Στους υπερβολικά σκεπτικιστές

Μερικές μέρες πριν συνέβη κάτι το παράδοξο, το μη αναμενόμενο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένα γεγονός που αποτελεί τομή στον επαγγελματικό αθλητισμό και που πάει ενάντιας στο ρεύμα του νεοφιλελευθερισμού και της νέας δεξιάς, το οποίο υποστηρίζει το «no politica» των σπορ. Μπακς και Μάτζικ, και στη συνέχεια όλες οι ομάδες που αγωνίζονταν την Τετάρτη, αποφάσισαν να μην αγωνιστούν και να μην κατέβουν στα παρκέ, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την μη κατάπαυση και κλιμάκωση της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού κατά των Αφροαμερικανών. Τα τελευταία σημαδιακά περιστατικά ήταν οι 7 σφαίρες που δέχθηκε ο Τζέικομπ Μπλέικ πισώπλατα, ενώ βρισκόταν με τα παιδιά του, καθώς και τα 25 χιλιόμετρα που πήγε βόλτα ένας 17χρονος λευκός φασίστας και οπαδός του Τραμπ… σκοτώνοντας 2 άτομα και τραυματίζοντας άλλο ένα στο πέρασμά του, χρησιμοποιώντας παράνομα ένα ολοκαίνουργιο ημιαυτόνομο.

Η κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι σοβαρή. Το δίπολο που πολλοί υποψήφιοι είχαν υποσχεθεί ότι θα λύσουν, με πρωτοπόρο τον πρώτο Αφροαμερικανό Πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα, δεν εξαφανίστηκε. Ενώ το ομοσπονδιακό κράτος της Βόρειας Αμερικής συνεχίζει να έχει τα ηνία σχεδόν σε κάθε τομέα, τα δύο άλυτα προβλήματα παραμένουν: ο ρατσισμός κατά των μαύρων και το πρόβλημα της ασφάλισης και της ιατρικής περίθαλψης των πολιτών του. Σήμερα, αφοσιωνόμαστε στο πρώτο κομμάτι, το οποίο αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο οι ΗΠΑ δεν μπορούν να χαρακτηριστούν (πέρα από το θεωρητικό επίπεδο) ως ενιαίο έθνος.

Με το μυαλό τους να μην είναι στραμμένο στο μπάσκετ, όπως φάνηκε και από πολλές δηλώσεις παικτών και προπονητών την επόμενη των συμβάντων, διαφαινόταν μία αντίδραση -ομολογουμένως όχι τόσο μεγάλη, όπως το μποϊκοτάρισμα αγώνων-. Ανάμεσα στα τόσα δυσάρεστα, το ΝΒΑ δείχνει να δίνει πάτημα στην Ένωση των παιχτών της, η οποία παίρνει όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες τελευταία (σίγουρα βοηθάει ότι όλοι οι αθλητές είναι συγκεντρωμένοι σε λίγα τετραγωνικά). Αν και η απόφαση της μη διενέργειας των αγώνων υπήρξε άκρως τολμηρή, η πλειονότητα των παικτών, σε ιδιωτική συνάντησή τους, διαφώνησαν με το ενδεχόμενο της διακοπής ολόκληρης της σεζόν. Φυσικά, πολλοί έσπευσαν να κατακρίνουν την αναμενόμενη απόφαση της συνέχισης του πρωταθλήματος, σκεπτόμενοι ότι οι παίκτες αποτελούν «πιόνια» του συστήματος ή ότι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «επαναστάτες», και ότι αυτή η κίνηση, μαζί με όλες τις άλλες (γονάτισμα πριν τα ματς, συνθήματα στις φανέλες, συμμετοχή παικτών στις διαδηλώσεις) δεν πετυχαίνουν τίποτα. Προς όλους εκείνους απευθύνεται (κυρίως) ετούτο το κείμενο.

Καταρχάς, οι Αμερικανοί αθλητές του ΝΒΑ ποτέ δεν ήταν «επαναστάτες». Οι περισσότεροι, ζώντας σε μικρομεσαίου εισοδήματος οικογένειες σε διάφορα γκέτο, έχουν βιώσει βαθιά μέσα τους τον ρατσισμό και τον στιγματισμό λόγω της διαφοράς στο χρώμα. Για αυτό και αντιδρούν. Γιατί συναισθάνονται τα βάσανα, την τρομοκρατία και την περιθωριοποίηση που δέχονται οι Αφροαμερικανοί, ιδίως εκείνοι που ανήκουν στα κατώτερα στρώματα. Με αγνό αλτρουισμό και συνάμα θυμό, φωνάζουν «τέλος πια», ζητάνε να γίνει ισότιμη η θέση του μαύρου (του μιγά, του Μεξικανού, των ιθαγενών) έναντι του λευκού στοιχείου στη χώρα.

Άλλοι λένε ότι μια απλή αναβολή δεν αποκομίζει κάτι θετικό για το κίνημα του BlackLivesMatter. Μάλλον ξεχνούν πώς δουλεύει το σύστημα: ένας άκυρος αγώνας πλήττει την οικονομία, έστω και στον μικρότερο βαθμό. Τα μεγάλα κανάλια δεν λαμβάνουν τηλεθέαση, σε μία συγκυρία όπου τα πλέι οφ της «φούσκας» παρακολουθούνται από εκατομμύρια κόσμου. Το ίδιο το πρωτάθλημα χάνει κέρδη, ενώ οι ιδιοκτήτες των ομάδων επίσης βγαίνουν ηττημένοι, αφού πέφτουν οι μετοχές των ομάδων τους (αν και πολλοί εξ αυτών ενθαρρύνουν τις αποφάσεις της Ένωσης Παιχτών). Το βασικότερο όμως είναι ότι η αδικία και η βία που κυριαρχούν εκεί έξω φανερώνονται στο κοινό, το οποίο περιμένει να δει τον αγαπημένο του σύλλογο. Μπολιάζει μέσα στον κάθε φίλαθλο πως, θέλει δεν θέλει, κάτι συμβαίνει στον κόσμο πάνω στο οποίο απαιτείται άμεση αλλαγή. Όσο για τον χαρακτηρισμό «πιόνια του συστήματος», ο οποίος αφορά τους αθλητές, είναι τουλάχιστον άτοπος, με βάση τα παραπάνω: κάθε αντιδραστική απόφασή τους, μπορεί να ταράξει, οικονομικά και συνειδητά, τα νερά του «μαγικού κόσμου». Υπάρχει σχέση αλληλεξάρτησης με τους από πάνω (Κομισάριος, ιδιοκτήτες, παράγοντες κ.ά.), και όχι απόλυτη εργολαβία.

Εξάλλου, η διακοπή της σεζόν δεν υφίσταται εύκολα, από πλευράς αθλητών. Πολλοί από αυτούς δεν λαμβάνουν υπέρογκα ποσά, όπως ο Λεμπρόν και ο Κάρι (αυτοί προσθέτουν και περισσότερα μέσω χορηγών και διαφημίσεων), και λαμβάνοντας υπόψη ότι το 50% του μισθού πηγαίνει σε φόρους και ότι σε περιόδους διακοπής υπάρχουν πάντα περικοπές, έχουν πραγματική ανάγκη αυτά τα χρήματα.

Για να μην είμαστε παλαιστές του πληκτρολογίου και να μην κατακρίνουμε συνεχώς, ενώ οι ίδιοι δεν λαμβάνουμε καμία αντιδραστική πρωτοβουλία, ας σκεφτούμε πριν μιλήσουμε. Την ώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις, το ΝΒΑ ξαναξεκινά, μα οι παίκτες του ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν πολλά για την στήριξη των κατατρεγμένων και την παύση των αστυνομικών αυθαιρεσιών.