Μετά το χάος, όσον αφορά την εξάπλωση της παραλλαγής Όμικρον, ιδιαίτερα σε νέους ανθρώπους και με τον αριθμό κρουσμάτων να κυμαίνεται σε αστρονομικά νούμερα, ένα debate διεξάγεται ανάμεσα σε φοιτητές αλλά και στους ίδιους τους πανεπιστημιακούς. Ο λόγος για το δίλημμα «εξ αποστάσεως ή δια ζώσης». Ποιος να μας το έλεγε ότι μετά από ενάμιση χρόνο κλειστών πανεπιστημίων, με τις φωνές για το άνοιγμά τους να αγνοούνται επιδεικτικά, θα είχαμε τώρα αιτήματα από τους ίδιους τους φοιτητές για κλείσιμο και για διαδικτυακές διαδικασίες διδασκαλίας και εξέτασης.
Και οι δύο πλευρές έχουν τα επιχειρήματά τους. Είναι φανερό ότι οι εμβολιασμένοι δεν είναι άτρωτοι, πόσο μάλλον εάν έχουν περάσει 5-6 μήνες από τον εμβολιασμό τους. Οι χιλιάδες φοιτητών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή-ή θα βρεθούν με μαθηματική ακρίβεια- σε καραντίνα έχουν επίσης κάθε λόγο να ζητούν (και) διαδικτυακές διαλέξεις ή και εξεταστική εξ αποστάσεως, παρότι το τελευταίο λύνεται με επαναληπτικές εξετάσεις, όπως ανακοίνωσε ο Υφυπουργός Παιδείας κ. Συρίγος. Λόγους για να φοβούνται τη δια ζώσης εκπαίδευση έχουν και όσοι δεν έχουν καμία όρεξη να διακινδυνεύσουν την πιθανή έκθεσή τους στον ιό, ελέω της ψευτο-θεωρίας του «όλοι θα κολλήσουμε».
Κανείς λοιπόν δε μπορεί να ψέξει ή να κατηγορήσει τα άτομα που ανησυχούν ευλόγως για την υγεία, τη δική τους και των συγγενών τους ή δε θέλουν να χάσουν διαλέξεις λόγω νόσησης, τωρινής ή μοιρολατρικά επερχόμενης. Όλα τα επιχειρήματα που ακούγονται όμως ένα πράγμα φανερώνουν. Το χαμηλό πήχη που θέτουμε όλοι πλέον όσον αφορά τις συνθήκες διεξαγωγής των εκπαιδευτικών διαδικασιών στα Πανεπιστήμια. Αυτό γιατί βιώσαμε/είδαμε από συνωστισμούς και ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες έως και πλημμύρες και καταστροφές στα -εγκαταλελειμμένα στη μοίρα τους- κτίρια των σχολών. Οπότε το δίλημμα δια ζώσης/εξ αποστάσεως αυτομάτως μετατρέπεται σε έκθεση στον ιό/ασφάλεια με κόστος. Η δια ζώσης λειτουργία των σχολών με αυξημένα μέτρα αποκλεισμού του ιού και η διεξαγωγή τεστ μέσα στα πανεπιστήμια δεν είναι καν στη συζήτηση. Σα να έχει εμπεδωθεί στις συνειδήσεις όλων ότι η εκπαίδευση μαζί με τον πολιτισμό είναι “οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης”. Ή ακόμα και εάν αποτελούν μέρος της δημόσιας συζήτησης, αυτό γίνεται μόνο μετά από προβοκατόρικες αυτοδικίες σαν αυτή με τον καθηγητή της ΑΣΟΕΕ, που ωστόσο δίδασκε απρόσκοπτα όντας υπόδικος για κακουργήματα.
Και έτσι τα προβλήματα των Πανεπιστημίων για τους “δημοσιολογούντες” πάλι είναι τα ζητήματα περί ασφάλειας και ανομίας (όχι καθηγητών). Κάθε δάρσιμο στην ΑΣΟΕΕ πλέον θα προοικονομεί κάποια επερχόμενη “τομή” για την Παιδεία μας. Με την προηγούμενη διαπόμπευση του Πρύτανη βρεθήκαμε με μία κάποια (πού είναι άραγε;) πανεπιστημιακή αστυνομία. Τώρα που εδάρη καθηγητής, ίσως τα τουρνικέ να εμπόδιζαν τους δάρτες εδώ που τα λέμε.
Με αυτά λοιπόν κατά νου, όσοι και όσες ζητάνε, για τους λόγους τους, εξ αποστάσεως διαδικασίες, ας σκεφτούν:
Εάν κλείσουν οι σχολές, μπορεί κανείς να υπογράψει για το πότε/πώς θα επαναλειτουργήσουν;
Μείνανε ικανοποιημένοι/ες από την προηγούμενη εμπειρία της διαδικτυακής τους «φοίτησης»;
Με το χέρι στην καρδιά: Είναι η εξ αποστάσεως εξέταση σοβαρή διαδικασία στη σχολή τους;
Επιφυλάσσομαι.
