Τα ατέλειωτα πρωινά

Τα πρωινά που μαζί σου κρατούν για πάντα…
Τα γλυκά σου χάδια για πρωινό και μια τζούρα από τα μαλλιά σου που πέφτουν στο πρόσωπό μου…
Πιο υπναρού από εμένα σηκώνεσαι αργά σαν δύση που βουτάει στη θάλασσα…
Νυσταγμένοι και οι 2 από τα μεταμεσονύχτια χάδια μας…
Τα κόκκινα φώτα που διαγράφουν το κορμί σου στο σκοτάδι…
Ο λαιμός σου που είναι ο δικός μου πειρασμός…
Και αυτά τα φιλιά μας μαζί με αυτό το γαμημένο γιατί…
Γιατί να μην σε γνωρίσω νωρίτερα…
Πού ήσουν κρυμμένη τόσο καιρό, όταν αρμενίζαμε και οι δυο από ξέρα σε ξέρα…
Πού να φανταζόμουν πως θα κρυβόταν τόση ηδονή, πάθος και ορμή πίσω από το μεγάλο σου χαμόγελο…
Να με ανάβεις στη στιγμή…
Να ενωνόμαστε στο δευτερόλεπτο…
Να περνάνε οι ώρες μαγικά…

Κάθε φορά πριν διαβώ το κατώφλι σου να ανυπομονώ σαν μικρό παιδί να παίξουμε…
Και μετά μόνο με χάδια και ανάσες να βρίσκει ο ένας τα σημάδια του άλλου…
Εκείνα τα σημεία… τα κουμπιά των σωμάτων…
Άλλοτε απόκρυφα άλλοτε φανερά…
Σε κάθε χάδι και φιλί να σε κρατούν εκεί…
Τη ζεστασιά σου και τα νύχια σου να με σκίζουν…
Και κάπως έτσι γεννιούνται τα δικά σου τα σημάδια στο κορμί μου μικρό μου αστέρι…

Και σαν κλείσουμε τα μάτια…
Εκείνη η ματιά σου πριν το τελευταίο φιλί και την καληνύχτα…
Αυτη μου λείπει πιο πολύ από όλα…
Και η ανάσα σου στο λαιμό…
Σαν να τη νιώθω όταν κατεβαίνω κάτω στη θάλασσα…
Αυτή που μας χωρίζει τώρα και είναι η μητέρα όλων μας…
Τα ακούει όλα αυτά, του νου μου συλλογισμοί, και μου λέει πως θα γυρίσεις αστέρι μου…
Και εγώ απλά περιμένω μέχρι να κυλήσει το ημερολόγιο…
Και οι ώρες να γίνουν δευτερόλεπτα που θα σε δω…
Όπως εκείνες οι στιγμές που ξαπλωμένοι τις κάνουμε ώρες, νύχτες και ξημερώματα…

Τα πρωινά που μαζί σου κρατούν για πάντα…

Μου λείπεις πολύ μικρό μου αστέρι…
Παίρνω μια ανάσα. Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω…
Και ξέρω πως σαν έρθει το νέο έτος…
Θα ξανασμίξουμε σαν πουλιά αποδημητικά…
Σαν εκείνο το πρώτο βράδυ μας στα Πετράλωνα…
Αυτό που κρατώ μες στο νου μου όταν είμαι μόνος και σε σκέφτομαι…
Σ’ αγαπώ.