Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος.
Η μάνα σου σού δίνει φωτογραφίες να στολίσεις το σπίτι σου, ο πατέρας σου σου δίνει συμβουλές για τα επερχόμενα εμπόδια της αυτόνομης ζωής, οι φίλοι σου σου εύχονται να περάσεις ακόμα καλύτερα αλλά και να μην τους ξεχάσεις και ο έρωτάς σου, που είτε θα κρατήσει είτε θα τελειώσει, τραβάει σχεδόν τον ίδιο πόνο. Έτσι θα χαιρετήσεις τους ανθρώπους σου. Αλλά πες μου, πώς χαιρετάς τους ανθρώπους σου, όταν φεύγεις έφηβος ακόμα για να αναζητήσεις την τύχη σου στην άλλη άκρη της γης; Πώς σε χαιρετάει, τι φωτογραφίες, τι φιλιά και τι αγκαλιές σου δίνει η μάνα σου, όταν ξέρει ότι θα περπατήσεις πάνω σε πτώματα και αίματα για να φτάσεις κάποτε σε αυτόν τον καλύτερο κόσμο; Τι συμβουλές πρέπει να σου δώσει ο πατέρας σου για να καταφέρεις να αντιμετωπίσεις τα κύματα αυτής της αφιλόξενης και θυμωμένης θάλασσας; Τι ευχές σου δίνουν οι φίλοι σου, όσοι έχουν μείνει, ξέροντας ότι όταν περάσεις εκείνο το βουνό προς την Δύση θα μισήσεις κάθε ανατολή; Τι πόνο θα νιώσει αυτός ο έρωτας που μόνο φαντάστηκες, τον οποίο σκότωσε απότομα μια βόμβα, ένας πυροβολισμός ή ακόμα και ο Θεός σου ο ίδιος; Πώς αποχαιρετούν σε αυτά τα μέρη;
Μάλλον δεν αποχαιρετούν, το κρατάνε και το πετάνε στα σασί των φορτηγών και στις σάπιες βάρκες. Γι’ αυτό βουλιάζουν, ο πόνος δεν κάθεται στην επιφάνεια ποτέ.
Το όνομά μου είναι Κωστής Χατζηθωμάς, είμαι γεννημένος το 2000 και είμαι μεγαλωμένος στην Σκύρο. Τα τελευταία 4 χρόνια ζω στην Βάρνα της Βουλγαρίας και φοιτώ στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού. Πολύ τυπική και κρύα αρχή νομίζω αλλά θα φτιάξει παρακάτω… Μάλλον… Πιστεύω πως ο πιο όμορφος και ευχάριστος τρόπος έκφρασης είναι η μουσική. "Πολύ όμορφος τρόπος να χαρακτηρίσεις τον θόρυβο που κάνεις με την πένα σου" σας ακούω να λέτε. Δίκιο έχετε, αλλά τέλος πάντων.
Παρόλα αυτά, η ενασχόλησή μου με την λογοτεχνία ξεκινάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και αυτός ο χώρος εδώ του ΦΚ είναι κάτι παραπάνω από ιδανικός για να αφήσω ελεύθερη κάθε λογοτεχνική ανησυχία μου. Η έκφραση θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω από δικαίωμα, είναι υποχρέωση όλων. Γιατί ποιοι άλλοι, αν όχι εμείς;
