Αλέξης Γρηγορόπουλος, Μπερκίν Ελβάν. Δολοφονημένοι και οι 2 κατά το 15ο έτος της ζωής τους, για διαφορετικούς και εξίσου για ίδιους λόγους ο καθένας. Δεκέμβρης του 08’, Μάρτης του 14’ (Ιούνη του 13’ είχε χτυπηθεί από αστυνομικό κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων ο νεαρός Τούρκος ακτιβιστής, και έπειτα από μήνες υπέκυψε στα τραύματά του). Ένα αφελέστατο παιδί-γόνος της αστικής τάξης με επαναστατικό (όχι ιδιαίτερα πολιτικό) πνεύμα και ένα παιδί που αποφάσισε να πάρει θέση απέναντι στην τυρρανία του Ερντογάν.
Κοίτα να δεις σύμπτωση… δύο «αιώνια αντίπαλα στρατόπεδα», αφού έτσι διδάσκει το ιμπεριαλιστικό ιδεώδες του καπιταλισμού, στα οποία συνέβησαν δύο πανομοιότυπα περιστατικά κρατικής αυθαιρεσίας και αστυνομοκρατίας. Μήπως κάτι τέτοιο πρέπει να μας κάνει να αποσοβήσουμε τον εθνικισμό με τον οποίο φαρμακώνουν οι ελίτ τους λαούς τους για να μην αντιλαμβάνονται τις εσωτερικές δυσλειτουργίες και κοινωνικές ανισότητες, αλλά να μεταφέρουν τις ευθύνες στους «απ’ εκεί»; Φτάνει πια με μία απαρχαιωμένη ιδεολογία, η οποία χρησιμοποιήθηκε θετικά μόνο για την διάλυση των μεγάλων και οπισθοδρομικών αυτοκρατοριών σε Ευρώπη και Ασία…
Η συστημική προπαγάνδα που ασκεί ο πρόεδρος της Τουρκίας σε μία απέλπιδα προσπάθεια να στρέψει τον -εχθρικό πλέον προς το πρόσωπό του- λαό της απέναντι στην Ελλάδα με την μορφή της νόμιμης κατοχής δικαιωμάτων σε πόρους που ανήκουν στην ελληνική επικράτεια, παράλληλα με τα πυρά που δέχεται η γείτονα χώρα από την δική μας κυβέρνηση, την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ, απλώς επιβεβαιώνουν ότι τίποτα δεν μεταβάλλεται.
12 και 6 χρόνια μετά αντίστοιχα, σε μία ελεύθερη αγορά που όλο και νέο-φιλελευθεροποιείται, ο ρατσισμός υπό την μορφή του πατριωτισμού και της ανάγκης προστασίας των εδαφών από τον -πέρα από τα σύνορα- κόσμο, ο οποίος γενικόλογα χαρακτηρίζεται «κακός, τυμβωρύχος», επιβιώνει και ακμάζει. Γίνεται κυρίαρχος στα συστημικά μέσα ενημέρωσης, αναπαράγεται και ταξιδεύει σε κάθε δίκτυο, έτσι ώστε να πείσει τον αγρότη, τον ανειδίκευτο και τον εξειδικευμένο εργάτη, ότι για τα δεινά που αντιμετωπίζει φταίνε μόνο εξωτερικοί παράγοντες. Γιατί κράτος και κυβερνών κόμμα κάνουν τα πάνδεινα για μία δήθεν «ευημερία» και «κοινωνική αλληλλεγγύη». Έλα που δεν πείθει πια αυτό το δεξιό παραμύθι…
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.