Το δίλημμα του πρωταθλητή;

Το δίλημμα του πρωταθλητή;

Με αφορμή το χθεσινό παιχνίδι του Ντάμιαν Λίλλαρντ, αλλιώς «Dame Time/Dame Dolla», ο οποίος σκόραρε 55 πόντους στο Game 5 απέναντι στους Νάγκετς με δύο σουτ στα τελευταία δεύτερα για να ισοφαρίσει σε κανονική διάρκεια και παράταση, για να ηττηθούν εντέλει οι Μπλέιζερς στην 2η παράταση σε ένα σόου ομαδικής προσπάθειας απέναντι σε ένα απίστευτο ατομικό ταλέντο. Συν στατιστικά; 52 λεπτά συμμετοχής, 12 τρίποντα, 10 ασσίστ, 6 ριμπάουντ, 1 κλέψιμο και 3 τάπες, σε μία από τις καλύτερες play-off εμφανίσεις όλων των εποχών… Αλλά οι συμπαίκτες του τον απογοήτευσαν -όπως σταθερά πράττουν τα τελευταία χρόνια- αλλά αυτός είναι αποφασισμένος να κατακτήσει το δαχτυλίδι με την ομάδα της καρδιάς του. Και από μένα αξίζει κάθε σεβασμό, παρά τον όποιο χλευασμό προπαρασκευάζουν μερικοί με την λήξη της καριέρας του…

Το αμερικανικό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης, συντόμως NBA (National Basketball Association), αποτελεί το κορυφαίο -αναγνωρισμένα- επαγγελματικό αθλητικό πρωτάθλημα παγκοσμίως. Με το NFL (αμερικάνικο ράγκμπυ) και την Premier League να ακολουθούν, υπερισχύει όλων στα φυσικά προσόντα των αθλητών της, στην θέαση, στην τηλεθέαση, στο μάρκετινγκ, στα ποσά που κυκλοφορούν στην Λίγκα…

Οπότε, κατά μία έννοια, είναι το άθλημα που στέφεται πρωταθλητής των σπορ, άρα και συνάμα οι παίκτες του θεωρούνται όλοι πρωταθλητές, οι κορυφαίοι των κορυφαίων, τα είδωλα του παγκόσμιου μπασκετικού και αθλητικού κοινού. Ανεξάρτητα του αν φοράς 0, 1, 6, ή και 11 δαχτυλίδια στα δάχτυλα των χεριών.

Ωστόσο, όντας το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, έχει και τις μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους οπαδούς. Κάθε σταρ -ειδικά την τωρινή εποχή, οπότε τα social media ασκούν τεράστια κριτική για κάθε αποτυχία και επιφυλάσσουν αλόγιστη αναγνωρισιμότητα για κάθε επιτυχία- που δεν πήρε ή αχνοφαίνεται ότι δεν θα κατακτήσει ένα πρωτάθλημα και δεν θα του φορέσει ο Κομισάριος του NBA το χρυσοκέντητο δαχτυλίδι στο δάχτυλό του, λούζεται μέσα στα αρνητικά σχόλια φίλων του αθλήματος, σχετικών και μη.

Κάθε μεγάλος παίχτης των τελευταίων χρόνων έχει στο πίσω (ή και το μπροστά) μέρος του μυαλού του ότι αν δεν κάνει τις απαραίτητες κινήσεις (ή μετακινήσεις) για να μπορέσει να εξασφαλίσει έστω ένα πρωτάθλημα στην καριέρα του, θα μείνει στα καλάθια των άχρηστων της ιστορίας του NBA, με αυτήν την “μαυρίλα” να τον ακολουθεί για μία ζωή. Ακόμα και με τα υπέρογκα ποσά που διανέμονται στα συμβόλαια αυτών των αθλητών, σίγουρα δεν τους αξίζει μία τέτοια συμπεριφορά, ακόμα και αν δεν καταφέρουν να ικανοποιήσουν τις “ονειρώξεις” του κάθε τυχάρπαστου, όπως εμένα και του πιθανού αναγνώστη.

Στον αντίποδα, βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά, στην οποία μπορεί να ανήκουν πάλι οι ίδιοι θεατές: εκείνοι που, όταν ο σταρ μετακινηθεί σε άλλη ομάδα ή στελεχώσει την δικιά του με παίκτες που πιστεύει ότι είναι οι ιδανικοί για το κυνήγι ενός πρωταθλήματος, όπως τον “συμβουλεύουν” οι οπαδοί, θα σπεύσουν να τον λογοκρίνουν και πάλι (χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα η περίπτωση Harden). Γενικά, οι οπαδοί του NBA και δη οι γηγενείς, με την εμφάνιση των κοινωνικών μέσων δικτύωσης έγιναν πύρινες λαίλαπες για τους παίχτες και τις ομάδες. Και το λέω αρνητικά, καθώς η αλόγιστη κριτική κάνει καταχρηστική την οποιαδήποτε άλλη λογική, μεστή κριτική.

Καιρός, λοιπόν, να σταματήσουμε να υιοθετούμε οποιαδήποτε βλακώδης δημοφιλής φράση ποστάρει κάποιος ανίδεος στο Instagram, το Twitter και το Facebook, και να γίνουμε πιο αντικειμενικοί και πιο μετριοπαθείς κριτές. Ας θυμηθούμε ότι και οι παίχτες είναι άνθρωποι, και μπορούν να έχουν «ηττοπάθεια» ή «καρδιά νικητή» (δεν τα υιοθετώ αυτά, να σημειωθεί). Η κριτική σε δημόσια πρόσωπα είναι πάντα θεμιτή, αρκεί να μην φτάνει στο επίπεδο να ορίζει τις κινήσεις τους, καθώς μετά μετατρέπεται σε κάτι αντιπαραγωγικό… Φυσικά, αυτό δεν ισχύει μόνο για το ΝΒΑ ή για τον αθλητισμό εν γένει.

+ posts

Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.