Σήμερα ενθυμούμαστε ότι ο Παύλος δολοφονήθηκε από μαύρο χέρι.
Σήμερα ενθυμούμαστε ότι το μαύρο χέρι πιστεύει σε μία ιδεολογία που προτάσσει τον αφανισμό ανθρώπων για την πρόοδο του είδους.
Σήμερα ενθυμούμαστε ότι ο αντι-φασισμός δεν είναι απέναντι στο έθνος, αλλά απέναντι σε αυτό το έθνος που δεν σέβεται τα άλλα έθνη και τις μειονότητες που μπορεί να υπάρχουν μέσα στο ίδιο. Ο αντι-φασισμός στέκεται απέναντι στον φασισμό, στον ρατσισμό και κάθε κοινωνικό διαχωρισμό. (Αυτό για όσους πονηρά αναρωτιούνται γιατί υπάρχουν πορείες για τον Παύλο ή τον Ζακ και όχι για τις εθνικές επετείους).
Σήμερα ενθυμούμαστε πόσο στενή ήταν η σχέση του αστικού κράτους με τον νεοναζισμό… Τον Παύλο τον σκότωσαν για τις πεποιθήσεις του, για τον αντι-φασισμό που εισήγαγε μέσα από το χιπ-χοπ και την ακτιβιστική δράση του… Όχι για το ποδόσφαιρο.
Σήμερα ενθυμούμαστε τις πολλές δημόσιες -σίγουρα και ιδιωτικές, οικογενειακές- δηλώσεις περί μίας “σοβαρής Χρυσής Αυγής μέσα στην Βουλή” και την ανάγκη ύπαρξής της. Την θεωρία των δύο άκρων που ανέπτυξε το κατεστημένο, για να δικαιολογήσει και να μειώσει στα μάτια του κόσμου την εγκληματική δράση του νεοναζιστικού κόμματος. Πόσο μοιάζει σε ορισμένες πτυχές του πολιτικού της προγράμματος η σημερινή Νέα Δημοκρατία με μία πιο “σοβαρή Χρυσή Αυγή”, πιο εκλεπτυσμένη;
Σήμερα ενθυμούμαστε την οικογένεια του Παύλου, την ακούραστη Μάγδα, όπως και την ομάδα της Πολιτικής Αγωγής. Διότι αγωνίστηκαν για την Δημοκρατία απέναντι σε ένα νεοναζιστικό μόρφωμα, χωρίς μεγάλη στήριξη από τα ΜΜΕ, αλλά και από μερίδα του πληθυσμού. Ενθυμούμαστε όλες τις οικογένειες που θρήνησαν τα παιδιά τους, ξένα και ελληνόπουλα, από τις εγκληματικές ενέργειες της Χ.Α. Γιατί και εμείς ως κοινωνία έχουμε ευθύνη, ίσως και την κύρια ευθύνη… Γιατί η μνήμη θα χρειαστεί να είναι έντονα παρούσα όταν οι κατάδικοι ένας-ένας θα βγαίνουν από τις φυλακές (ήδη συμβαίνει), ώστε ο κοινωνικός στιγματισμός να κολλήσει σαν ιός πάνω τους… Γιατί μόνο έτσι υπάρχει μία στάλα πιθανότητας να σωφρονιστούν, αλλά και να μην βιώσουμε ξανά έναν αποτρόπαιο φαύλο κύκλο.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
