Κύκλος, λοιπόν, το πιο οικείο σχήμα της ζωής. Ένας κύκλος, άλλες φορές πιο μεγάλος κι άλλες πιο μικρός. Σίγουρα όμως, όλα τρέχουν, όλα διαγράφουν την πορεία τους κι όλα κάποια στιγμή θα διανύσουν την απαιτούμενη χρονικά χιλιομετρική απόσταση, ώστε να συμπληρωθεί εκείνος ο κύκλος που κάποτε συνειδητά ασυνείδητα -ή και αντιστρόφως- άνοιξε.
Και αναρωτιέται κανείς ενδόμυχα, αφού ένας κύκλος ολοκληρωθεί, τι τον συνεπάγεται -ή καλύτερα- τι είναι αυτό που τον διαδέχεται. Επικαλούμενη τη στοιχειώδη λογική, φαντάζομαι μάλλον ότι θα ανοίγει ένας επόμενος. Νομοτελειακά και μόνο, πιστεύω ότι είμαστε καταδικασμένοι να μπαίνουμε σε αμέτρητες διαδοχικές κυκλικές τροχιές. Ίσως αυτό να είναι και το μαγικά όμορφο ανεξήγητο της ζωής. Ίσως. Δεν ξέρω, βέβαια, τι γίνονται οι προηγούμενοι κύκλοι, όταν ανοίγουν οι επόμενοι. Συνεχίζουν να υπάρχουν ή συμπαντικά και μαθηματικά αναπόδεικτα καταστρέφονται; Μάλλον, ο ρόλος αυτών των παρελθοντικών κύκλων να καθίσταται τότε ως ενεργητικά παθητικός κι αυτό γιατί, σίγουρα, η ενεργητική λειτουργία τους τίθεται σε αναστολή, όμως η δυναμική τους παραμένει ισχυρή όντας πλέον παρούσα παθητικά.
Σχετικός ο χρόνος, κατά την κοινή παραδοχή, κι όλα τα στιγμιότυπά του κομμάτια του, μικρότερα ή μεγαλύτερα, αναπόσπαστα και μοναδικά. Συνεκδοχικά θα πω πως για όλες τις στιγμές αισθανόμαστε αυτό το κάτι, ένα συναίσθημα ενίοτε πιο έντονο και περιεκτικό, ενίοτε πιο χλιαρό και ουδέτερο. Μα για κάθε στιγμή του παρελθόντος υπάρχει εκείνο το συναίσθημα που ολοκληρωτικά της ανήκει, το αποκλειστικά και μόνο δικό της. Πόσο άδικο, λοιπόν, είναι, όταν επιτρέπεται να ξεχαστεί το (συν)αίσθημα αυτό, κι όταν σταδιακά αφήνεται να εξατμιστεί η μοναδική στιγμή εκείνου του (συν)αισθήματος σαν να ήταν μία διεκπεραίωση φθηνή και επιφανειακή…
Δίχως συναίσθημα, λοιπόν, ξεχνιέται το χθες μερικές φορές, σαν τη φλόγα ενός κεριού που σβήνει μέσα στο δροσερό αεράκι μιας Αυγουστιάτικης νύχτας. Και οι αισθήσεις τότε απαθείς, καθώς ενεργοποιείται ο μοχλός της συναισθηματικής αδρανοποίησης.
-Πάντα το γραμματικό υποκείμενο του τρίτου ενικού προσώπου βρίσκεται σε απόλυτη ταύτιση με το φυσικό ενεργόν πρόσωπο και ενσαρκώνονται στο λογικά εννοούμενο “εμείς”.-
Κλείνοντας, ομολογώ στις γραμμές αυτές πως καμιά φορά κλαίω για αυτά που ξεχάσαμε αλλά πολύ περισσότερο γι’ αυτά που εν τέλει δε θελήσαμε ποτέ μας πραγματικά να ζήσουμε. Γι’ αυτά τα μικρά σπουδαία, γι’ αυτά κλαίω. Ανεπαισθήτως ζήσαμε και με πάθος αφήσαμε να εκπνεύσουν εκείνα τα συμβάντα της ζωής. Ποιος σκότωσε τα όνειρα και τις τόσες στιγμές; Ίσως εμείς…
*Φωτογραφία: Μαρία Νικολακοπούλου
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
