Φωτάκια, δέντρα, στολίδια, πολύχρωμα παιχνίδια και χαρούμενες αφίσες γέμισαν και φέτος όλες τις γωνιές της πόλης μας. Η Αθήνα, μετά από μία πολύπαθη χρονιά ελέω κορονοϊού, «φοράει» ξανά τα γιορτινά της και προσκαλεί μικρούς και μεγάλους να αντλήσουν λίγη από τη μαγεία της.
Εύθυμες μελωδίες, κάλαντα και χριστουγεννιάτικα τραγούδια ακούγονται στους δρόμους, συμπληρώνοντας το γιορτινό κλίμα. Μυρωδιές από τζάκι, ζεστό σαλέπι και ψητά κάστανα κατακλύζουν τα ρουθούνια όσων απολαμβάνουν την βόλτα τους. Και για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, η Αθήνα μοιάζει σαν να μην ήρθε ποτέ αντιμέτωπη με την πρόκληση της πανδημίας.
H χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα κυριαρχεί στο κέντρο των Αθηνών.
Λαμπερές βιτρίνες τραβούν τα βλέμματα και των πιο σκυθρωπών περαστικών.
Βιτρίνες στην οδό Πανεπιστημίου.
Τα Χριστούγεννα η ομορφιά της πόλης μας πολλαπλασιάζεται τόσο, ώστε αυτή να προσφέρεται περισσότερο από κάθε άλλη εποχή για έναν μαγευτικό περίπατο. Αξίζει όλοι μας να αδράξουμε την ευκαιρία για μία χαλαρή βόλτα στους στολισμένους δρόμους. Και καθώς περπατάμε να σταθούμε για λίγο, να παγώσουμε τον χρόνο και να εκτιμήσουμε όλα όσα έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε· είτε αυτά είναι οι ζεστές αγκαλιές των αγαπημένων μας, είτε τα υλικά αγαθά που δεν στερηθήκαμε, είτε οι εμπειρίες που είχαμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε για άλλη μια χρονιά. Γιατί η Αθήνα, όσο και αν στολιστεί και βαφτεί, δεν θα μπορέσει να κρύψει την ασχήμια της… Κανένα χρωματιστό λαμπάκι, υπέρογκο δέντρο ή φασαριόζικο τρενάκι δεν μπορεί να καλύψει την φτώχεια, την εκμετάλλευση, τη ζητιανιά και την μιζέρια όλων εκείνων που θεωρούν τα δικά μας «δεδομένα» άπιαστα όνειρα. Ας αφήσουμε, λοιπόν, την ευγνωμοσύνη και την αλληλεγγύη να αποτελέσουν την πυξίδα της χρονιάς που πρόκειται να υποδεχθούμε σε μερικές μόνο μέρες.
Ονομάζομαι Ανθή Καψάλη και είμαι απόφοιτος του Λεοντείου Λυκείου Νέας Σμύρνης. Το φθινόπωρο του 2019 ξεκίνησα να φοιτώ στο Τμήμα Βιολογίας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκτός από θέματα που αφορούν το αντικείμενο σπουδών μου, έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο Θέατρο, τα ταξίδια και τη Λογοτεχνία. Η αγάπη μου για το γράψιμο και την ανάγνωση βιβλίων και άρθρων υπήρξε ανέκαθεν μεγάλη. Ενισχύθηκε, ωστόσο, με την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο.
Μείζων στόχος μου μέσα από τη συμμετοχή μου στην Εφημερίδα «Φοιτητικός Κόσμος» συνιστά η κοινοποίηση των προβλημάτων και των ανησυχιών που μοιραζόμαστε ως φοιτητές, καθώς και η προβολή ενδιαφερουσών πρωτοβουλιών και ιδεών. Τέλος, μετά τον στείρο τρόπο γραφής που χρειάστηκε να υιοθετήσουμε στο Λύκειο για την έκθεση των Πανελληνίων εξετάσεων, με τη συμμετοχή στην εφημερίδα μου δίνεται πλέον η ευκαιρία ελεύθερης έκφρασης, ανάδειξης προσωπικού ύφους γραφής και δημοσιοποίησης απόψεων πάνω σε ζητήματα που μας αφορούν σχετικά με ποικίλες θεματολογίες.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
