Πρόσφατα γίναμε όλοι μάρτυρες μιας ακόμη περιβαλλοντικής τραγωδίας. Φτάσαμε μέσα σε μία βδομάδα να θρηνούμε καμένες εκτάσεις 1.000.000 στρεμμάτων, αμέτρητα νεκρά ζώα και έναν χαμένο συνάνθρωπό μας. Κι όλα αυτά ξεκίνησαν με 2 μποφόρ. Με 2 μονάχα μποφόρ, κάηκε η μισή χώρα. Το κράτος απόν, τα πυροσβεστικά οχήματα μετρημένα στα δάχτυλα, τα μέτρα ασφαλείας ανύπαρκτα. Πανικός, βεβιασμένες, ανεπαρκείς και ανοργάνωτες κυβερνητικές κινήσεις που μέχρι και τώρα που γράφω αυτό το άρθρο, δεν έχουν καταφέρει να κατατροπώσουν την πύρινη λαίλαπα που μαστίζει την χώρα. Περάσαμε έναν χειμώνα ακούγοντας ολημερίς και ολονυχτίς για την ατομική ευθύνη, τώρα όμως θα μιλήσουμε για την κυβερνητική (και κρατική) ευθύνη.
Γι’ αυτή που θα έπρεπε να είναι η ραχοκοκαλιά στην καταπολέμηση της πυρκαγιάς και όχι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, γι’ αυτή που θα έπρεπε να δρα προληπτικά και όχι κατασταλτικά, φτιάχνοντας αντιπυρικές ζώνες και λαμβάνοντας μέτρα εν όψει του καύσωνα και όχι μόνο. Γι΄ αυτή που αντί να προσλαμβάνει εποχιακούς πυροσβέστες, αγόραζε αστυνομικά οχήματα, δημιουργούσε αστυνομικά τάγματα στα Πανεπιστήμια και φίμωνε τα ΜΜΕ με κάτι δεκάδες εκατομμύρια. Γι’ αυτή που σπαταλούσε λεφτά σε “Μεγάλους Περίγελους” και προσέλαβε 4.000 παπάδες διώχνοντας 5.000 πυροσβέστες.
Άλλωστε είναι όλα θέμα προτεραιοτήτων, αλλά όλοι γνωρίζουμε πως αν δεν έμενε εκεί ο κόσμος να παλέψει για τα κεκτημένα του, πως αν συνάνθρωποι δεν έτρεχαν να συνεισφέρουν με αγαθά και να μαζέψουν ζώα, οι απώλειες θα ήταν διπλάσιες. Αν κάτι μας έσωσε από τα χειρότερα, ήταν η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια που δείξαμε ο ένας για τον άλλον.
Αυτά ως προς τον κύριο Πρωθυπουργό.
Πάμε τώρα στον κύριο Τσίπρα που έσπευσε να εργαλοιοποιήσει (όπως ακριβώς και η προηγούμενη Αντιπολίτευση) την τραγωδία και να επωφεληθεί απ’ αυτήν, ξεχνώντας τα καμώματα του ΄18.
Τότε που 102 άνθρωποι έχασαν τόσο άδικα και τραγικά την ζωή τους, καιόμενοι ζωντανοί. Τότε που εξαιτίας της αμέλειας και της κυβερνητικής επιπολαιότητας χάθηκαν ανθρώπινες ψυχές. Γιατί; Γιατί δεν ήξεραν ποιος δίνει εντολές σε ποιον, γιατί δεν είχαν ληφθεί (πάλι) τα απαιτούμενα μέτρα, γιατί, γιατί, γιατί… Μη τσακώνεστε λοιπόν Κύριοι, αποδειχτήκατε και οι δύο άκρως ανερπαρκείς. Τώρα ποιος ήταν ο χειρότερος, δεν θα το κρίνω εγώ.
Και τι μάθαμε λοιπόν σήμερα; Ότι ανεξαρτήτως κόμματος, πολιτικής παράταξης, ιδεολογίας και συναφή, κάθε καλοκαίρι θρηνούμε τα δάση μας και ενίοτε τους συνανθρώπους μας. Ότι οι κυβερνώντες των δύο μεγάλων κομμάτων της χώρας απέτυχαν παταγωδώς να μας διαφυλάξουν. Ότι κανείς δεν έχει σεβασμό στο περιβάλλον. Η Πολιτεία, επί δεκαετίες, επιδεικτικά αγνοεί κάθε περιβαλλοντικό τομέα που κραυγάζει για βοήθεια. Άλλωστε στην Ελλαδίτσα μας ανέκαθεν ο καθένας έχτιζε όπου γούσταρε, έβγαινε για κυνήγι όποτε ήθελε, και πέταγε τα σκουπίδια του όπου τον βόλευε. Σε αυτή την χώρα μεγαλώνουμε και το ξέρουμε όλοι, και ναι, είναι αλήθεια, κρατική μέριμνα για το περιβάλλον δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν ξέρω αν θα υπάρξει και ποτέ (να ζήσουν οι ανεμογεννήτριες), το ζήτημα όμως είναι: εσύ και εγώ, τι κάνουμε γι αυτό;
Πόσο εύκολο μας είναι τώρα να κλαιγόμαστε, να διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας, να βροντοφωνάζουμε για οικολογικές καταστροφές με ανυπολόγιστο κόστος και να πετάμε το μπαλάκι στους πολιτικούς, όταν κανείς μας δεν άφησε την βολή του καναπέ του να φωνάξει για όλα αυτά πριν το χάος;
Γιατί ναι, αγαπημένε αναγνώστη, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ να τα σκάτωσαν, αλλά δεν είναι οι μόνοι που έχουν ευθύνη. Έχεις και εσύ, έχω και εγώ.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας πλέον. Πόσοι κάνουν την ρημάδα την ανακύκλωση, πόσοι πετάνε τα σκουπίδια τους όπου να ‘ναι, πόσοι αφήνουν προίκα ολόκληρη (!) σε κάθε παραλία που επισκέπτονται, πόσοι καταχράζονται το ρεύμα και το νερό; Πόσοι δεν διαμαρτυρήθηκαν για περιβαλλοντικά νομοσχέδια; Πόσοι δεν πάλεψαν για να μην τσιμεντωθούν άναρχα τα πάντα, ξεριζώνοντας δέντρα και δέντρα; Πόσοι; Πόσοι; Πόσοι;
Θα σου πω εγώ: πολλοί.
Γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Γιατί μπορεί η Πολιτεία να μας επιδεικνύει σε ακόμη έναν τομέα την ανεπάρκειά της, αλλά σε ζητήματα που αφορούν την καταστροφή της φύση που μας φιλοξενεί όλους. Ευθύνη έχουμε άπαντες, και είναι καιρός να το συνειδητοποιήσουμε.