Τα δυσνόητα αυτονόητα

Γράφει γυναίκα και πριν βιαστείς να βγάλεις την όλο κούραση και αγανάκτηση εκπνοή σου, θέλω να σου πω δύο πράγματα. Γράφει γυναίκα η οποία είχε φίλους μόνο αγόρια για όλη της την ζωή, μιλάει γυναίκα που πάντα έπαιζε call of duty και καμιά φορά με Barbie αν ο αδελφός της ήταν απασχολημένος. Μιλάει γυναίκα που μισεί το ροζ και το μπαλέτο, μιλάει γυναίκα που δέχεται τα σεξιστικά αστεία και δεν παρεξηγεί την παρέα. Μιλάει γυναίκα που αγαπά τους άντρες. Μιλάει γυναίκα, γιατί οι άντρες σωπαίνουν.

Με τον όρο “σωπαίνουν” δεν εννοώ ούτε κατά διάνοια ότι δεν σας προκαλεί εμετό το σκηνικό του βιασμού μιας γυναίκας ή ότι δεν υπάρχουν στιγμές που σιχαίνεστε το φύλο σας. Είστε πολλοί εσείς που βιώνετε την αηδία για τους υπόλοιπους άντρες που δεν ξέρουν να συμπεριφέρονται σωστά και που μετανιώνετε μέχρι τα 25 όταν για πλάκα αγγίξατε μια συμμαθήτριά σας εκεί που δεν έπρεπε όταν πηγαίνατε Γυμνάσιο και δεν ξέρατε τι είναι τι. Είστε πολλοί εσείς που αγαπάτε και σέβεστε τις γυναίκες όσο αγαπάτε και σέβεστε τον κολλητό σας, όχι επειδή είναι γυναίκες και είναι “το αδύναμο φύλο”, αλλά επειδή, όπως και ο κολλητός σας, ανήκουν και αυτές στο ανθρώπινο είδος. Δυστυχώς υπάρχουν και περιστατικά που ένας άντρας έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά -ευτυχώς- δεν είναι τόσα πολλά. Αν είναι, τουλάχιστον, δεν ακούγονται, πράγμα το οποίο κατακρίνω με τρομερή αυστηρότητα, γιατί όσο σοβαρός είναι ο βιασμός μιας γυναίκας, εξίσου σοβαρός είναι και ενός άντρα. Δεν έχει να κάνει με σουτιέν και κραγιόν. Δεν έχει να κάνει με μποξεράκια και “αντρίλα”. Έχει να κάνει με ανθρώπινα δικαιώματα. Γιατί, στο τέλος της ημέρας ποια είναι η ταυτότητα η προσωπική, του καθενός; Η ανθρωπιά! Που δεν είναι τίποτα περισσότερο μα και τίποτα λιγότερο από το να συμπεριφέρεσαι σαν άνθρωπος στους ανθρώπους.

 Στο θέμα μας λοιπόν.

Είναι γελοίο και εξευτελιστικά κουραστικό να τονίζουμε τα δεδομένα. Ότι, δηλαδή, το “όχι” είναι όχι και το “ναι” είναι ναι. Είμαστε στο 2021 και ακόμα πρέπει να γράψουμε, να πούμε, να φωνάξουμε, να ζωγραφίσουμε τοίχους, για το θέμα του βιασμού. Η “προοδευτικότητα” αυτού του κόσμου κρύβει διαρκώς εκπλήξεις…

Θυμός. Βασικό αίσθημα των ημερών είναι ο θυμός, αν και πολλοί θα ήθελαν να είναι ο φόβος ή η διάθεση να κρυφτούμε, “να κάτσουμε στα αυγά μας”, ή ακόμα πιο εξελιγμένα, “να μείνουμε στην κουζίνα μας”. Και αν τολμήσεις να μιλήσεις για να υποστηρίξεις τις άλλες γυναίκες ή για να πεις την δική σου ιστορία, σου λένε ότι κρέμονται από πάνω σου φθηνά υποκατάστατα του φεμινισμού και ότι “τώρα το θυμήθηκες”. Αστείο όμως το γεγονός ότι δεν το θυμηθήκαμε τώρα, μα, απλά,  κάποιοι επέλεξαν να μην βλέπουν τα σημάδια και να μην ακούν αυτά που λέγονται για πολύ καιρό. Τώρα όμως το θυμηθήκατε να ανοίξετε τα μάτια και τα αυτιά σας;

Είναι ντροπή να ψελλίζουν ορισμένοι άνθρωποι τα σαθρά επιχειρήματα περί “αυτή το προκάλεσε” και “με αυτά που φοράει φυσικό και επόμενο είναι”, αλλά και “τα ‘θελε ο κώλος της”. Δεν απευθύνομαι μόνο σε άντρες, γιατί έχουμε την τύχη στην κοινωνία μας να βρίσκονται μέχρι και γυναίκες που να υποστηρίζουν τα παραπάνω εισαγωγικά. Είναι ντροπή να έχουμε φτάσει στον αιώνα που βρισκόμαστε σήμερα και να μην είναι δεδομένος ο αμφίδρομος σεβασμός. Είναι ντροπή να φοβάται μία γυναίκα να γυρίσει σπίτι της από ένα πιο σκοτεινό μέρος, να αγχώνεται όταν αισθάνεται κάποιον να περπατάει γρήγορα κοντά της, να τρέμει με την ιδέα ότι αν πάει τουαλέτα σε ένα κλαμπ θα γυρίσει και θα της έχουν ρίξει κάτι στο ποτό για να την μεθύσουν και να την βιάσουν. Είναι ντροπή να σημαδεύεται το γυναικείο κορμί -και όχι μόνο- από μελανιές και σημάδια λόγω κακοποίησης από τον σύζυγο ή τον σύντροφο, να φοβάται να μιλήσει γιατί οι απειλές την συντροφεύουν τα βράδια όταν τα μάτια της είναι γεμάτα υγρασία και δημιουργούν διάφανους λεκέδες στα μαξιλάρια. Είναι ντροπή να μιλάμε για άντρες και γυναίκες λες και αποτελούν διαφορετικό είδος. Είναι ντροπή να θεωρείς τον φεμινισμό “ένα τσούρμο γυναίκες που επειδή μισούν τους άντρες κάνουν φασαρία”.

Εθελοτυφλείς καλέ μου συμπολίτη. Νομίζεις ότι η σεξουαλική παρενόχληση είναι μόνο ανάμεσα στα πόδια μιας γυναίκας. Σεξουαλική παρενόχληση είναι και όταν ο αστυνομικός βρίσκει ευκαιρία να σε αγγίξει άσεμνα για να σε ψάξει, και όταν ο συμμαθητής σου χαϊδεύει μία συμμαθήτρια χωρίς να το θέλει, και όταν στέλνουν οι άντρες φωτογραφία κατά σορούς τα γενετικά τους όργανα σε ανυποψίαστες κοπέλες. Όλοι πήγαμε σχολείο και δυστυχώς όλοι είναι κολλημένοι με τα social media. Και γιατί το λέω αυτό; Γιατί μπορεί να μην υπήρξες μπροστά στο ψάξιμο ενός αστυνομικού σε μια κοπέλα, μα υπήρξες μπροστά στις άσεμνες κινήσεις των συμμαθητών σου και σίγουρα γέλασες κάπου κάποτε με την λεγόμενη “dickpick” ενός γνωστού σου που έστειλε από το κινητό του.

Μα καλά, πού πήγε η παιδεία σας; Με τι πρότυπα και ιδανικά μεγαλώσατε και τι καθηγητές είχατε που δεν σας έμαθαν τα πιο απλά; Ήταν κάπου εκεί στην ξεχασμένη πρώτη Δημοτικού, όταν ο Κύριος Αντρέας μας έμαθε τι σημαίνει “όχι” μα και τι σημαίνει “ναι”. Ήταν τόσο αντίθετες οι δύο λέξεις και τόσο αντίθετο το νόημα της καθεμίας, που ίσως και να γελάσαμε από το γεγονός του να μας εξηγεί κάτι τόσο απλό. Να, όμως, που τελικά δεν είναι τόσο ξεκάθαρη η σημασία των δύο αυτών λέξεων.

Όταν λέει κάποιος “όχι”, πάει να πει ότι δεν επιθυμεί κάτι. Και για να προσαρμοστώ στο θέμα μας, όταν μια γυναίκα θα σου πει το “όχι” σημαίνει ότι δεν θέλει να συνεχίσεις την σεξουαλική πράξη που είχες κατά νου να εφαρμόσεις. Μπορεί πιο πριν να είχατε κάνει άλλα πολλά και να έχετε ξαναβρεθεί οι δυο σας σε μια τρυφερή ρομαντική και ερωτική στιγμή, αλλά όταν εκφράζει άρνηση, αυτό ήταν. Μένεις εκεί και ίσως κάποια άλλη φορά να νιώσει έτοιμη να προχωρήσετε και να βρεθείτε ακόμα πιο κοντά. Μπορεί και όχι.

Και εσύ “άντρα” που θα βιαστείς να πεις την χιλιομασημένη σου ατάκα “Δεν σέβονται τις δικές μα επιθυμίες και αφού φτάσαμε ως εδώ, τι πάει να πει το όχι, ποια νομίζει ότι είναι;”, θέλω να σου πω ότι σε κάποια ανάλογη περίσταση θα σέβονταν οι γυναίκες και τις δικές σου επιθυμίες, όπως οφείλεις να κάνεις κι εσύ. Αν το έχεις ζήσει και μια γυναίκα σε πίεσε να κάνεις κάτι που εκείνη ακριβώς την στιγμή εσύ δεν ήθελες, τότε της αφιερώνω όλα τα παραπάνω. Αν όμως δεν έχεις βρεθεί στην ανάλογη θέση και απλά μου παρουσιάζεις τα σαθρά σου επιχειρήματα απλά από άποψη και εικασίες που έκανες χθες το βράδυ, θα σε παρακαλούσα να σωπάσεις και να ακούσεις.

Δεν είναι θέμα ανδρισμού και κυριαρχίας να πιέσεις κάποιον άλλον άνθρωπο να κάνει κάτι και να βιώσει μια κατάσταση η οποία δεν του κινεί το ενδιαφέρον εκείνη την στιγμή για τον έναν ή τον άλλον λόγο. Δεν είναι θέμα φεμινισμού και μίσους προς τους άνδρες να μην θέλεις να πραγματοποιήσεις την ερωτική συνεύρεση με τον σύντροφο που θα έχεις επιλέξει εκείνη την στιγμή. Και τα δύο προαναφερθέντα ζητήματα συνιστούν θέματα προσωπικής επιλογής. Όσο επιλέγεις να βιάσεις μία γυναίκα επειδή απλά δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα ζωώδη ένστικτά σου, άλλο τόσο επιλέγεις να εκφράσεις άρνηση αν δεν θέλεις να πραγματοποιηθεί η οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη.

Λυπηρό το γεγονός ότι χρειάζεται να τονίσω την τελευταία, για το θέμα μας, παρατήρηση. Για τον βιασμό ενός ανθρώπου δεν ευθύνεται κανένας άλλος, παρά μόνο ο ψυχικά διαταραγμένος βιαστής. Δεν φταίει το δαντελωτό σουτιέν που διαγράφεται από την άσπρη μπλούζα, δεν φταίει το έντονο κραγιόν, ούτε τα ψηλοτάκουνα παπούτσια, ούτε η μίνι φούστα που τονίζει τα πόδια. Φταίει μόνο, μα μόνο, ο άνθρωπος που δεν σέβεται τον απέναντί του. Άλλωστε, θύματα βιασμού δεν έχουν πέσει μόνο οι γυναίκες με τα παραπάνω εξωτερικά χαρακτηριστικά.

Και αν τα λεγόμενά μου δεν σε άγγιξαν, για να έχεις την ικανότητα να διαβάζεις το συγκεκριμένο άρθρο πάει να πει ότι μία μήτρα σε ξέβρασε στην ανθρωπότητά μας. Και αν αυτή η μήτρα κάποτε παραβιάστηκε; Και αν αυτή η μήτρα κάποτε παραβιαστεί; Τότε θα αλλάξεις σκεπτικό;

Μα και να αλλάξεις, τότε θα είναι αργά…