Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Με αφορμή την επαναπροβολή της live συναυλίας – παρουσίασης του νέου δίσκου της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, διαθέσιμη στις 17-18 Απριλίου, ξεψαχνίζουμε τον νέο δίσκο, καρπό του πρώτου εγκλεισμού και σκεφτόμαστε γύρω από τα μηνύματα, τις συνθήκες, αλλά και το άσβεστο φως που πηγάζει από μέσα του.
Η Νατάσσα Μποφίλιου, 4 χρόνια μετά την «Βαβέλ», σε μια από τις πιο κομβικές και δύσκολες εποχές που διανύει η ανθρωπότητα και η παγκόσμια πραγματικότητα για τον 21ο αιώνα, έρχεται μαζί με το δίδυμο της επιτυχίας -αλλά και της καρδιάς της- να μας παρουσιάσει ζωντανά τα νέα της τραγούδια, την νέα εποχή που νιώθει να πηγάζει βαθιά από μέσα, «Την εποχή του Θερισμού».
Τέσσερα χρόνια μετά την Βαβέλ, η Νατάσσα πιο αισιόδοξη, γενναία, ώριμη και επαναστατική από ποτέ, έρχεται να μας μιλήσει για όλα εκείνα που ντρεπόμαστε να σκεφτούμε και για αυτά που εκούσια ή ακούσια αρνούμαστε να δούμε. Είναι εδώ, παρούσα να επιτελεί τον ρόλο του καλλιτέχνη επάξια – όσο κι αν δε της το επιτρέπουν . Μετατρέπει τον πόνο σε αγάπη, φωτίζει το σκοτάδι μας για να οδηγηθούμε με ασφάλεια στο φως, και μας αφυπνίζει, μας καλεί να πολεμήσουμε για όσα μας καταδυναστεύουν και μας στερούν την ελευθερία μας.
Το πρώτο τραγούδι, «Κοίτα Με», αυτό και η «Φολέγανδρος», ίσως τα πιο ερωτικά τραγούδια του δίσκου, εκφράζουν την ύψιστη μορφή αγάπης, ή μάλλον το υψηλότερο σημείο που μπορεί να φτάσει ο έρωτας για να μετατραπεί σε αγάπη: «κοίτα με να φλέγομαι, και πες αγάπη όπως και να λέγομαι». Το εγώ μετουσιώνεται σε εμείς, και το εμείς γίνεται κινητήρια δύναμη «να πέφτω, να σηκώνομαι γελώντας». Και έπεται η «Φολέγανδρος», τιτλοφορημένο από το αγαπημένο νησί της τραγουδίστριας και του συζύγου της, τραγούδι-δώρο για την επέτειο ενός χρόνου από τον γάμο τους, δίνει ελπίδα πως μπορεί να υπάρξει ανιδιοτέλεια σε μια τόσο εγωιστική σχέση, την ερωτική: «ποτέ ξανά δεν ένιωσα πως πήρα όσα έδωσα». Το τοπίο που μεταφέρει και οι εικόνες που δημιουργεί αυτό το τραγούδι είναι μαγικές. Θάλασσα, άμμος, γυμνά πόδια, αιώνιος Αύγουστος και μια γυναίκα που εξομολογείται στον αγαπημένο της, πως ανήκει στο κοχύλι που κρατά και στο φεγγάρι που κοιτά. Ανήκει στην αφή και στην ματιά του και είναι εκεί να ενατενίζουν μαζί ο ένας την ψυχή του άλλου, να αφήνονται χωρίς να φοβούνται, χωρίς να διστάζουν.
Το επόμενο τραγούδι που ξεχώρισα είναι και μια μεγάλη αλήθεια, συμπληρωματικά αντιθετική με ό,τι προανέφερα. Το «Για Πάντα» έρχεται να μας υπενθυμίσει πως δεν υπάρχουμε για πάντα, το χθες μας ξέχασε και το αύριο αγνοεί παντελώς την ύπαρξή μας. Η Νατάσσα με την αψεγάδιαστη φωνή της, απευθύνεται στο ερωτικό υποκείμενο («ένα σου βλέμμα»), και του ζητά το ψέμα για να νιώσει ασφαλής. Ο έρωτας χάθηκε, το εμείς δεν υπάρχει και όπως φαίνεται δεν υπήρξε και ποτέ («δεν έχω μάθει έτσι την συναλλαγή») , αφού για εκείνον ήταν μια απλή συναλλαγή, δεν μπόρεσε να ακούσει την καρδιά της («ασ’ την καρδιά μου μες στο στήθος και κάνε πως δεν την ακούς»). Για ανθρώπους γραφικούς είναι τα «για πάντα» και τα «θα ‘μαι εδώ», ας πιούμε λοιπόν στην υγεία τους, σε εκείνες τις ψευδαισθήσεις που τις βαφτίσαμε έρωτες, σε εκείνα τα ψέματα που δεχτήκαμε κι ας γνωρίζαμε την αλήθεια.
Ο έρωτας σε κάθε εποχή τροφοδοτεί και τροφοδοτείται, δεν σταματά, αλλά ας περάσουμε σε πιο πραγματικές πραγματικότητες, που τώρα είναι πιο σημαντικές από ποτέ. Ναι, ακόμη και από τον έρωτα.
Το δεύτερο τραγούδι, ομώνυμο του τίτλου του δίσκου, είναι η επανάσταση που μας καλούν να κάνουμε οι συνθήκες και παίρνουν σώμα μέσα από την φωνή της Νατάσσας, την μουσική του Θέμη και τους στίχους του Γεράσιμου. «Μια ζωή απ’ τις εκπτώσεις που έχει όλα τα κομφόρ». Ναι, συμβιβαζόμαστε, κάνουμε εκπτώσεις, στις σχέσεις, στις επιλογές μας, στα θέλω μας. Όμως, ήρθε η ώρα «να βρούμε ένα λόγο εκτός κανονισμού να μιλάμε», και αυτό πρέπει να ξεκινήσει από μέσα μας και θα βγει και έξω μας. Η έκφραση «καιρός του στοχασμού», για μένα είναι ξεκάθαρα ειρωνική, καθώς «κανείς δεν ξύπνησε, ακόμα μάλλον κοιμήθηκαν αργά». Στον καιρό που όλοι έχουν γνώμη, όλοι μιλάνε, όλοι ξέρουν, εσύ βρες απλά μια λέξη .Κανείς δεν ξύπνησε ακόμα και είναι χρέος μας να τους ξυπνήσουμε, όσοι τελικά βρούμε μια λέξη, και δεν αρκεστούμε στις πολλές.
Και έπεται το «Εκατοστό», με απεύθυνση σε δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο. Η τραγουδίστρια εύχεται στο σύστημα να είναι καλά, μα δεν θα σκύψει ούτε εκατοστό. Γράφει αλήθειες ο Γεράσιμος, όταν μας λέει «ζήτω το φως το αληθινό και ας είναι και απ’ την χαραμάδα». Εμείς την αλήθεια θέλουμε, την αλήθεια διεκδικούμε να δούμε και θα την δούμε όσο κι αν μας την κρύβουν. Σε αυτό το τραγούδι η Νατάσσα, όπως σχολίασε και κάτω από το βίντεο στο youtube, περιγράφει την ζωή της. Κάνει θόρυβο, πολεμά και μάχεται για τα θέλω, για την ψυχή και τα πιστεύω της, αποτελεί την ώριμη συνέχεια του στίχου «κι ας μην είναι σωστό πάντα ό,τι σκεφτώ θα το λέω»… Γιατί τώρα είναι πιο σωστό από ποτέ.
Το καταληκτικό τραγούδι, η «Άπνοια», ζητά αέρα, ζωή, αναγέννηση, νέα πνοή. Παραδέχεται χωρίς να αποδέχεται ότι «χορτάσαμε από ψέματα» και διεκδικεί την αλήθεια. Απαιτεί το καμένο έδαφος να δώσει την θέση του στο νέο, με ήρεμο τόνο καλεί τα δέντρα να ανθοφορήσουν ξανά, την θάλασσα να κατακλείσει την μεγάλη Γη με τις μυρωδιές και το αλάτι της. Να θραφούν οι πληγές, να ξυπνήσουν οι σιωπές και να αναστηθούν τα πνεύματα.
