Μια εφημερίδα με μόλις 3 χρόνια ζωής κατεβάζει ρολά. Ο ιδιοκτήτης Θανάσης Μαυρίδης δεν κατάφερε να την κρατήσει ζωντανή παρά τα προσωπολαγνικά πρωτοσέλιδα της εφημερίδας για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τις εξωπραγματικές «αγιογραφίες» που έγραφε ο κ. Μαυρίδης για τον πρωθυπουργό (αυτός είναι που του έβγαλε το παρατσούκλι «Μωυσής» -που καλείται να οδηγήσει τον λαό του για να σωθεί – με τις σατυρικές ιστοσελίδες και τα social media να παίρνουν φωτιά). Αυτό το Σάββατο θα κυκλοφορήσει το τελευταίο φύλλο του Φιλελεύθερου. Τα Χριστούγεννα του 2019 έγιναν οι πρώτες μεγάλες απολύσεις. Στην συνέχεια ακολούθησε η περικοπή της ημερήσιας έκδοσης από τις 18 Ιανουαρίου του 2020 και η μετατροπή της σε εβδομαδιαία πολιτική και οικονομική εφημερίδα.
Από τους αγαπημένους της Λίστας Πέτσα με την μικρότερη κυκλοφορία
Μες στην πανδημία η περίφημη λίστα Πέτσα έδωσε απλόχερα στον «Φιλελεύθερο» και το «Liberal.gr» μια ισχυρή οικονομική ένεση. Το site έλαβε 120.000 ευρώ και η εφημερίδα 74.400 ευρώ, με κυκλοφορία μετά βίας 2.000 φύλλων! Σύνολο 194.000 ευρώ. Περίπου τόσα έλαβε και η Καθημερινή του Σαββάτου με το ποσό να ανέρχεται σε 73.780 ευρώ με πολλαπλάσια φύλλα κυκλοφορία, ενώ η «Εφημερίδα των Συντακτών» με περίπου 30.000 φύλλα κυκλοφορία έλαβε το αστείο πόσο, σε σχέση με την κυκλοφορία του Φιλελεύθερου, των 36.846 ευρώ. Άλλες πηγές κάνουν λόγο πως συνολικά μαζί (site και εφημερίδα) έλαβαν στα ταμεία τους 220.000 ευρώ. Μαντέψτε ποια ήταν τα κριτήρια του μοιράσματος του δημοσίου χρήματος από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο… Όμως οι αγιογραφίες δεν μπορούν να επιβιώσουν απέναντι στην αλήθεια. Το να θες να βαφτίσεις το άσπρο-μαύρο παραβιάζοντας κάθε κανόνα δημοσιογραφικής δεοντολογίας μπορεί να σου δώσει μονάχα μια παράταση ζωής.
Δυστυχώς για τον Θανάση Μαυρίδη η «εφημερίδα της μεσαίας τάξης», όπως εκείνος την λάνσαρε, δεν τα κατάφερε. Τώρα το «ποιας μεσαίας τάξης ήταν η εφημερίδα;», με βάση τον προσανατολισμό της, αποτελεί μια άλλη συζήτηση.
Το ευχάριστο είναι πως ο Φιλελεύθερος δεν χρωστάει σε εργαζόμενους και δεν έχει καμία οφειλή προς το Δημόσιο. Ανεξαρτήτως, όμως, της πολιτικής του προσέγγισης και θέσης είναι κρίμα όταν κλείνουν εφημερίδες. Για τους εργαζόμενούς (και τους αναγνώστες) που χάνονται.
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.
