Το «ταμπού» θα έπρεπε να είναι μόνον ένα παιχνίδι

Του Κωνσταντίνου Σερπέζη, μαθητή της Γ’ Λυκείου

Έχετε κι εσείς την αίσθηση ότι, κάθε φορά που κάποιος κάνει λόγο για ρατσισμό, μιλάει μόνο για τον φυλετικό; Ίσως γιατί αυτό το είδος του ρατσισμού έρχεται σε κάποιον πρώτα στο μυαλό. Και σε εμένα αυτό έρχεται, δεν θα πω ψέματα. Και αυτό γιατί όλα τα άλλα δεν είναι «κακά» και κατακριτέα, όπως, για παράδειγμα, ο βίαιος πρόσφυγας στην συνείδηση του μέσου Έλληνα. Αποτελούν κάτι «αφύσικο» με έναν αξιοπερίεργο τρόπο απέχθειας, απάθειας και φόβου για το άγνωστο, ταμπού για την αλήθεια. Είναι ταπεινωτικό και αγχωτικό να ζεις με τον φόβο των επιλογών σου ή, ακόμα χειρότερα, για τα βιολογικά σου χαρακτηριστικά. Και είναι ακόμη πιο ντροπιαστικό και συνάμα ψεύτικο, όταν η ίδια η κοινωνία που σε «κάνει πέρα» καυχιέται για την προοδευτικότητα που την διέπει και την φιλελεύθερη δήθεν αντιμετώπιση των ίσων μεταξύ ίσων. Γιατί υπάρχει ευσπλαχνία και ανεκτικότητα προς το μέρος μιας κοινωνίας, αφού όλοι στο τέλος της ημέρας είμαστε ίσοι; Μήπως τελικά η ίδια η κοινωνία δεν μας θέλει ίσους; Γιατί δέχεται η κοινωνία την διαφορετικότητα, ενώ «γκαρίζει» πως όλοι είμαστε ΙΣΟΙ; Η διαφορετικότητα υπάρχει και πρέπει να υπάρχει· δεν είμαστε ισότιμοι δυστυχώς. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε, αφού η μαμά με το παιδάκι στο πάρκο κοιτάει με αποτροπιασμό τον ανάπηρο παππού στο καροτσάκι και την ακρωτηριασμένη κοπέλα, η οποία κλαίει στα σκαλάκια μιας εκκλησίας, γιατί μιαν άλλη έχει το δικαίωμα σε μια κοινωνία ίσων να είναι ανώτερη… Μα πόση ειρωνεία κρύβεται στην ψεύτικη «ισότητά» σας, όταν δέχεστε τα ομόφυλα ζευγάρια και μετά κοτσάρετε την κλασσική φράση, «αρκεί να μην προκαλούν»;

Ο ρατσισμός, για να το εξειδικεύσω, κατά των ατόμων με ειδικές δεξιότητες -όπως αρμόζει να λέγεται- αποτελεί προσωπική υπόθεση. Σε μια αναδρομή σε μικρότερη ηλικία, θυμάμαι να νευριάζω που κοιτάνε κάθε φορά με περιέργεια και με φόβο, ίσως και αηδία, την αδερφή μου στο καροτσάκι. Δεν είναι άλογο. Παραμένει όμως άδικο, διότι δεν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό σε μια κοινωνία ίδιων. Γιατί ο μέσος έλληνας παραφράζει το ίσος σε ίδιος. Θεωρεί πως έχει τα ίδια δικαιώματα μονάχα με όποιον νιώθει οικείο του. Τον ενοχλεί η ακαδημαϊκή εκπαίδευση γιατί αναδύει ένα στυλ ανωτερότητας και τον αηδιάζει ο άστεγος γιατί «τα’θελε και τα’παθε» και ο ανάπηρος γιατί «ξέρει ο Θεός τι δίνει και πού»…

Και θα συμφωνήσω. Ο Θεός, αν θεωρεί κάποιος ότι εκείνος κανονίζει την μοίρα μας, ξέρει πολύ καλά σε ποιούς αναθέτει το τιτάνιο έργο Του. Ορίζει αυτούς που υφίστανται όλον αυτόν τον κοινωνικό ρατσισμό, γιατί πολύ απλά δεν ταιριάζουν σε αυτό που η κοινωνία των ίσων θέλει· την ομοιομορφία του ωραίου. Ο Γολγοθάς τους: να ζουν στο περιθώριο, ως αφύσικοι, άσχημοι, ως άτομα που οφείλουν να δέχονται συνεχώς την λύπηση των άλλων. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει ελεημοσύνη, και ιδιαίτερα ο ανάπηρος και η οικογένειά του. Είναι δυνατότεροι από τους δυνατούς, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να λυπούνται όλους τους «αξιολύπητους» και ποτέ τους εαυτούς τους.

Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια τώρα. Πόσοι από εσάς έχετε πιάσει τους εαυτούς σας να σκέφτεστε θεωρητικά πάνω σε ένα αντίστοιχο κομμάτι, τονίζοντας την σημασία προφανώς της ισοτιμίας και της ισονομίας σε θέματα κοινωνικού αποκλεισμού; Πολλοί, υποθέτω. Δεν έχετε ιδέα! Το να σκέφτεται κανείς θεωρητικά, το οποίο δεν απαιτεί την άμεση εμπειρία, είναι το ίδιο ανούσιο με το να εικάζει κανείς το μέλλον του σε ένα διάστημα που απέχει 10 συν χρόνια. Και αυτό γιατί έχετε μεν το δικαίωμα να λέτε τι θα κάνατε στην θέση του καθενός από εμάς που έχουμε μια προσωπική εμπειρία, αλλά το αποθηκεύετε δε μονάχα για «οικιακή χρήση». Μόλις μπείτε στον χορό, πείτε όσα τραγούδια θέλετε. Απέξω και κάτω από την κάλυψη της δυνατής μουσικής μουρμουρίστε τα δικά σας, πράγμα «ευκολάκι», εδώ που τα λέμε.

Δεν αμφιβάλλω, ο κάθε άνθρωπος έχει τον σταυρό του και δεν υποτιμάω καμία προσπάθεια να ανέβει ο καθένας τον δικό του Γολγοθά, μα είναι το λιγότερο  γελοίο και ποταπό να κλαίγεσαι σε ένα άτομο, το οποίο έχει να λύσει ουσιαστικά προβλήματα, για το αν κατάφερες αυτόν τον μήνα να πας διακοπές ή όχι. Και θα ήταν τόσο όμορφο και επιμορφωτικό αντί να κοιτιόμαστε γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο με φαγητό και να συζητάμε θεωρητικά για τις δυσκολίες, να πηγαίναμε μια βόλτα όλοι μαζί σε ένα νοσοκομείο, σε ένα κέντρο απεξάρτησης, σε ένα ψυχιατρικό άσυλο, σε ογκολογικές κλινικές, σε συλλόγους ατόμων με ειδικές ανάγκες. Να δούμε, να ακούσουμε και να αφουγκραστούμε μέσα από τα «ντουβάρια», που τα έχει πλέον ποτίσει ο πόνος και η δυστυχία, την αληθινή έννοια της δύναμης. Όχι για να τους λυπηθούμε, δεν το αξίζουν. Όλοι εμείς το αξίζουμε, καθώς αυτοί οι περιθωριακοί, το πρεζάκι, η ακρωτηριασμένη κοπέλα στην εκκλησία, ο παππούς στο καροτσάκι, ο υπερβολικά βαμμένος ομοφυλόφιλος άντρας, η κοπέλα με τον θυρεοειδή, ο καρκινοπαθής δίχως μαλλιά, αυτοί έχουν τα πιο φωτεινά χαμόγελα στον κόσμο, τα πιο τρανταχτά γέλια, την πιο ανθρώπινα θεϊκή δύναμη.

«Στο δικαίωμα για “ζωή” δεν πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις. Δεν υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι.» (Αντώνης Τσαπατάκης, Παρολυμπιονίκης Κολύμβησης