Πόσο ανοιχτόμυαλος είσαι τελικά;

Το μεγαλύτερο λάθος της κοινωνίας είναι ότι ανατραφήκαμε με την νοοτροπία του “τι θα πει ο κόσμος”. Ρίζωσαν μέσα σου προκαθορισμένα πρότυπα που σε έχρισαν ενοχικό για ό,τι διέφερε ακόμα και στον ελάχιστο βαθμό απ’ αυτά. Τυποποιήθηκες και υποτάχθηκες στη μαζικοποίηση άνευ όρων. Να δεις, μάλιστα, που μπόρεσες να με πείσεις πως το έκανες με θέληση και άκρατη απόλαυση.

Μιλώντας χύμα λοιπόν, η κοινωνία είναι το σύνολο των ατόμων. Εγώ κι εσύ είμαστε κομμάτι της. Την ορίζουμε, και αν θελήσουμε πραγματικά,  την καταρρίπτουμε. Αλλά δεν βασίζομαι στην πρακτική θέληση του «homo sapiens». Μα σοβαρά τώρα, το πόσο χειραφετημένο  και ανοιχτόμυαλο κομμάτι της είσαι, είναι καθαρά θέμα επιλογής. Εσύ, λοιπόν, πόσο διαλέγεις να είσαι όταν παραπονιέσαι για την κατάσταση της κοινωνίας, ενώ παράλληλα υιοθετείς και γίνεσαι ένα με τα στερεότυπα που αυτή σου προβάλλει;

Οριοθετείς, τελικά, την επιρροή της παλαιολιθικής νοοτροπίας στη ζωή σου όπως πρέπει; Υποθέτω ότι για να θεωρηθείς προοδευτικός και υπέρμαχος της διανοητικής εξέλιξης θα πρέπει πρώτα ν’ απεξαρτηθείς από την ντροπή και τους ιδεολογικούς σπόρους που σου φύτεψαν στο κεφάλι κάποτε οι δικοί σου και οι μεγαλύτεροι για να μην κάνεις «αυτό που δεν πρέπει», να μην είσαι «αυτό που δεν αρέσει». Αυτό το «κάτι» που από παλιά σου έλεγαν να αποφύγεις και όταν το συναντάς να απομακρύνεσαι με γοργούς ρυθμούς από αυτό. Και θέλω εδώ να σε ρωτήσω, συμπολίτη μου, αναρωτήθηκες ποτέ τι πραγματικά είναι αυτό από το οποίο σου είπαν να τρέξεις και εσύ υπάκουσες, (όπως συνήθως κάνεις) ;

Το θέμα είναι ότι για να κάνεις κάτι τέτοιο χρειάζονται κότσια και θράσος, και μια ψυχή πιο βαθιά, και απορία το ‘χω να σε ρωτήσω. Που πήγε η διάθεσή σου να πεις όχι και να αντισταθείς σαν θηρίο που πέφτει σε παγίδα; Που βρίσκεται ο επιθυμητός σου εγωισμός, ώστε να ξεφύγεις από την μάζα που θρονιάστηκες πριν χρόνια και αρνείσαι να ξεβολέψεις το τομάρι σου; Σε βλέπω να εκστασιάζεσαι στην εθνική εορτή του Οκτωβρίου του 1940 και να νιώθεις στο αίμα σου το «ΟΧΙ» των συμπατριωτών σου. Και εδώ είναι το επόμενό μου ερώτημα, στο οποίο ελπίζω να απαντήσεις. Αφού ταυτίζεσαι τόσο πολύ με το επαναστατικό αυτό πνεύμα, και καλά κάνεις,  γιατί δεν διεκδικείς και εσύ την ελευθερία σου; Εκτός αν νομίζεις ότι τώρα που διαβάζεις το άρθρο μου είσαι ελεύθερος…

Πόσες φορές πάλεψες να με πείσεις ότι ο κόσμος χρειάζεται παγκόσμια ειρήνη και ότι είμαστε όλοι άνθρωποι που έχουμε δικαίωμα στη ζωή; Μου ΄πες, τότε, ότι η ελευθερία είναι το πολυτιμότερο αγαθό, ενώ παράλληλα σε παρακολουθούσα στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο να εκφράζεις με καμάρι τις ασπρόμαυρες απόψεις σου, ότι οι πρόσφυγες πολέμου, οι αλλοδαποί, οι αλλόθρησκοι θα σου αλλοιώσουν τον πολιτισμό και ότι δεν τους χωράει ο τόπος. Έτρεξες κακήν κακώς να τους διώξεις και τελικά μου απέδειξες ότι η δημοκρατία σου ενέχει πολύ φανατισμό αν πάρεις για δύο λεπτά τα μάτια σου από πάνω της. Αναρωτήσου για λίγο πόσο ισχυρό είναι τελικά το δημοκρατικό σου πολίτευμα; Απειλείται από ανθρώπους που ψάχνουν ελπίδα, αφού οι προσδοκίες τους κάηκαν στα πυρά μαζί με τους ανθρώπους τους, ή απειλείται από εσένα, καλέ μου δημοκράτη;

Και ύστερα προσπάθησες να με πείσεις ότι τελικά ξεφορτώθηκες τις παρωπίδες και πλέον αποδέχεσαι. Είπες ότι είσαι υπέρμαχος της σεξουαλικής απελευθέρωσης μα σε είδα να θυσιάζεις στον βωμό του κουτσομπολιού και της ξεφτίλας όποιον άντρα ή γυναίκα έδρασε κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Κατηγόρησες τον αριθμό και το φύλο ορισμένων ατόμων που επιθυμούν να αναπτύξουν μια ερωτική σχέση, επειδή απλά εσύ μεγάλωσες σε περιβάλλον διαφορετικό από αυτό. Και αφού το δικό σου περιβάλλον ήταν το σωστό και αυτό που λειτουργούσε ως πρότυπο, γιατί εσύ βγήκες ρατσιστής;

Κατονόμασες τρελούς και προβληματικούς παιδιά χωρισμένων γονιών, ανθρώπους που χρειάστηκαν ψυχολογική βοήθεια γιατί αρρώστησαν που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του σήμερα, φυλακισμένους, τοξικομανείς, αριστερούς, οραματιστές και φιλόδοξους. Ανθρώπους που θέλησαν να ξεφύγουν από τα όρια του κόσμου μας, εσύ ο ίδιος που θεωρητικά καταδίκασες τον «καθωσπρεπισμό», τους έβαλες σε καραντίνα στην πράξη. Μάλλον έχουμε φτάσει στο σημείο που δεν σου είναι ξεκάθαρη η εικόνα του ποιου προσπαθείς να κοροϊδέψεις. Εμένα ή τον εαυτό σου;

Μείωσαν, έβρισαν, απομόνωσαν και κατηγόρησαν μπροστά στα μούτρα σου ανθρώπους για την εμφάνιση, τη νοοτροπία, τον τρόπο ζωής, την σεξουαλική κατεύθυνση, την διαφορετικότητα. Άπλωσαν το δάχτυλο και έδειξαν ακόμα κι εσένα. Τάισαν το κτήνος του σεξισμού και υποτίμησαν το ίσο δικαίωμα ανδρών και γυναικών. Κώλωσες, κλασικά, να υπερασπιστείς την προοδευτικότητά σου διαδηλώνοντας και φωνάζοντας για αυτό που θεωρείς πως πρέπει να εφαρμοστεί, την ισότητα, παρόλο που έλεγες στους φίλους σου ν’ ανοίξουν τα μυαλά τους και την σκέψη τους μπας και σωθεί ο κόσμος. Διαπίστωσες την ανισότητα, μα δεν έβγαλες άχνα! Μπέρδεψες τον όρο φιλήσυχος πολίτης με τον όρο απολίτιστος. Κάνε μια επανάληψη στα λόγια του Θουκυδίδη [μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ’ ἀχρεῖον νομίζομεν = Διότι εἴμαστε οἱ μόνοι ποὺ ὅποιον δὲν συμμετέχει καθόλου σὲ αὐτὰ (στα πολιτικά) δὲν τὸν θεωροῦμε φιλήσυχο πολίτη ἀλλὰ ἄχρηστο] και αν είσαι ικανός κάνε την προσπάθεια να το ξεκοκαλίσεις λίγο περισσότερο. Μην μείνεις στην παρένθεση που σου προσέφερα και κυρίως μην μείνεις στον όρο πολιτική και σε ό,τι σχετίζεται αποκλειστικά με αυτήν.

Πιπίλισες την καραμέλα του φιλελεύθερου και την επόμενη μέρα το βούλωσες κοιτάζοντας τους συντηρητικούς και ξεστομίζοντας σιγανά ότι έχουν δίκιο, από φόβο. Συμμετείχες στην υπεράσπιση και τη διατήρηση απαρχαιωμένων αντιλήψεων. Σε είδα να φάσκεις και να αντιφάσκεις μέρα με την μέρα.

Κατηγορείς την κοινωνία για τις τάσεις της να εξουδετερώνει ό,τι δεν ακολουθεί πιστά τις πεποιθήσεις της. Τις πρωτόγονες πεποιθήσεις για τον 21ο αιώνα που διανύουμε πιο «εξελιγμένοι» από ποτέ.

Μα όταν βγήκες από την πόρτα του σπιτιού σου – που εσωκλείει την πραγματικότητα σου, για να μην την δει κανείς και ντραπείς – χώθηκες στο τσούρμο που περνούσε και ενσωματώθηκες παρά τις «επαναστατικές» σου ιδέες. Κι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με πολιτική, μα με πολιτισμό!

Αλλά αφού, όπως προείπαμε, η κοινωνία είσαι εσύ, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει αν δεν απομακρυνθείς εσύ ο ίδιος, και πρώτος απ’ όλους, από τον μεσαίωνα που σπιλώνει τον κόσμος που μας έχτισαν λέγοντάς μας “Εδώ θα είστε ασφαλείς”.

Γι’ αυτό κι όταν μου λες ότι είσαι ανοιχτόμυαλος, φέρε τούμπα τα λεγόμενά σου, σκέψου από την αρχή έως το τέλος αυτά που λες, και αυτά που δεν θα ειπωθούν ποτέ, και απάντησε μου με ειλικρίνεια εξίσου έντονη με αυτή που διάβασες παραπάνω.

Πόσο ανοιχτόμυαλος είσαι τελικά;