Με τον αριθμό των κρουσμάτων να βρίσκεται σε κατακόρυφη και συνεχόμενη πτώση, τις ΜΕΘ να έχουν αδειάσει κατά 50%, τις νοσηλείες να μειώνονται και τον αριθμό των θανάτων να ελαχιστοποιείται μέρα με την μέρα, έχει ξεκινήσει ένα σταδιακό άνοιγμα της αγοράς. Πρώτα υπήρξε το πείραμα των Χριστουγέννων όπου για περίπου 10μέρες άνοιξε με την μέθοδο του «click away» το λιανεμπόριο, ενώ το ίδιο συνέβη με τα κομμωτήρια και τα κέντρα αισθητικής. Μονάχα ο κλάδος της εστίασης έμεινε στην απέξω, συμπληρώνοντας ενάμισι μήνα (τότε) με κλειστά τα ρολά.
Βρισκόμαστε στα τέλη του Ιανουαρίου, και ενώ δρομολογείται η σταδιακή λειτουργία και πάλι ολόκληρης της αγοράς καθώς και της εκπαίδευσης, η εστίαση για άλλη μια φορά βρίσκεται εκτός κάθε λογής κουβέντας. Με άλλα λόγια, για το ελληνικό κράτος, θεωρήθηκε ύψιστης σημασίας να επαναλειτουργήσουν άμεσα τα κομμωτήρια, τα πολυκαταστήματα και τα κέντρα αισθητικής, αλλά όχι η εστίαση. Να μην πάρει τα πάνω του ο κλάδος που έχει δεχθεί τα μεγαλύτερα πλήγματα στην εποχή της πανδημίας. Ο κλάδος, που ακόμα και κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών, συνέχισε να υπολειτουργεί, και που συνεισφέρει δισεκατομμύρια στο μηνιαίο ΑΕΠ της χώρας, δεν έχει πάρει ούτε μια ευκαιρία, έστω μερικώς, για άνοιγμα, έτσι ώστε να καλυφθούν ενδεχόμενες οικονομικές τρύπες που έχουν προκύψει, τηρώντας φυσικά όλα τα απαραίτητα υγειονομικά πρωτόκολλα.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο, πώς θεωρείται επιδημιολογικά ακίνδυνο να δίνεται στους πολίτες η δυνατότητα να μπαινοβγαίνουν σε όσα καταστήματα επιθυμούν, σε κλειστούς χώρους πάντα, και να μην τους δίνεται η δυνατότητα να επισκεφτούν ένα εστιατόριο ή μία καφετέρια, φυσικά με την αυστηρή τήρηση των απαραίτητων μέτρων ασφαλείας. Παράλληλα, αποτελεί ανέκδοτο και μόνο η συζήτηση που προέκυψε σχετικά με το άνοιγμα των χιονοδρομικών κέντρων, την ίδια ώρα που απαγορεύεται η μετακίνηση από νομό σε νομό της χώρας, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον κόσμο να ταξιδέψει με την επίδειξη μιας υποτιθέμενης απόδειξης κράτησης. Λες και δεν ζούμε στην χώρα η οποία έχει θεσπίσει ως νούμερο ένα προϊόν της το βόλεμα και την πονηριά, ό,τι και αν σημαίνει αυτό.
Πρόσφατη έρευνα, για τον ελληνικό χώρο, έδειξε πως αν δεν αλλάξει η υπάρχουσα κατάσταση, ½ καταστήματα εστίασης θα αντιμετωπίσουν το φάσμα του οριστικού λουκέτου. Συνεπώς, οι κυβερνητικές αρχές οφείλουν να πετάξουν τις μάσκες της υποκρισίας του δήθεν lockdown, να δώσουν γενναία οικονομικά στηρίγματα σε όλους τους πληγέντες, και με την συμβολή των λοιμωξιολόγων, να δημιουργηθεί το σωστό πλαίσιο μέτρων υπό το οποίο θα υπάρξει ένα ασφαλές άνοιγμα της εστίασης. Δεν αφορά την διασκέδαση μας η επαναλειτουργία της, αλλά την επιβίωση των ιδιοκτητών και των εργαζομένων τους.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
