Του Ρωμανού Πετρίδη, αναγνώστη μας και τριτοετή φοιτητή στο Ιστορικό Αρχαιολογικό του ΕΚΠΑ
Η πρώτη μου ταπεινή συμβολή στην μεγάλη και πετυχημένη οικογένεια του Φοιτητικού Κόσμου περίμενα ότι θα ήταν με κάποιο καλογραμμένο, δομημένο και δουλεμένο κείμενο, μια ακαδημαϊκού τύπου ανάλυση πάνω σε κάποιο ζήτημα. Τελικά όμως, ίσως αυτές οι απροσδόκητες, αυθόρμητες, μεταμεσονύκτιες γραφές, των τεσσάρων-πέντε λεπτών να είναι πιο ουσιαστικές, γιατί τα ηνία κρατά το συναίσθημα και όχι τόσο ο νους, γιατί δημιουργούνται και διαμορφώνονται από μια βαθιά, ασυγκράτητη, εσωτερική ανάγκη. Έτσι λοιπόν, σε μια μικρή προσπάθεια αρωγής στο συνολικό καλλιτεχνικό αγώνα ενάντια στη πολιτική σήψη, μοιράζομαι, έστω από μακριά, τις παρακάτω σκέψεις.
Αφιερωμένο σε όσους δε παύουν να αγωνίζονται
Όσο το σαράκι που βαφτίζετε πρόοδο, μας φαγώνει βασανίστηκα τα σωθικά,
τα ξύλινα τοιχώματα της αέναης τέχνης μας
Όσο τα παιχνίδια της εξουσίας σας, τα κρυφά, υποχθόνια, ύπουλα και ανίερα, ανήθικα και απαράλλαχτα αιώνες τώρα, ποδοπατούν τις γραμμές των ονείρων μας
Όσο ο φθόνος, ο φόβος, το φαιό σας μίσος, η απέχθειά σας για κάθε τι το ζωντανό, το αληθινό, το αυθεντικό, το μεγάλο, το αναβλύζον, το φρέσκο, το ανώτερο, σέρνει στο χώμα τις βαθύτερες ανάγκες μας
Όσο οι φωτιές που ανάβετε καίνε τη φωτιά της φωνής μας
Όσο οι απαίδευτες, βαρβαρικές ιαχές σας συγκρούονται με τις βουβές μελωδίες μας
Όσο τα στρατιωτικά σας βήματα τρυπούν το κυκλικό μας χορό
Όσο η υποκρισία στις λερωμένες σας μάσκες σκίζει τα φτερά της υποκριτικής μας
Όσο τα «παροπιδιασμένα» σας άλογα τρέχουν ενάντια στα κύματα της ορμής μας
Όσο κατεβάζετε τα σύννεφα στη γη, για να μας πείσετε ότι αγγίζουμε ουρανό
Όσο κρύβετε τα εσφαλμένα, όσο σκοτώνετε τα σκοτωμένα, όσο φτύνετε στα ζωντανά
Όσο φροντίζετε ο κόσμος να μη μάθει
Όσο φοβάστε ο κόσμος να μη μάθει
Όσο τρέμετε ο κόσμος να μη μάθει
Κάτι το αληθινό, κάτι το πραγματικά φωτεινό
Τόσο εμείς θα είμαστε ανάχωμα στα σκοτάδια σας
Τόσο η Τέχνη μας θα είναι απάντηση στη βία, την αδικία, την απραξία, το σπαραγμό
Ένας φάρος θα στέκει μοναχός στο τελευταίο σας κατακλυσμό
~
Απαγχονισμένος ο πολιτισμός κάθεται και ρεμβάζει, δεμένος σε μεσίστια ελληνική σημαία στον ένδοξο βράχο της Ακρόπολης
Και πιο κάτω, στους χιλιάδες ακανόνιστους δρόμους, ξεχυμένες σταγόνες τέχνης να πλημμυρίζουν τη πλάση,
μέχρι όλα να βουλιάξουν στο τέρμα κάποιας σκηνής
