Στις 11 του Σεπτέμβρη, πραγματοποιήθηκε ένα διαφορετικό από τα προηγούμενα pride, ελέω της πανδημίας. Μπορεί το event φέτος να αποτελείτο μονάχα από την «παρέλαση της Υπερηφάνειας», αλλά το μήνυμα παρέμεινε απαράλλαχτο και ενιαίο. Με κεντρικό σύνθημα «Αυτό που μας ενώνει», χιλιάδες πολίτες κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας, μέλη της LGBTQ κοινότητας αλλά και straight, για να «ομογενοποιήσουν» τις φωνές του ενάντια στην αδικία και τον ρατσισμό που υφίστανται άτομα εξαιτίας της σεξουαλικής τους φύσης.
Όπως κάθε χρόνο, πέρα των φανατικών πολέμιων και υποστηρικτών του θεσμού, υπάρχουν και αυτοί που βρίσκονται στην μέση. Άνθρωποι που θεωρούν πως η περίφημη ισότητα νομικά έχει επιτευχθεί (κάτι που προφανώς δεν ισχύει) ή θεωρούν πως οι «ακρότητες» που λαμβάνουν χώρα είναι ντροπιαστικές κτλ. κτλ.
Και, πες, ότι νομικά τα άτομα με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις πράγματι χαίρουν πλήρης ισότητας, που ξαναλέω δεν ισχύει, τι γίνεται στα πλαίσια της κοινωνικής συνέχειας; Τι συμβαίνει μέσα στους 4 τοίχους του σπιτιού ή στα εργασιακά περιβάλλοντα ή εντός των σχολικών κοινοτήτων; Η αλήθεια είναι πως ακόμα και σήμερα, τον 21ο αιώνα, σοβινιστικά κατάλοιπα αναμεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Ένα trans ή bi άτομο, συνεχίζει να είναι δακτυλοδεικτούμενο, να μην του δίνεται η δυνατότητα να μπει ομαλά σε οποιοδήποτε κοινωνικό σύνολο επιθυμεί a priori. Με άλλα λόγια, τα μέλη της LBGTQ κοινότητας συνεχίζουν να κουβαλάνε στις πλάτες τους τις αρρυθμίες ενός ολόκληρου κοινωνικού συνόλου.
Και όσων αφορά κάποιες ντεμέκ ακρότηται που τονίζονται, ποια είναι η πραγματική ερμηνεία του όρου «ακρότητα»; Ακρότητα είναι κάποιοι άνθρωποι να ντύνονται πιο ανάλαφρα στα πλαίσια ενός φεστιβάλ ή να σκοτώνονται νεαροί άνθρωποι (Ζακ) από τον εκάστοτε νοικοκυραίο; Ακρότητα είναι κάποιοι άνθρωποι να βάφονται με διάφορα χρώματα της αρεσκείας τους ή να περιθωριοποιούνται σε ακραίο βαθμό από κάθε κοινωνικό γεγονός;
Για όλα αυτά τα φαινόμενα, ο θεσμός του Pride οφείλει να συνεχίζει κάθε χρόνο να πραγματοποιείται δυναμικά, αποφασιστικά, αντιδραστικά και μαζικά. Όσο υπάρχουν τέτοιας λογής κοινωνικές ανισότητες, όσο τα άτομα με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα αντιμετωπίζονται σαν ποταπά αντικείμενα, ο θεσμός οφείλει να προκαλεί αντιδράσεις κάθε χρόνο… Διότι αν το Pride αναδείξει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η κοινότητα έστω και σε έναν άνθρωπο, τότε έχει πετύχει τον σκοπό του. Και εγώ προσωπικά, πάντα θα σέβομαι αυτούς τους ανθρώπους, που παρότι αντιμετωπίζουν τεράστιες προκλήσεις από την καθημερινότητα, αντιστέκονται και παλεύουν για ένα καλύτερο Αύριο.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
