Τις τελευταίες εβδομάδες επανήλθε εκ νέου στην ατζέντα το ζήτημα των αμβλώσεων, με αφορμή την τραγική κατάληξη 30χρονης εγκυμονούσας στην Πολωνία. Βλέπετε, στην συγκεκριμένη χώρα της Ευρώπης, όπου «μεσαιωνικά» κατάλοιπα υφίστανται, οι γυναίκες δεν διαθέτουν το δικαίωμα της άμβλωσης. Μάλιστα, αξίζει να τονιστεί πως το νομοθετικό πλαίσιο που υφίσταντο, πριν την συνταγματικά κατοχυρωμένη απαγόρευση των αμβλώσεων, ήσαν και πάλι από τα πλέον αυστηρά εντός της -θεωρητικά αλληλέγγυας- Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρωτού προχωρήσουμε, μην λησμονηθεί το γεγονός πως ανά τακτά χρονικά διαστήματα, παρατηρούνται και στην χώρα μας καμπάνιες κατά των αμβλώσεων, με τελευταία εκείνη την τραγική αφίσα στις στάσεις του Μετρό.

Η 30χρονη Ιζαμπέλα, κατά την διάρκεια της 22ης εβδομάδας της εγκυμοσύνης της, υπέστη σηπτικό σοκ. Σε ένα κράτος όπου το δικαίωμα των γυναικών πάνω στο ίδιο τους το σώμα θα γινόταν σεβαστό, η νεαρή θα είχε την δυνατότητα της άμεσης άμβλωσης έτσι ώστε να σωθεί η ζωή της. Αλλά στην Πολωνία του 2021, για να γίνει επιτρεπτό ένα τέτοιο χειρουργείο, έπρεπε το έμβρυο πρώτα να πεθάνει. Έτσι, ως άμεση συνέπεια αυτής της συνταγματικής κολυσυεργίας, η παθούσα υπέστη σηπτικό σοκ και έχασε την ζωή της.
Μπροστά σε αυτήν την τραγική πραγματικότητα, υπάρχει από την άλλη μια ελπιδοφόρα εικόνα. Υπάρχει η ελπιδοφόρα εικόνα των γυναικών κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικού στρώματος. Γυναικών που είναι διατεθειμένες να ενωθούν έναντι αυτού του κατάπτυστου νόμου. Έτοιμες να διεκδικήσουν το δικαίωμα της επιλογής. Διότι δεν διακυβεύεται μονάχα το δικαίωμα στην έκτρωση αλλά εν γένει η επιλογή της γυναίκας να μεταχειριστεί το σώμα της όπως ακριβώς η ίδια επιθυμεί, χωρίς κανέναν αστερίσκο. Για αυτό και θα έπρεπε η Ευρωπαϊκή Ένωση εξ΄ αρχής να είχε παρέμβει σε αυτό το απάνθρωπο θέατρο του Παραλόγου.
Αλλά πώς να βασιστεί κάποιος στην Ε.Ε., όταν η ίδια εξαντλεί την αυστηρότητά της σε ζητήματα μεταναστευτικού χαρακτήρα ή δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά κάνει τα στραβά μάτια σε τέτοια προβλήματα;
Οι οπαδοί του εν λόγω νόμου φέρονται να ρίχνουν την ευθύνη του τραγικού συμβάντος στο ιατρικό προσωπικό του Νοσοκομείου, μιλώντας για «παρερμηνεία» της ισχύουσας νομοθεσίας. Φυσικά και οι συγκεκριμένοι υποστηρικτές εκτός από ακροδεξιοί και φασίστες, φαίνεται να είναι και δειλοί καθώς αρνούνται να παραδεχτούν την ωμή πραγματικότητα που αναδεικνύει την δυστοπική όψη του κόσμου που ονειρεύονται.
Για να μην μακρηγορώ, είναι αυτονόητο πως κανείς νομοθέτης και κανείς πολιτικός δεν έχει το δικαίωμα να αποκλείει τις γυναίκες από ελευθερίες που ορίζει η ίδια η ανθρώπινη φύση. Διότι πίσω από την συγκεκριμένη κατάπτυστη νομοθετική πράξη, ελλοχεύουν πεποιθήσεις κατά τις οποίες η γυναίκα είναι ανδρικό υποχείριο, όντας εξαρτημένη από κάθε άποψη. Διότι πάντα την τελική επιλογή πρέπει να την έχει η ίδια η γυναίκα και προπάντων κανένας πολιτικός, κανένας δικαστής, κανένας γιατρός και κανένας νομοθέτης.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.