Στην Πολιτική Ανάλυση στη Σχολή μαθαίνουμε φυσικά για τον θεωρητικό νεοφιλελευθερισμό. Εμπνευσμένος αρχικά από την Σχολή του Σικάγο, αποτελεί έναν οικονομικό ακραίο φιλελευθερισμό, ο οποίος, εν αντιθέσει με τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία της αγοράς, υποστηρίζει την πλήρη ελαστικότητα και διεθνοποίηση του καπιταλισμού, χωρίς να υπάρξει καμία κεντρική παρέμβαση από τα πολιτικά κέντρα εξουσίας.
Όποιο πρόβλημα και να προκύψει, θεωρείται πως το “αόρατο χέρι” (έννοια που ανέπτυξε ο Άνταμ Σμιθ και υποβλήθηκε σε πολλές παρερμηνείες) θα επέμβει και η παγκόσμια αγορά θα διορθώσει αυτόματα οποιαδήποτε ύφεση παρουσιαστεί σε κάποιο σημείο του κόσμου ή και στην ολότητά του. Και στην συνέχεια -όπως πρώτος θεμελίωσε με απλά λόγια ο Μαρξ- η ιδεολογία αυτή θα περάσει και στα υπόλοιπα πεδία (κοινωνικό-πολιτικό), καθώς η οικονομία αποτελεί την βάση της κοινωνίας, θα διαμορφώσει και το εποικοδόμημα, όλα τα υπόλοιπα πεδία της ζωής γαρ.
Αποτελεί μία σοβαρή και επιστημονική θεωρία, η οποία, ωστόσο, πρακτικά λειτουργεί εις βάρος των πολλών και αδυνάτων και σε όφελος των λίγων και ισχυρών. Αντί να μένει πιστή στο δόγμα “λιγότερο κράτος/λιγότερο δίκαιο”, ουσιαστικά μεγενθύνει το κράτος και αναπτύσσει νεοφιλελεύθερο δίκαιο, με βάση στις αόριστες νομικές έννοιες, οι οποίες λειτουργούν συνήθως προς όφελος των οικονομικά ισχυρών σε μία καπιταλιστική κοινωνία. Απεδείχθη στην Μεγάλη Βρετανία της Θάτσερ και στις ΗΠΑ του Ρήγκαν, και ύστερα εισηγήθηκαν οι ίδιες πολιτικές στην ενωμένη Γερμανία (από εκεί και στην Ε.Ε.) και την Ιαπωνία, στις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ενώ ακολουθήθηκαν και από την Ρωσία και την Κίνα στον ανταγωνισμό για την καλύτερη τοποθέτηση στον συσχετισμό δυνάμεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες για την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία.
Στην Ελλάδα, ο νεοφιλελευθερισμός έκανε την -αθόρυβη και κρυφή- εμφάνισή του με το “εκσυγχρονιστικό” σιμητικό πολιτικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, νομιμοποιήθηκε εντός του μνημονιακού κύκλου και κατέληξε σε μία κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που ασπάζεται πλήρως αυτό το δόγμα, ακόμα και μετά την οικονομική κρίση και το δεξιό φιλελεύθερο προφίλ που ακολουθούσε επί Καραμανλή, Μητσοτάκη και Καραμανλή (και δεν εννοώ τα τωρινά συγγενικά στελέχη, προφανώς) και υπήρξε μία σεβαστή πολιτική ταυτότητα ενός παραδοσιακού δεξιού κόμματος. Το τωρινό προσωπικό του κόμματος φαίνεται να συμβαδίζει σε όλα με την σκληροπυρηνική μερίδα του, ήτοι Άδωνις Γεωργιάδης, Κωσταντίνος Μπογδάνος, Αφροδίτη Λατινοπούλου, Μάκης Βορίδης, εγκαταλείποντας ακόμη και το εθνικιστικό δεξιό προφίλ των σαμαρικών.
Στο όνομα της “προόδου” που αόριστα διαλαλεί ο πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του, οι πολιτευόμενοι, ο φιλικός (και πληρωμένος) Τύπος του και οι οπαδοί του με την άνεση της αυτοδυναμίας που επετεύχθη σαρώνουν τον ήδη ρημαγμένο από κρίση/πανδημία κοινωνικό ιστό, παράγοντας ρητορική μίσους και διχασμού (ακόμα και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, με την στοχοποίηση των νέων το προηγούμενο καλοκαίρι!), φασιστικές δηλώσεις, αντι-κοινωνικό, αντι-κομμουνιστικό και αντι-σοσιαλιστικό λόγο. Απάνθρωπο και αντι-λαϊκό λόγο εν γένει, που συμβαδίζει με το εκτελεστικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, με μοναδικό στόχο -έμμεσο ή άμεσο- την προάσπιση του μεγάλου κεφαλαίου. Τίποτα άλλο.
Η τελευταία πολιτική ήττα του κόμματος με την υπόθεση στα Γλυκά Νερά κατέστησε κατανοητό σε μεγάλη μερίδα κόσμου, (θέλω να) πιστεύω, ότι μέσο για την προάσπιση των μεγάλων συμφερόντων αποτελεί με βεβαιότητα ο συνειδητός κοινωνικός διχασμός. Διότι οι ρατσιστικές και άστοχες δηλώσεις δικών της ανθρώπων περί “δολοφόνων προσφύγων” έλαβαν την μέγιστη προβολή στα πέτσινα ΜΜΕ, να που όμως γύρισε μπούμερανγκ αυτή η δήθεν επιβεβαίωση των “λαθρομεταναστών”, της “συμφεροντολογικής και κατ’ επιλογήν ευαισθητοποιημένης Αριστεράς” κλπ., καθώς ο Μπάμπης σκότωσε την Καρολάιν σε μία σχέση που φαίνεται να ήταν εξαρχής εκμεταλλευτική, αποδεικνύοντας την πολιτική ανικανότητα των νεοδημοκρατών και την έμφυλη βία που προάγει η πατριαρχία για ακόμα μια φορά και πιστά καλύπτει.
Ό,τι και να επιδιορθωθεί στο αφήγημα της γαλάζιας κυβέρνησης για την συγκεκριμένη υπόθεση, εκείνη θα της αφήσει μεγάλο πολιτικό κόστος, παρόμοιο ίσως με τα συμβάντα στην Νέα Σμύρνη το Μάρτιο. Γιατί το θέμα προβλήθηκε αρχικά σε μαζική κλίμακα ως σίγουρη επικοινωνιακή νίκη για την Νέα Δημοκρατία, μα κατέληξε να την κάψει ακόμα περισσότερο, ειδικά με την παράσταση του “συνδικαλιστή” αστυνομικού στις πρωινές εκπομπές και τις συμβουλές του περί πιο προσεκτικής διαχείρισης και σχεδιασμού της δολοφονίας από τον θύτη. Όχι μόνο εκείνη, μα και ολόκληρη την σκληρή Δεξιά και την Ακροδεξιά. Στα μάτια του απολιτίκ θεατή.
Κείμενο αφιερωμένο και εμπνευσμένο από τις διδαχές του κ. Καθηγητή Δημήτρη Καλτσώνη στο δια ζώσης μάθημα του Παντείου Πανεπιστημίου “Κοινωνία και Δίκαιο”, όπως και από την πολύ ενδιαφέρουσα συνδιαλλαγή απόψεων off the record που είχαμε με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Νάσο Ηλιόπουλο, την συνέντευξη του οποίου να αναμένετε σύντομα!
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
