Τα κακώς κείμενα της φετινής επετείου για τον Αλέξη και τα χρέη της γενιάς μας

Μία επέτειος που δύσκολα θα ξεχάσουμε. Μία επέτειος ντροπιαστική, που θα έπρεπε με το πέρας της να επέλθουν παραιτήσεις και (ελπίζω) να υπάρξουν και μηνύσεις. Δεν είναι μόνο ο κορωνοϊός και το 2020 που μας έχει τρελάνει εδώ και μήνες, είναι πως κάποιοι -που είναι και γονείς- σκύλεψαν τη σημερινή μέρα. Γιατί περί αυτού πρόκειται και η λέξη αυτή περιγράφει ακριβώς όλα όσα ζήσαμε στην 12^η επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ένα «Σαν Σήμερα» που πάντα πονάει καθώς το γράφεις. Από το 2008 και μετά, ο Δεκέμβριος πλέον θα ήταν και για τη δική μας γενιά ένας μήνας πικρός, όπως ήταν και για τους παππούδες μας, λόγω των Δεκεμβριανών.

Ήμουν 8 χρονών όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Θυμάμαι την Αθήνα στην τηλεόραση να καίγεται και λίγες μέρες μετά αντίκρυσα μια εικόνα που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Ένα βουνό λουλούδια. Ο τάφος του μικρού Αλέξη δεν φαινόταν καν.  Ένα απεριόριστο πλήθος κόσμου που όλο έκλαιγε ασταμάτητα. Πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα με τα παιδικά μου μάτια τόσα δάκρυα. Στρυμωγμένα πρόσωπα παγωμένα. Λουλούδια, λουλούδια απίστευτα πολλά, μαύροι σκούφοι, ζωγραφιές μικρών παιδιών. «Αλέξη Ζεις» έγραφαν πολλές. Άφησα κι εγώ το λουλούδι μου σε ένα σημείο του βουνού που έφτανα και ξαφνικά δάκρυσα. Δεν ξέρω γιατί ειλικρινά. Δεν είχα καταλάβει καν, αλλά 8 χρονών μικρούλης τι άλλο να έκανα. Ένα αντιλήφθηκα εκείνη τη στιγμή. Πως κάποιος, ένα παιδί, που μου φαινόταν πολύ μεγάλο στο μυαλό μου, έφυγε. Μεγαλώνοντας, διάβασα και κατάλαβα. Υπάρχει αυτό το ασήκωτο βάρος όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο που αγαπούσες και του αφήνεις ένα λουλούδι στον τάφο του. Κοιτάς τη φωτογραφία του και σκέφτεσαι, άραγε με ακούει; Με νιώθει ή με βλέπει; Και μετά… Κλαις γιατί μια πλάκα σου δείχνει την παγερή αλήθεια. Με τον Αλέξη όμως είναι διαφορετικά. Υπάρχει αυτό το ατελείωτο βάρος, αλλά πολύ περισσότερο εκείνο το σαράκι που σου τρώει τα σωθικά. Αυτή η πίκρα που σε κάνει να αναρωτιέσαι «Γιατί;». Γιατί να ήταν αυτός και όχι εγώ; Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί να οπλίζεται ένα τέτοιο κτήνος σαν τον Κορκονέα; Το δήθεν «τι δουλειά έκανε ο 15χρονος στα Εξάρχεια» πείθει μόνο άτομα με μυαλό αμοιβάδας ή Άδωνι Γεωργιάδη.

Το ευχάριστο είναι πως φέτος κανείς (εκτός από τις πορείες στις γειτονιές) και λογικό είναι, δεν κάλεσε σε πορεία. Όλες οι συλλογικότητες, κόμματα και το κυριότερο απλοί πολίτες, νέοι όπως εσύ κι εγώ θέλαμε μες σε αυτόν τον εγκλεισμό, με φόντο τις εκατόμβες νεκρών για τις οποίες κανείς δεν παίρνει την ευθύνη, να πάμε εκεί. Ούτε πορεία, ούτε τίποτα. Θα έρθει η ώρα και για αυτά. Απλά να αφήσουμε ένα λουλούδι, όπως στο Πολυτεχνείο. Σε ένα σημείο όπου ο χρόνος σταμάτησε μια για πάντα, όταν η σφαίρα πέρασε μέσα από την καρδιά του Αλέξη. Ένα λουλούδι μόνο. Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε. Μέχρι και αυτό δεν άρεσε και όχι μόνο δεν άρεσε, αλλά αυτοί που επέβαλαν να μην τολμήσει κανείς να πλησιάσει εκείνη τη γωνία των Εξαρχείων, μας έτριψαν στη μούρη αυτή την απαγόρευση. Όπως και στο Πολυτεχνείο, με μια κατάφορη παράβαση του άρθρου 11 του Συντάγματος, ο αρχηγός της Αστυνομίας έβγαλε «φιρμάνι», γιατί περί αυτού πρόκειται, για απαγόρευση των συναθροίσεων. Επίσης, προσαγωγή/ενδεχόμενη σύλληψη στο ενδεχόμενο που κάποιος πήγαινε να αφήσει λουλούδι. Πραγματικά η στάση των αστυνομικών μόνο γελοία μπορεί να χαρακτηριστεί. Πρόκειται για έναν τραγελαφικό θίασο που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Προφανώς στα Εξάρχεια κολλάει ο ιός και στην Πάρνηθα όχι. Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις με το χάλι τους να δικαιολογήσουν την παρουσία τους. Η εικόνα τα λέει όλα.

https://fb.watch/2dmcx2YZCr/

Απλοί άνθρωποι. Σαν τις γιαγιάδες, τους παππούδες, τις μάνες, τους μπαμπάδες, τις αδερφές, τους αδερφούς μας ήθελαν να είναι εκεί. Να γεμίσουν εκείνη τη γωνία της Αθήνας που σκοτείνιασε από το χέρι ενός δολοφόνου. 4.000 αστυνομικοί γύρω από ένα μικρό μνημείο. Ετοιμαστείτε για πολλαπλά κρούσματα κορωνοϊού στο Σώμα τις επόμενες μέρες, καθώς -δυστυχώς- οι 3 ένστολοι που ξεψύχησαν πρόσφατα είναι μόνο η αρχή της εργαλειακής αντιμετώπισης Χρυσοχοΐδη σε συνδυασμό με τα όργια καταστολής που έχουν γίνει ο κανόνας στην θητεία του. Με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο η Αστυνομία κατόρθωσε να δηλητηριάσει μια μέρα μνήμης με ατελείωτη και παράλογη καταστολή. Κανένας κορωνοϊός δεν ήταν το θέμα τους, αλλά ο Αλέξης. Γιατί και νεκρό ακόμα τον φοβούνται. Ειδάλλως, γιατί απλώς να μην επιβλέψουν το σημείο και να προσέξουν να μην συνωστιστούν οι πολίτες στο μνημείο;

100 προσαγωγές, πολλές εκ των οποίων έγιναν και συλλήψεις, μέσα σε αυτούς και οι 2 δικηγόροι Θανάσης Καμπαγιάννης και Κωστής Παπαδάκης, μέλη της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, ενώ υπό κράτηση τέθηκαν και εκπρόσωποι πολιτικών φορέων και κομμάτων. Πολλές είναι επίσης οι καταγγελίες για προσαγωγή ανθρώπων με ειδικότητες όπως γιατροί και νοσηλευτές, ενώ προσήχθη ακόμη και μία γυναίκα ΑμεΑ. Φωτορεπόρτερ προπηλακίστηκαν, ενώ οι δυνάμεις τις Αστυνομίας εγκλώβισαν πολίτες σε κλειστούς χώρους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της υπέρμετρης βίας, η ρίψη κρότου-λάμψης μέσα σε είσοδο πολυκατοικίας στην οδό Τσαμαδού. Ο Θ. Καμπαγιάννης και ο Κ. Παπαδάκης προχώρησαν σε μήνυση του Αστυνομικού Διευθυντή Αττικής, ενώ οι δηλώσεις του κ. Καμπαγιάννη καταρρίπτουν κάθε ισχυρισμό περί περιορισμών για το καλό της δημόσιας υγείας.

Ας πούμε πως όλα τα παραπάνω τα ανέχεσαι, αν και οι εικόνες μιλούν από μόνες τους ακόμα και για τους πιο δύσπιστους συνομήλικούς μας. Λες: «Αστυνομία είναι, τα έχουμε ξαναδεί και ξαναζήσει». Δεν θες να στεναχωρηθείς άλλο, τόσο για τον εγκλεισμό σου, όσο και για το γεγονός πως κάποιοι, που ζουν σε μια άλλη πραγματικότητα, θεωρούν αυτή τη μέρα ενοχλητική. Μια μέρα που έφυγε ένα νέο παιδί σαν εμάς. Έχει άραγε ο πάτος άλλο περιθώριο; Έχει όρια το μίσος; Πάντα έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτό το λίγο, τη μικρή ψευδαίσθηση, πως δεν γίνεται ο άλλος να ξεπεράσει κάθε όριο και λογική. Και κάπου εκεί είναι που παγώνεις με εικόνες σαν αυτή. Ένα πάνοπολο ΜΑΤζατζή με ύφος που παραπέμπει σε κτήνος να αρπάζει μια ανθοδέσμη, αυτά τα λίγα λουλούδια, από το μνημείο που τόσο τρέμει. Κοιτάζει αριστερά και δεξιά, όπως έκανε και ο Κορκονέας εκείνο το βράδυ. Μην μας πάρει καμιά κάμερα. Μην μας πάρει μάτι κανένας περαστικός. Και τα χτυπά αλύπητα. Σαν να είναι ένα τίποτα. Ένα κωλόχαρτο για εκείνον τα λουλούδια που μια γυναίκα άφησε για τον Αλέξη. Μόνο ένας διεστραμμένος σαδιστής και γλοιώδης φασίστας θα έκανε κάτι τέτοιο. Πώς θα σας φαινόταν άραγε τα λουλούδια που αφήνετε στον τάφο της γιαγιάς ή τον παππού σας να έρθει κάποιος και να τα πατήσει αλύπητα; Πόσο μεγάλο μέρος της ψυχή σας θα γίνει κομμάτια, σαν αυτά που πέταξε στο δρόμο ο ΜΑΤατζής; Η ιεροσυλία σε όλο της το μεγαλείο βρίσκεται μέσα σε αυτό το βίντεο.

Ποιος μπορεί να παίζει με τη μνήμη ενός νεκρού παιδιού; Ποιος έχει το δικαίωμα να την τσαλαπατά; Μετά από αυτές τις εικόνες ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, που είναι και πατέρας, το ελάχιστο που πρέπει να κάνει είναι να παραιτηθεί. Άραγε αν ερχόταν στη θέση της μητέρας του Αλέξη πώς θα αισθανόταν; Προφανώς όμως ο μικρόμυαλος σερίφης μας δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Ο Προκόπης Παυλόπουλος τότε (2008) ως Υπ. Εσωτερικών και υπεύθυνος για την ΕΛ.ΑΣ., τουλάχιστον, κατέθεσε την παραίτησή του, άσχετα με το αν αυτή δεν έγινε δεκτή από τον Κώστα Καραμανλή. Παραδέχτηκε την πολιτική αποτυχία του. Η πολιτική τσίπα ή αξιοπρέπεια δεν βρίσκεται στο λεξιλόγιο του Υπουργού ΠροΠο και αυτό εδώ αγαπητές/αγαπητοί αναγνώστριες/αναγνώστες υπήρξε το αποκορύφωμα (μέχρι το επόμενο;) της θητείας του. Αν αναρωτιέστε «Ποιος είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης;» και «Ποιο το έργο του για αυτή τη χώρα;» κρατήστε αυτή τη φωτογραφία. Όταν αντίκρυσα αυτό το βίντεο δεν ήξερα πραγματικά τι να νιώσω. Κάτι μέσα μου έσπασε. Δεν ξέρεις για τι να πρωτολυπηθείς. Αυτό το απερίγραπτο βάρος, όταν χάνεις κάποιον. Αυτή η απαίσια αίσθηση που το μυαλό σου δεν μπορεί και όλα τα ερωτήματά σου κατακλύζουν το στήθος και το σώμα σου. Αυτό που ζήσαμε την 6^η του Δεκέμβρη του 2020 ήταν μια προσβολή δίχως προηγούμενο. Μια σκύλευση νεκρού, για την οποία μια μάνα πρέπει να δει τους ανίερους δράστες να τιμωρούνται. Σίγουρα θα υπάρξουν κάποιες εξελίξεις μετά από αυτή την ημέρα ντροπής.

Κανένας δεν μπορεί να παίξει με τη μνήμη του Αλέξη. Κανένας δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μας. Κανείς δεν μπορεί να χλευάζει τη μνήμη μας. Να μας κουνάει το δάκτυλο. Μάλλον το ίδιο κόμμα που και τότε, το 2008, κυβερνούσε δεν πήρε το μάθημά του από -ίσως- τη μεγαλύτερη εξέγερση στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τότε που ο κόσμος από την οργή για ένα μικρό παιδί συγκεντρώθηκε τόσος στους δρόμους, που ούτε χημικά, ούτε ΜΑΤ μπορούσαν να τον κρατήσουν (προφανώς δεν αναφερόμαστε σε μπαχαλάκηδες, αλλά σε όλους τους αγανακτισμένους πολίτες των ημερών εκείνων). Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω την απογοήτευση και την ντροπή που ένιωσα σήμερα, με αποκορύφωμα την προσβολή στη μνήμη του Γρηγορόπουλου.

Έχουμε χρέος εμείς που είμαστε εδώ. Χαρήκαμε την εφηβεία μας, ερωτευτήκαμε, ωριμάσαμε, μεγαλώσαμε και ζούμε. Από παιδιά γίναμε ενήλικες. Από μαθητές γίναμε φοιτητές. Ο Αλέξης δεν είναι εδώ πια. Σήμερα θα ήταν 27 χρονών. Είμαστε εδώ παρούσες και παρόντες εμείς, η νεολαία, το Αύριο αυτής της κοινωνίας. Για να φτιάξουμε και να παραδώσουμε έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που σκότωσε τον Αλέξη, τον Παύλο, τον Λουκμάν και τον Ζακ. Θέλουμε να είναι γεμάτος με αυτές τις μορφές που σε γεμίζουν μόνο μίσος; Σκεβρωμένες ψυχές που σκοτώνουν στα σκοτεινά σαν τον Κορκονέα… Τέτοιοι υπάνθρωποι και τέτοιες ανεκδιήγητες πράξεις δεν θα γίνονται ανεκτές στη κοινωνία που εμείς θα πλάσουμε. Ο Δεκέμβρης δεν ήταν η απάντηση. Ήταν η ερώτηση. Και η απάντηση σε αυτή θα έρθει μόνο από εσένα κι εμένα. Από εκείνα τα παιδικά μας δάκρυα και τις ψυχές μας που θα βγουν στον δρόμο την επόμενη μέρα. Εκεί θα απαντήσουμε σε αυτούς που μας προκαλούν. Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη και κανείς δεν μπορεί να τις καταπατήσει. Οι απαντήσεις μας θα δοθούν στο δρόμο. Εκεί είναι που γράφεται η Ιστορία.

«Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού.

… Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότωφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί.

Ό,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό το μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς.»

Μάνος Χατζιδάκις