Του Ανδρέα-Γεώργιου Σκίννερ, φοιτητή του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (Πάντειο Πανεπιστήμιο)
Μπορεί ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης να πήρε τη μάνικά του και να πήγε σπίτι του, όμως η πολιτική που ακολούθησε απέναντι στις λαϊκές κινητοποιήσεις καλά κρατεί. Αυτό αποδείχθηκε σήμερα (σ.σ. 3/9) στην πορεία φοιτητών και μαθητών(!) απέναντι στην Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, η οποία αντιμετωπίστηκε με χημικά και ξύλο, μολονότι απαριθμούσε μόλις μερικές εκατοντάδες ατόμων. Αυτή η βία είναι πλέον νόμιμη, χάρη στον ν. 4720/2020, τον χουντικό νόμο Χρυσοχοΐδη που περιστέλλει το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι» και επέτρεψε στην Αστυνομία να επιτεθεί στην πορεία κάθε φορά που αυτή τάχα πήγαινε να φύγει από τη μία λωρίδα του δρόμου που την είχε περιορίσει.
Η πρώτη επίθεση έγινε στην πλατεία Κλαυθμώνος, όσο η πορεία ήταν ακόμα στις αρχές της, οπότε και τα ΜΑΤ σχημάτισαν αλυσίδα μπροστά από την πορεία, εμποδίζοντάς την και ρίχνοντας τα πρώτα δακρυγόνα, σπρώχνοντας τους φοιτητές και μαθητές προς τη Δραγατσανίου, στην οποία βρίσκονταν αυτοκίνητα κανονικά, σταματημένα μονάχα από το φανάρι. Εντούτοις, αποφεύχθηκαν τραυματισμοί και το μπλοκ ανασυγκροτήθηκε επί της πλατείας, ξαναβγαίνοντας στη Σταδίου. Μάλιστα, η πορεία ενισχύθηκε από 100 περίπου επιπλέον άτομα όσο αυτή προχωρούσε.
Ακολούθησαν συνολικά άλλες 5 επιθέσεις της Αστυνομίας, με τη χειρότερη να πραγματοποιείται στην αρχή της Πανεπιστημίου, όταν και χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένη ποσότητα χημικών, ενώ υπήρξε κι ο φρικιαστικός τραυματισμός αντιφασίστριας διαδηλώτριας από γκλοπ, εντός της ίδιας ημέρας. Πάντως, η πορεία δεν πτοήθηκε και συνέχισε μέχρι τέλους, αψηφώντας ξανά και ξανά τη βία της ΕΛΑΣ.
Η επιλογή της νέας ηγεσίας του Υπουργείου να επιτεθεί έτσι σε 300 άτομα αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση για πρώτη φορά έχει την κοινωνία απέναντί της, όσον αφορά την Ε.Β.Ε. Για αυτό ήδη έχουν ανακοινωθεί τροποποιήσεις. Χάνει στην επικοινωνία και αναγκάζεται έστω και τους 300 αριστερούς να τους δείρει, γιατί μπορούν κάλλιστα να γίνουν πολλοί περισσότεροι. Όταν δεν έχει κανένα εργαλείο παρά ένα σφυρί, όλα τα προβλήματα τα βλέπει σαν πρόκες, όλα τα λύνει χτυπώντας τα. Για αυτό η ολοκλήρωση της πορείας αποτελεί πολύ σημαντική εξέλιξη. Για πρώτη φορά, μετά από καιρό, οι φοιτητές μπορούν να βρουν την κοινωνία συνάμα με το μέρος τους.
Όμως, γιατί ήταν μόλις 300 οι διαμαρτυρόμενοι; Σίγουρα, η απουσία από την Αθήνα, η εξεταστική, η σεζόν κι η δουλειά γενικότερα έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός ότι στην πορεία κάλεσαν μόνο 5 Σύλλογοι Φοιτητών (Πάντειο, ΗΜΜΥ ΕΜΠ, Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ, Μεταλλειολόγων ΕΜΠ, Ναυπηγών ΕΜΠ). Οι υπόλοιποι Σύλλογοι καλούσαν είτε στην απογευματινή πορεία, είτε σε πορεία στο Μαρούσι την Τρίτη. Σαφώς, το κάλεσμα του κάθε Συλλόγου καθορίστηκε από τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται σε αυτόν και, για άλλη μία φορά, προτιμούν να ξεκινήσουν τον αγώνα ενάντια στην Ε.Β.Ε. ενάντια η μία από την άλλη, καλώντας σε χωριστές διαδηλώσεις, ώστε να μετρήσουν ποια έχει τη μεγαλύτερη απήχηση.
Μένει να φανεί τι πορεία θα ακολουθήσουν οι πολιτικές δυνάμεις και πόσο καιρό θα τους πάρει να αφήσουν τον ανταγωνισμό στην άκρη και να αγωνιστούν από κοινού για το μέλλον των δεκάδων χιλιάδων παιδιών που έμειναν εκτός ΑΕΙ. Οι σημερινές εξελίξεις με βεβαιότητα θα ενισχύσουν το φοιτητικό κίνημα, αλλά ο ανασταλτικός παράγοντας του κατακερματισμού πρέπει γρήγορα να ξεπεραστεί, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για προσέλκυση των λιγότερο ενεργών, της πλειοψηφίας των φοιτητών και μαθητών που μόνη μπορεί να πάρει τα δικαιώματά της πίσω.
Σαφώς, αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να πραγματοποιηθεί συντονισμός των Φοιτητικών Συλλόγων, αλλά επιτέλους πρέπει να πάψει ο συντονισμός-παρωδία, καταχωνιασμένος στου Ζωγράφου ως μυστικό των παρατάξεων και του Σκίννερ*. Πρέπει οι Σύλλογοι να πραγματοποιήσουν ανοιχτό συντονιστικό σε κεντρική τοποθεσία της Αθήνας (στο ΕΜΠ, στο Πάντειο, στα Προπύλαια), και να απευθύνουν κάλεσμα σε όλους τους φοιτητές, όλους όσους έκοψε αλλά και όσους δεν έκοψε η ΕΒΕ, όλους όσους καλούνται φέτος να την αντιμετωπίσουν. Και, φυσικά, η έναρξη του σχολικού έτους αποτελεί μοναδική ευκαιρία για κάτι τέτοιο- οι μαθητές πρέπει να σαρώσουν με κύμα καταλήψεων έως ότου αποκατασταθούν οι τραγωδίες της ΕΒΕ και οι φοιτητές πρέπει να δείξουν τον δρόμο και να πορευτούν μαζί τους.
*Δε θα προέβαινα σε μία τόσο σουρεάλ τοποθέτηση, αν δε βασιζόταν στην πραγματικότητα. Κατά τον κύκλο συνελεύσεων-διαδηλώσεων ενάντια στο τότε νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη, πράγματι τα συντονιστικά γίνονταν στο ΕΜΠ, χωρίς κανένα ανοιχτό κάλεσμα των φοιτητών, κανονισμένα μεταξύ συγκεκριμένων πολιτικών δυνάμεων. Μόνο προσωπικά πληροφορήθηκα για ορισμένα, από συναδέλφους των ΕΑΑΚ και του Μπλόκο. Ίσως να ήταν δυο-τρεις «εκλεκτοί» ανένταχτοι ακόμη. Εξαίρεση αποτέλεσε το συντονιστικό μετά τον χιονιά του Φλεβάρη· μια ματιά στις συγκυρίες δείχνει τον λόγο. Ειδάλλως, μόνο η Ενημερωτική σελίδα που έτρεξε στο Πάντειο ενημέρωσε (ανεπιτυχώς) τους φοιτητές για κάποια.
Οι επιλογές γαρ είναι δύο: συντονισμός, συσπείρωση και κοινός αγώνας απέναντι στην Ε.Β.Ε. και στο ίδιο έργο ξανά θεατές ή κατακερματισμός, ιδεολογικός ανταγωνισμός και αγώνας απέναντι στους άλλους μύστες του κινήματος. Η επιλογή του καθενός θα δείξει με ποιου το μέρος τάσσεται.
Η πρώτη μάχη σήμερα αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία πρέπει να χτιστούν οι επόμενες μάχες, δείχνοντας ότι οι φοιτητές και οι μαθητές πάντα μπορούν να πάνε μέχρι τέλους για τα δίκαια αιτήματά τους. Αρκεί να ξεπεράσουν τους μύστες, αρκεί να πάρουν το κίνημά τους στα χέρια τους (ομοίως, ο λαός εν γένει).
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει οι επόμενες πορείες να στηριχθούν από όλους και να μαζικοποιηθούν. Να βγούμε όλοι στους δρόμους, να είμαστε παρόντες σε όλες τις συλλογικές διαδικασίες.
Για να καταργηθεί η ΕΒΕ.
Για να πάρουν τα παιδιά το μέλλον τους πίσω.
Για την πρώτη μας νίκη.
Για την Παιδεία και τα δικαιώματά μας.
