τετραετία δείχνει και την κατεύθυνση πολιτικών που πρέπει να εφαρμόσει -και θα το κάνει, μάλιστα- μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγινε και με τα μνημόνια τα οποία εφάρμοσε κανονικότατα. Άρα, σε πιθανή εκλογική νίκη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εφαρμόζοντας αυτή την πολιτική (η οποία ξαναλέω ότι δεν θα είναι για το καλό του λαού), ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποκομίσει θετικά επικοινωνιακά οφέλη, αφού εφάρμοσε τα «εθνοσωτήρια» αυτά μέτρα. Έτσι κι αλλιώς, από πρότερη εμπειρία η ριζοσπαστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μόνο στο όνομα και όχι στην πολιτική, καθώς σε αυτή ακολουθεί συντηρητική στάση και εν τέλει ο μόνος χαμένος είναι ο λαός.
Ο συνάδελφος με τα παραπάνω επεξήγησε αναλυτικά ποια είναι η κυρίαρχη επικοινωνιακή πολιτική της χώρας, όπως επιδεικνύεται και στο απόσπασμα από το πιο μεγάλο και ιστορικό έντυπο της Επικράτειας, την Καθημερινή. Δεν εμπλέκεται ούτε κάποια θεωρία νεοφιλελευθερισμού και ελεύθερης αγοράς, ούτε σοσιαλισμού και κοινωνικής πρόνοιας. Την πολιτική και την διακυβέρνηση της χώρας την διαμορφώνει από την αρχή του Έθνους η πίεση του Κεφαλαίου (δάνεια των Εθνοσυνελεύσεων από τις Μεγάλες Δυνάμεις, τεράστιο “ψευδο-δάνειο- της City του Λονδίνου με τον ερχομό του Όθωνα κ.ά.), το πραγματικό και το “καλλιεργημένο” χρέος Ωστόσο, καθώς αυτή η πραγματικότητα σε μία εποχή που ο κόσμος είναι πιο μορφωμένος και γνωρίζει, δεν γίνεται να την παρουσιάσεις ωμή. Δημιουργείς, επομένως, ένα πολιτικό αφήγημα αδιεξόδου από αυτόν τον αέναο κύκλο χρεών και ισχνής ανάπτυξης, παρουσιάζοντας τον δικό σου λαό να έχει ελάχιστη εργατική παραγωγή και να είναι και ο ίδιος υπαίτιος, το οποίο κατορθώνεις να το μεταβιβάσεις στην νοοτροπία του μέσου Έλληνα: There Is No Alternative.
Δεν γνωρίζω αν τα κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανεκτικότητας θα έρθουν υπό όρους, δεδομένου ότι ο Πρωθυπουργός μιλούσε για μία “Ελλάδα 2.0.” (κάκιστη επικοινωνιακή πολιτική) που θα παρουσιάσει ευθύγραμμη ανάπτυξη. Την στιγμή που όλες οι χώρες της Ευρωζώνης παρουσιάζουν ύφεση και θα συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο μέχρι να υπάρξει μία μικρή γενική ανοσία στον κορωνοϊό και να ανοίξει η εθνική οικονομία με ασφάλεια, δεν πιστεύω ότι η Γαλλία και η Γερμανία παρουσιάζουν σε τέτοιες συνθήκες τα πλεονάσματα που απαιτούνται για να επιβάλλουν και πάλι τους δικούς τους όρους στις μεσογειακές/ελλειμματικές χώρες. Όλη η Ε.Ε. χρειάζεται πόρους που θα μπορεί να χρησιμοποιήσει ελεύθερα, ώστε να μην πιαστεί στην “παγίδα” της πανδημίας και της επέλασης της ανεργίας.
Το πραγματικό ζήτημα με αυτά τα -πραγματικά μεγάλα- ποσά είναι το πώς θα χρησιμοποιηθούν. Και αυτό συνιστά πολιτική απόφαση, καθώς τα λεφτά θα δοθούν στο Κράτος, και όχι στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Και η Κυβέρνηση που θα βρίσκεται εκείνη την στιγμή στο τραπέζι, οφείλει να εφαρμόσει πολιτικές μείζονας κοινωνικής πρόνοιας, αφού τα ισχνά (και επιστρεπτέα) επιδόματα τον καιρό αυτό για τους κλάδους της εστίασης και του λιανεμπορίου δεν επαρκούν διόλου. Επειδή όμως το Κεφάλαιο επιβιώνει διαρκώς λόγω της ανθεκτικότητάς του και της μετάλλαξής του (ιδιοκτησία, δημόσιο χρήμα, ιδιωτικό χρήμα) και μεταπήδησής του από προϊόν σε προϊόν (γη, υφάσματα, τεχνολογία, χρηματοπιστωτικό σύστημα), μα και της ανάπτυξής του μετά από περιόδους κρίσεων, μάλλον θα κάνει το θαύμα του. Μόνο που αυτό το θαύμα, μετά την υγειονομική κρίση, οφείλει να είναι παράλληλα στον γνώμονα της ενίσχυσης της δημόσιας υγείας και της περαιτέρω κοινωνικοποίησης του Ίδιου σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όποια, ωστόσο, και αν είναι η κατάσταση από οικονομικοπολιτικής άποψης, αυτό που εκπλήσσει είναι το επικοινωνιακό deja-vu του συγκεκριμένου αποσπάσματος της “Κ”. Την περίοδο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε έρθει σε ρήξη με τους δανειστές (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) και ο λαός -υποτίθεται ότι- θα αποφάσιζε για το ευρωπαϊκό ή μη μέλλον της χώρας (καλοκαίρι 2015), όλα τα συστημικά μέσα ενημέρωσης προφασίζονταν και μετέδιδαν στον κόσμο ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή πέρα από την θετική ψήφο στα μνημόνια θα σημάνει “θάνατος” για την χώρα, επιπλέον κεφαλαιακοί έλεγχοι στις αναλήψεις και επιστροφή σε μία 100% υποτιμημένη δραχμή σε σύγκριση με το ευρώ, με κατάρρευση του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Ακόμα και αν αυτές οι προβλέψεις υπήρξαν έστω αληθείς, η επικοινωνιακή εξουσία και προπαγάνδα έχει τα όριά της: δεν μπορείς να λες στον άλλον ότι η διαφορετική επιλογή δεν είναι επιλογή. Και μη χειρότερα, όταν αυτή γίνεται από τον Τύπο προς όλον τον λαό. Τότε, η κυβέρνηση υπέκυψε ολοκληρωτικά, μα η λαϊκή γνώμη υπήρξε άλλη. Τώρα, σε μία πολύ διαφορετική συνθήκη αλλά παρόμοια σε επικοινωνιακούς όρους, θα καταφέρει ο κόσμος να κρατήσει σε διαύγεια το μυαλό του και να μην γίνεται υποχείριο της εξουσίας;
