Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προβληματίζεται με την υιοθέτηση σκοταδιστικών ιδεολογιών από μέρος της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και από το μέρος εκείνο που τις μάχεται. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν προοδευτικό σοσιαλιστή, με μελέτη και πίστη πάνω στον κοινωνικό ιστό, όντας φοιτητής των Πολιτικών Επιστημών. Ωστόσο, κάποιες στιγμές και με αφορμή κάποια συμβάντα, αδυνατώ να αισθανθώ ορθόδοξος για την πορεία της Ελλάδας και του κόσμου της (και ευρύτερα). Γιατί ο φασισμός ως ιδεολογία έχει παίξει ιδιαίτερα καταστροφικό ρόλο για την πολιτική κουλτούρα του ελληνικού λαού και, συνεπώς, και για την εξέλιξη εκείνου και της χώρας του. Και μιλάω για όλες τις πλευρές: τους φασίστες, τους ισαποστάκηδες, τους αντι-φασίστες. (Θεωρώ πάλι ότι) Είμαι μέλος του αντι-φασιστικού κινήματος, μα δεν υιοθετώ την συνηθισμένη πολιτική του κινήματος απέναντι στο τέρας του φασισμού, το οποίο είναι και σύνθημα σχεδόν σε κάθε γειτονιά της χώρας: “Τσακίστε τους ναζί”.
Αναφέρομαι στην χθεσινή φασιστική επίθεση στο 1ο και στο 2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη, όπου φοιτητικοί σύλλογοι έκαναν αντι-φασιστική πορεία για την επίθεση που είχαν δεχθεί συμφοιτητές των διαδηλωτών όταν μοίραζαν τα πλαίσια που ψηφίστηκαν σε κάθε σχολή πριν λίγες μέρες για την πορεία για τον Παύλο Φύσσα, στο ίδιο σημείο! Προφανώς, είναι απαράδεκτο και ιστορικά άξιο απορίας πώς υπάρχουν άτομα -στην χώρα μας αλλά και παντού- που υπερασπίζονται και πιστεύουν στην φασιστική ιδεολογία, όταν η Ελλάδα ειδικά έδωσε μία από τις πιο σκληρές και ιστορικές αμυντικές μάχες στα βουνά της Πίνδου απέναντι στη φασιστική Ιταλία και βίωσε μία από τις χειρότερες πενταετίες της εθνικής ιστορίας της στην Κατοχή από την ναζιστική Γερμανία.
Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι η σκληρή καταπολέμηση και απομόνωση των Ιταλών και των Γερμανών από τους Συμμάχους και τους Σοβιετικούς ανέπτυξε ένα αίσθημα αδικίας στους λαούς αυτούς, το οποίο έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τανάπαλι δημαγωγοί και φασίστες πολιτικοί ηγέτες που κέρδισαν μέρος του πληθυσμού λόγω της άθλιας κατάστασης των χωρών τους και των οποίων τα φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα δικτυώθηκαν σχεδόν παντού στην Ευρώπη, ειδικά στην Ανατολική πλευρά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Προτιμώ, λοιπόν, το σύνθημα “λευτεριά στον λαό, θάνατος στον φασισμό”. Είναι η ιδεολογία που πρέπει να πεθάνει και να ξεχαστεί, όχι οι άνθρωποι που την εκφέρουν. Γιατί λειτουργεί και ως αντίβαρο του καπιταλισμού, όταν εκείνος διαπερνάει περιόδους κρίσεως. Συνήθως, άλλωστε, οι φασιστικές ομάδες στρατολογούν παιδιά από σκληρά δεξιές οικογένειες που ενδέχεται να είχαν χάσει κάποιο πρόγονο από ΕΑΜίτες στον Εμφύλιο και να έχουν προπονηθεί στην προπαγάνδα από τα γεννοφάσκια τους, άνεργους που έχουν ανάγκη από οποιαδήποτε υποστήριξη, έφηβους και νέους που αισθάνονται χαμένοι, προδομένοι, αγανακτισμένοι με την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά και εν γένει με τους πολιτικούς και τον κοινοβουλευτισμό. Εκμεταλλεύονται ανθρώπους που είναι αντι-αριστεροί ή ευάλωτοι, περιθωριοποιημένοι και με καθοδική κοινωνική κινητικότητα.
Συνήθισα, ευτυχώς ή δυστυχώς, να πιστεύω στον κάθε άνθρωπο, και στην ηθική υποχρέωση να υπάρχει προσπάθεια σωφρονισμού πριν την απόλυτη καταδίκη ή/και απομόνωση για τον καθένα. Από τον Ρουπακιά μέχρι τον Μαρινάκη και από τον Χίτλερ μέχρι την Λε Πεν. Γιατί πιστεύω σε εκείνη την Δημοκρατία που σωφρονίζει τον κάθε παραβάτη και τον συνετίζει για να επανέλθει στον κοινωνικό ιστό. Μπορεί κάποιος εύκολα να μου απαντήσει ότι δεν πρόκειται ο φασίστας να σωφρονιστεί, καθώς κουβαλάει το μίσος μέσα του. Δεκτό. Η προσοχή στα άτομα που ασπάζονται την ιδεολογία και όχι στην ιδεολογία καθ’ αυτήν, ωστόσο, δεν φέρνει μέχρι τώρα τα επιθυμητά αποτελέσματα, και αυτό φαίνεται να επιβεβαιώνεται παγκοσμίως. Η Ιστορία, τουλάχιστον, έτσι δείχνει.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
