Η τέχνη, σε κάθε της μορφή και έκφραση, αποτελεί ένα δοχείο ιδεών και αντιλήψεων του εκάστοτε «πομπού». Πρόκειται για μια διογκωμένη, σχεδόν παραφυσική συλλογιστική, που αποσκοπεί στο να πάρει τον αποδέκτη της από το χέρι, να τον τραβήξει μακριά από το εγκώσμιο, και, μέσα από ένα αισθαντικό ταξίδι, να του δείξει μια μεγαλύτερη εικόνα, από αυτήν που έβλεπε υπό το πρίσμα του ρεαλισμού. Ατενίζοντας κάποιος την “Guernica” του Picasso, ίσως και να αισθάνεται αυτήν την αίσθηση “παρατραβηγμένου” ρεαλισμού που την διακατέχει: Αυτό που κερδίζει την ψυχή σου κοιτάζοντας τον πίνακα, δεν είναι το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του Ζωγράφου, ούτε η ιδιαίτερη φυσιογνωμία της τεχνοτροπίας του, αλλά η ιδέα που κρύβεται πίσω από τον πίνακα. Μια ιδέα παχουλή, στρογγυλεμένη, κωμική… Τόσο αφύσικη, εν τέλει, όσο και ο πολυτάραχος συναισθηματικός κόσμος, από τον οποίο αφορμάται, και στον οποίο εξομολογεί την ύπαρξή της…
Ένα τέτοιο παράδειγμα τέχνης παρατηρούμε και στο νέο κομμάτι του Θανάση Παναγόπουλου, γνωστού και υπό το όνομα του solo project του, «Nathan’s World». Στο κομμάτι αυτό, εν ονόματι “Womanized Dream Blues”, ο 21χρονος multi-instrumentalist επιχειρεί να δημιουργήσει ένα “μουσικό-χορευτικό” μωσαϊκό, ικανό να αποτελέσει ένα σύνολο έκφρασης μιας ιδέας: Της ελεύθερης, άνευ προκαταλήψεων και taboo, έκφρασης μιας γυναίκας.
«Ode to freedom», η πρώτη ολοκληρωμένη μουσική δουλειά του Nathan’s World
«Η σύλληψη της γενικότερης ιδέας ξεκίνησε από το κοινωνικό παράδοξο του συσχετισμού χαμηλού φωτισμού στην μουσική και πιο έντονου, κινητικού χορού με κάποιου είδους taboo…» ,αναφέρει. ‘»Θεωρώ πως -υπό μια έννοια- η έκφραση, έχει ανάγκη να αγγίζει κάποια ακραία όρια. Μέσα από αυτές τις πιο αφύσικες, αμήχανες ίσως, εικόνες που εξερευνεί, έχει την δυνατότητα να μας καθοδηγήσει την σκέψη προς ένα νέο πέπλο συνειδητότητας. Δίχως αυτήν την απομάκρυνση από την πραγματικότητα, αυτό το “τσίγκλημα”, αν θες, αυτό το πέπλο δεν μπορεί να προσεγγιστεί…»
Θέλοντας και μη, το μυαλό μας πάει εκεί ακριβώς. Βλέποντας στο βίντεοκλιπ την σκιώδη σιλουέτα μιας γυναίκας να χορεύει πίσω από ένα μισοφωτισμένο σεντόνι, συνοδευόμενη από ένα αισθησιακό, jazz-blues παίξιμο στο πιάνο, ασυναίσθητα ο λογισμός μας κατατάσσει αυτήν την εικόνα σε ένα συνειδησιακό κουτί, ένα που μας διαβεβαιώνει πως κάτι τέτοιο έχει προπαντώς σεξουαλικό υπόβαθρο. Γιατί όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι μονάχα ο κινητικός χορός, ο χαμηλός φωτισμός και η μουσική, ή μήπως φταίει και κάτι άλλο;
«Μια γυναίκα», συνεχίζει, «δυστυχώς, ακόμη για την σημερινή κοινωνία, αποτελεί μια οντότητα, έντονα συνυφασμένη με το Taboo και το σεξουαλικό, σε οτιδήποτε και αν κάνει. Αναπόφευκτα, επομένως, παραπέμπεται η όλη αισθητική του βιντεοκλιπ σε κάτι τέτοιο, εάν βάλεις μια γυναίκα να χορέψει με αυτόν τον τρόπο και υπό αυτές τις συνθήκες. Το όλο νόημα, λοιπόν, ήταν να δημιουργηθεί ένα μουσικο-οπτικό κλισέ, που ως στόχο έχει να καταδείξει την αναγκαιότητα του να θεωρείται νορμάλ για μια γυναίκα να κινείται και να εκφράζεται με όποιον τρόπο θέλει, χωρίς αυτό να παρερμηνεύεται από κοινωνικά στερεότυπα και φυλετικές νόρμες…»
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η σύλληψη της ιδέας προήρθε από μόνη της με αυτόν τον τρόπο, δημιουργώντας ασυναίσθητα ένα κλίμα κλισέ αισθησιασμού. «Ο χορός δεν ήταν καν μέρος αυτής της μουσικής ιδέας. Συγκεκριμένα, με την Αναστασία (χορός) δουλεύαμε την ιδέα του χορού πάνω σε ένα τελείως διαφορετικό project. Εν τέλει, καταλήξαμε να κρατήσουμε κάποια μέρη του χορού υπό συγκεκριμένες υποδείξεις, αναπροσαρμόζοντας την μουσική στην τελική για να υποστηρίξει τον χορό, αντί για το ανάποδο. Το όλο κλίμα, η αισθητική που έβγαλε τόσο ο χορός της Αναστασίας, όσο και ο φωτισμός του Μιχάλη Σιμόπουλου ήταν κάτι που ενέπνευσε μέσα μου όλη αυτήν την σκηνή, αποτυπώνοντάς την σε νότες..»
Κλείνοντας την συζήτηση, ο “Nathan’s World” τονίζει την τεράστια σημασία μιας ανοιχτόμυαλης και απροκατάλυπτης τέχνης: «Το να μπορεί η Τέχνη να ανοίγει τον απαραίτητο χώρο στο μυαλό του ανθρώπου, έναν χώρο καθαρής συνειδητότητας και σκέψης, μακριά από συνειδησιακά κουτιά, προκαταλήψεις και κοινωνικά στερεότυπα, είναι κάτι το απαραίτητο για μια υγιή διανόηση. Εξάλλου, μια τέχνη υποταγμένη σε καθωσπρεπισμούς, είναι μια τέχνη που εκ των πραγμάτων έχει αποτύχει στον σκοπό της…»
Tο “Womanized Dream Blues” είναι τώρα στο Youtube:
Νathan’s World: https://www.instagram.com/thanasis.png/
Aναστασία Καρούση- χορός: https://www.instagram.com/an_karou/
Μιχάλης Σιμόπουλος- επιμέλεια φωτισμού: https://www.instagram.com/michalissimopoulos/
Με λένε Δημήτρη Δανόπουλο. Σπουδάζω Νομική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μ αρέσει να γράφω, να εκφράζω τη σκέψη μου σε ένα κείμενο στο οποίο ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση και να αλληλοεπιδράσει μ΄ αυτό, κυρίως δε να συγκεντρώνω το χάος του κεφαλιού μου σε ένα οργανωμένο πλαίσιο. Το αν γίνεται να συμβαίνει πάντοτε αυτό, είναι άλλη υπόθεση...
