Κι όμως σαν όνειρο και ψέμα φαίνεται η επιστροφή πίσω στο Πανεπιστήμιο. Σαν πρώτη μέρα του Σχολείου με περίεργη γεύση. Πάνε πια οι κάμερες, τα προβλήματα στη σύνδεση, η ερώτηση «Με ακούτε παιδιά;», η απάντηση «Έχετε κλειστό το μικρόφωνο.» και αυτό το απαίσιο στοπ που είχε μπει στις ζωές μας. Από αυτή τη Δευτέρα (ήδη κάποιοι συνάδελφοι σε άλλα ΑΕΙ έχουν ξεκινήσει) ξαναγινόμαστε φοιτήτριες και φοιτητές. Δεν κρύβω την μικρή πίκρα για τις 500 και βάλε μέρες που χάσαμε από τη ζωή μας, αλλά χαλάλι… ποιος είμαι εγώ να παραπονεθώ στα μαγευτικά 21 για 500 μέρες, απέναντι στις ζωές μας που ξεκινούν ξανά;
Κάθε αρχή εννοείται και δύσκολη. Ειδικά για όσους εμάς στον Φ.Κ. είχαμε μια επαφή με τα ΑΕΙ μας, εγώ προσωπικά με τα δια ζώσης στο Πάντειο, αυτή η κενότητα, η αίσθηση του άδειου και η νέκρα στους χώρους που κάποτε άκουγες γέλια, χαρές και συζητήσεις… σου πλάκωνε την ψυχή. Πρόσθεσε και την παντελή αδιαφορία του Υπουργείου, την ατέρμονη κόντρα με τους νέους και το εμμονικό μίσος της Νίκης Κεραμέως για τους φοιτητές των Δημόσιων Πανεπιστημίων, το βάρος που τραβήξαμε όλες και όλοι μας μόνο εμείς το ξέρουμε. Ήταν ένας πολύ δύσκολος 1,5 χρόνος. Και σε ό,τι αφορά και την πανδημία θα εξακολουθούν τα προβλήματα, όμως μπροστά σε κάθε δυσκολία οφείλουμε να απαντάμε με ένα χαμόγελο. Δεν μας αξίζει άλλωστε μετά από τόσους μήνες που κάναμε ο ένας να αντικρύσουμε το χαμόγελο του άλλου;
Ίσως κάπως περιορισμένοι με τη μάσκα, αλλά και πάλι θα δούμε τους φίλους, τους συναδέλφους, άλλους που μας έλειψαν και άλλους που δεν θέλουμε ακόμα να συναντήσουμε. Θα γνωρίσουμε νέα άτομα, θα φλερτάρουμε, θα μπούμε στο μάθημα (πόσο πιο ζωντανό και βιωματικό είναι έτσι από μια νεκρή οθόνη) ή και δεν θα μπούμε και θα πάμε για καφέ. Αλλά θα είμαστε εκεί. Στα δικά μας λημέρια που θα γεμίσουν με νέα πρόσωπα από τα «πρωτοετά», που λέμε εμείς οι πιο παλιοί.
Τίποτα βέβαια δεν θα είναι ρόδινο. Μην θαρρείτε πως τελειώσαμε με τον «κόβιντα». Καλά τη μάσκα στο πρόσωπο, οινόπνευμα (για τους πιο μερακλήδες), αντισηπτικό και γενικά προσέχετε. Θα περάσει και αυτό προφανώς, αλλά με λίγη προσοχή αποφεύγεις τεράστια ταλαιπωρία (καραντίνες, πυρετοί, τεστ κι άλλες ιστορίες).
Οδηγός επιβίωσης για τους πρωτοετείς συμφοιτητές μας
Τέλος το Σχολείο. Το κατώφλι που περνάτε και η τεράστια πόρτα του είναι η αρχή του διαδρόμου απογείωσής σας. Θα το δείτε και οι ίδιοι. Μην φοβηθείτε να ρωτήσετε, να μάθετε, να σηκώσετε ψηλά το χέρι στο μάθημα. Μη ντραπείτε να γνωρίσετε νέα άτομα (όσο δύσκολη κι αν ήταν η προηγούμενη περίοδος που όλοι βιώσαμε). Φλερτάρετε και απολαύστε όλη αυτή την ομορφιά που μας προσφέρει η 2η δεκαετία της ζωής μας. Και μάθημα το μάθημα. Γνωριμία με την γνωριμία… θα δείτε πως κι εσείς αλλάζετε. Το μυαλό επιτέλους δεν είναι ένας παθητικός παρατηρητής που λύνει και αποστηθίζει, αλλά σκέφτεται, πειραματίζεται και αναρωτιέται. Γιατί, αυτή είναι η καρδιά της επιστημονικής σκέψης.
Κάπως έτσι ανοίγουμε τα φτερά του νου μας και την καρδιά μας σε νέους ανθρώπους. Τον Ανδρέα από τη Σχολή, τη Μαρία από το Τμήμα, τον τάδε από το Πανεπιστήμιο… οι φίλοι των φοιτητικών χρόνων που πάντα ακούγαμε στις ιστορίες των γονιών μας. Erasmus, Όμιλοι, πάρτι και εξελίξεις στα Πανεπιστήμιά μας (ήρεμους δεν μας αφήνει ποτέ το Υπουργείο Παιδείας) θα γεμίσουν με πολύ χρώμα και στιγμές αυτό που αργότερα θα λέτε τα «φοιτητικά μου χρόνια».
Μπροστά σας έχετε έναν κόσμο όλον δικό σας. Πάρτε τα χρώματα που θέλετε, τους ανθρώπους, τις γνώσεις και πλάστε τον με τα χέρια σας. Γιατί αυτό είναι η φοιτητική ζωή. Κι εσείς κρατάτε τα πινέλα για να τη ζωγραφίσετε. Σύνορό σας είναι ο Ουρανός και τα αστέρια. Και πίσω από κάθε αστέρι πάντα να ξέρετε πως κρύβονται 2 μάτια που κι αυτά μπορεί όχι μόνο να ομορφύνουν τη ζωγραφιά σας, αλλά και το μέσα σας. Μην ντραπείτε ούτε στιγμή. Διαβάστε και μάθετε όλα όσα ποθείτε κάθε λεπτό. Φλερτάρετε, ερωτευτείτε δίχως αναστολές και απολαύστε κάθε δευτερόλεπτο από τη φοιτητική σας ζωή.
Καλή αρχή στα νέα παιδιά.
Καλή αρχή σε όλες και σε όλους μας.
* Αφιερωμένο με πολλή αγάπη σε όλους τις/τους συναδέλφισσες/-φους μου στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής. Στις φίλες, στους φίλους μου και τους ανθρώπους που έχουμε περάσει μαζί ώρες στα αμφιθέατρα του Παντείου, στις Συνελεύσεις, στις πορείες, σε Συμβούλια του Φ.Κ., σε μεθύσια, σε δύσκολες και όμορφες στιγμές και έχουν κάνει τα φοιτητικά μου χρόνια αυτό το μοναδικό ταξίδι που απολαμβάνω να ζω. Και ανυπομονώ για τη συνέχεια του.
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.
