Το τίποτα.

Είναι από ’κείνες τις νύχτες, που τώρα πληθαίνουν, αν και το ηλιοστάσιο είναι εαρινό και κινούμαστε προς την άνοιξη. Είναι από αυτά τα βράδια που η καραντίνα τα πολλαπλασιάζει εκθετικά. Από εκείνα τα δειλινά που αρχίζεις και σκέφτεσαι τι διάολο κάνεις με τη ζωή σου. Και το δειλινό γίνεται βράδυ και το βράδυ νωρίς το ξημέρωμα, πίνεις ένα frappe και πας στη δουλειά.

Όπως είναι ίσως (μήπως;) κατανοητό, βρισκόμαστε στην ενδιάμεση φάση στο –αργά το βράδυ–. Την ώρα που στο μισό ημισφαίριο οι μισοί άνθρωποι κοιμούνται. Ε, άλλοι μισοί, είναι σαν εμένα –αφουγκράζονται την ψυχή τους–. Δεν νιώθω μοναδική, δεν νομίζω πως μου αρμόζει το στυλ μιας  εκκεντρικής, όχι γιατί το θεωρώ απεχθές, αλλά επειδή δεν έχω αρκετά καπέλα.

Ας είναι. Αυτό που ήθελα να πω *και η συνειρμική μου σκέψη διακόπτει συνεχώς* είναι πως πολλές φορές το πρόβλημά μας δεν είναι το οποιοδήποτε κάτι, αλλά το συγκεκριμένο τίποτα, αυτό το τίποτα, το απολύτως τίποτα που <<γίνεται>>, που κάνει τη ζωή αδιαλείπτως ανησυχητική.

Και θέλω να κλείσω με λίγα λόγια Αγαπητέ αναγνώστη. Μην αγνοείς το τίποτα, γιατί δεν είναι τίποτα και θα περάσει, είναι η μαύρη τρύπα των ψυχών. Ο μονοσάνδαλος που όλοι πρέπει να φοβόμαστε. Είναι το κουτί της Πανδώρας, αν θες, που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Θα μπορούσα (αλλά δεν θα το κάνω) να το παίξω motivational life coach και να αρχίσω να λέω βγες στη δράση, πιες 3 λίτρα νερό και κάνε yoga.

Ε μάτια μου όχι.

Έτσι φιμώνουμε το τίποτα. Δεν το νικάμε.

Μία άλλη προσέγγιση είναι πως το τίποτα είναι ο μικρός σου εαυτός. Σου φωνάζει, χτυπιέται, τσιρίζει, κάνει μουτράκια.

Γιατί τα παιδιά είναι πιο σκληροί κριτές και μέσα μας κρύβουμε ένα τέτοιο. Καλό είναι λοιπόν να το ακούμε. Να χαμηλώνουμε το κεφάλι προς την καρδιά να μας πει το πιτσιρίκι τι του φταίει. Και αν, εν τέλει, αυτό που θέλει είναι να πας στο Άμπου Ντάμπι με την πτήση των εικοσιένα κόμμα ενενήντα ενέα της Wizz Air -ε ΤΡΑΒΑ ΚΑΝΤΟ!