Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Κάθε μέρα όλο και κάτι προστίθεται στη λίστα των γεγονότων του 2021! Για εμένα, η φωτογραφία του 21’ είναι αυτή της Μελέκ Ιπέκ να αγκαλιάζει τις κόρες της μετά από 108 ημέρες φυλάκισης για τον φόνο του άντρα-βασανιστή της και παραλίγο γυναικοκτόνο της.
Δεν υπάρχουν λέξεις όταν βλέπεις αυτήν την εικόνα. Τι ακριβώς να πεις όταν αντικρίζεις τέτοια δύναμη ψυχής. Τι να πεις σε μια γυναίκα που επί τόσα χρόνια υπέμενε τις βάρβαρες χυδαιότητες του συζύγου της για να σώσει τις κόρες της. Μετά, τι να πεις σε αυτά τα κορίτσια. Σε αυτά τα αθώα πλάσματα που αντίκριζαν καθημερινά την βία και την κακοποίηση. Που έβλεπαν τη μητέρα τους να ραγίζει λίγο-λίγο. Ενδεικτικά μόνο, εκείνη τη μέρα η αστυνομία βρήκε τη Μελέκ γυμνή, χτυπημένη και δεμένη σε ένα δωμάτιο μπροστά από τις κόρες της. Σε αυτά τα παιδιά τι να πεις, που για τόσες μέρες μέχρι τη δίκη δεν μπορούσαν να την αγκαλιάσουν, να την δουν, να της μιλήσουν.
Αλλά την άκουγαν! Την άκουγαν μέσα από τις αλληλέγγυες πράξεις και τους ανθρώπους που στήριξαν την Μελέκ, την άκουγαν μάλιστα να φωνάζει πως «έως εδώ!». Δεν θα την ορίζει κανένας πια. Από εδώ και πέρα θα ξαναφτιάξουν τη ζωή τους και η βία δεν θα έχει καμία θέση σε αυτή. Για όλα τα παραπάνω η εικόνα αυτή, θεωρώ πως είναι ό,τι πιο αισιόδοξο έχω δει τον τελευταίο καιρό σε αυτόν τον κόσμο που συνεχώς με απογοητεύει. Η δικαιοσύνη αυτή τη φορά έπραξε το αυτονόητο, αλλά δεν γίνεται πάντα έτσι, είτε μιλάμε για Ελλάδα είτε για Τουρκία. Και αυτό με απογοητεύει συχνά.
Για αυτούς τους λόγους, σε ευχαριστώ Μελέκ για το θάρρος που έδειξες, για την υπομονή που επέδειξες. Συγγνώμη όμως για την κοινωνία που σε έχουμε παγιδέψει και εσένα και κάθε Μελέκ. Καλή ζωή σε εσένα και στις δυνατές κόρες σου!
