Σε ένα διαφορετικό κείμενο από τα συνηθισμένα μου, πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να νιώθω ότι βρίσκεται μόνος εναντίον όλων.
Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν δέχονται να κάνουν συνδιαλλαγή (=διευθέτηση διαμάχης, αλλά όπου διαμάχη σκεφτείτε συζήτηση), εκείνους που περηφανεύονται και υποστηρίζουν ένα σύστημα που επιβιώνει μέσα από τον βίαιο ανταγωνισμό των ανθρώπων, μέσω εκμεταλλευτικών σχέσεων, αλλά και εκείνους τους αγωνιστές που μονάχα απαιτούν και διεκδικούν χωρίς ατομικά να προσπαθούν και χωρίς οι ίδιοι να είναι πρότυπα ανθρώπου. Και εκνευρίζομαι που δεν τους εκφράζω αυτά που νιώθω. Γιατί νιώθω ότι έχω τις γνώσεις, απλά δεν θέλω να διαβάλλω ανθρώπους
(Είναι γιατί) Σιχαίνομαι τους τσακωμούς, τις ίντριγκες και τα κόμπλεξ, τον δογματισμό. Πιστεύω ότι είναι ανούσια πράγματα που δεν οδηγούν στην αυτοβελτίωση ή στην επίλυση κάποιου προβλήματος. Στηρίζω την διαπραγμάτευση και την καταστάλαξη μετά από συζήτηση. Σε όλες τις καταστάσεις και σε όλες τις περιπτώσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι πολλές φορές να έχω τέλεια επικοινωνία ακόμα και με τον πολύ κοντινό μου περίγυρο, πλην ελαχίστων ατόμων που μετρούνται στα δάχτυλα. Γιατί όλοι έχουν μία άποψη για όλα, με ελάχιστο ίχνος κριτικής σκέψης, με καμία διάθεση να δεχθούν έστω να ακούσουν την διαφορετική οπτική.
Είναι και κάποιες άλλες ώρες που εκνευρίζομαι -δεν συμβαίνει συχνά- γιατί νιώθω (και το ίδιο αισθάνομαι και για πολλούς άλλους νέους ανθρώπους) ότι γίνομαι πολύ διαλλακτικός στο τι επιλέγω να κάνω και εν τέλει πηγαίνω με αλλωνών τα νερά… Δεν καταλαβαίνουν συνήθως ότι μου βγαίνει ανθρώπινα. Καλώς ή κακώς, είμαστε κράμα των εμπειριών και των επιλογών μας, και θέλει προσπάθεια για να αλλάξουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν ή που δεν μας βοηθάνε να εξελιχθούμε. Και αφού τα αντίθετα συγκρούονται σε κάποια πράγματα (και δεν έλκονται), δεν μου αρέσει καθόλου να δέχομαι υποδείξεις από άτομα που πάντα θέλουν να γίνεται το δικό τους, ανεξαρτήτως των συνθηκών.
Σε κάποιον τρίτο αναγνώστη θα φανεί ότι γκρινιάζω άλογα… Ίσως και να είναι αλήθεια. Ίσως και να μπερδεύεται από ένα κείμενο που δεν συνηθίζω να γράψω, αλλά όλοι μας περνάμε στιγμές σύγχυσης. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι ανεξαρτήτως των υλικών καταστάσεων όλοι μας αντιμετωπίζουμε ζητήματα ψυχικά και πνευματικά. Και είναι λογικό. Κανείς δεν είναι τέλειος. Αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να υπάρχει και συνεχής αγώνας στο έσω εγώ για να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, αλλά και για να αποδεχόμαστε τον άλλον, με τα κακά και τα καλά του, και να βελτιώνουμε και τις μεταξύ μας σχέσεις.
*Η φώτο εξωφύλλου (και προφανώς όχι δική μου) είναι από τα Πετράλωνα, στα οποία βόλταρα ανελλιπώς την περίοδο της 2ης καραντίνας και ένιωθα απελευθερωμένος, γιατί ήταν δική μου επιλογή το πού θα πάω και πού θα κάτσω να μοιραστώ με έναν καφέ τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
