Από την απαρχή της κοινοβουλευτικής πολιτικής ιστορίας (αλλά και νωρίτερα, όπως πολύ καλά μαθαίνουμε από τους τυράννους και τους δημαγωγούς στην Αρχαία Αθήνα), σε προεκλογικές καμπάνιες, αλλά ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα, εμφανίζεται στο προσκήνιο ένας ιδιαίτερος τύπος λαϊκισμού, ο αποκαλούμενος «αυριανισμός». Πρόκειται, με λίγα λόγια, για μία υποσχετική πολιτική ότι όλα θα πάνε καλά μετά το πέρας της οποιαδήποτε κρίσης διαβάλλει τον οποιοδήποτε λαό, ώστε εκείνος να συνεχίσει να διατηρεί -έστω και παθητικά- την εμπιστοσύνη του στους εκλεγμένους άρχοντες.
Το φαινόμενο αυτό, αν και συναντάται κυρίως σε δεξιές ατζέντες, δεν αποτελεί ιδιοκτησία κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, το οποίο επικυρώνουν τα πολυποίκιλα παραδείγματα στα οποία έχει εμφανιστεί.
Από τον Στάλιν μέχρι τον Ρήγκαν, από τον Τσίπρα μέχρι τον Μητσοτάκη και ούτω καθεξής, ο Αυριανισμός υπόσχεται «καλύτερες μέρες», σε μία προσπάθεια κατευνασμού του πνεύματος του κόσμου, ο οποίος συνήθως βρίσκεται εξοργισμένος εξαιτίας -και ακριβώς- των αποφάσεων και του προγράμματος της ελίτ που υπόσχεται τα καλύτερα!
Χαρακτηριστική είναι η παρουσία του στις συγκεκριμένες συγκυρίες που υπάρχουν στην χώρα μας. Η νεοφιλελεύθερη πατέντα της Νέας Δημοκρατίας ενισχύθηκε ταμάλα από την έκρηξη της πανδημίας, οπότε κυριάρχησε η αφήγηση της ατομικής ευθύνης απέναντι στον ιό, έτσι ώστε να μην κατακρημνιστεί το ελλιπές δημόσιο σύστημα υγείας που διαθέτουμε.
Παρά την επικοινωνιακή επιτυχία αυτού του τεχνάσματος, που οφείλεται κυρίως στη μικρή διασπορά που υπήρχε την άνοιξη στην Ελλάδα, ο λαός ουδέποτε πείστηκε ότι αυτό θα ήταν το μοτίβο: έγκλειστος στην κατοικία του, με απαγορευμένη την διασκέδαση, και μόνη πραγματική έξοδος η αναπόφευκτη εργασία, έτσι ώστε να μην υπάρχει και κατακόρυφη πτώση της οικονομίας. Πρώτες μέρες του χειμώνα, και τίποτα δεν έχει αλλάξει: η ψυχαγωγία, η διασκέδαση και η διαμαρτυρία αντιμετωπίζονται με άγρια καταστολή από τους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά όσοι δουλεύουν στους άκρως αναγκαίους και παραγωγικούς τομείς οφείλουν να συνεχίσουν, παρά τις όποιες μισθολογικές περικοπές και τους υγειονομικούς κινδύνους, να εργάζονται μανιωδώς και με εξαντλητικές υπερωρίες.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, το επιτελείο του κ. Μητσοτάκη παρουσιάζει ως «από μηχανής θεός» τα εμβόλια που θα έρθουν, μένοντας αδρανής στις απέλπιδες απαιτήσεις της κοινωνίας. Σάμπως, δια μαγείας, όταν φτάσουν οι πρώτες δόσεις, ακόμα και όταν υπάρξει τελικά ανοσία του πληθυσμού, όλα τα χρόνια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία έχουν -σχεδόν από κάθε πλευρά- ενισχυθεί από την πανδημία αλλά και από την -μη διανεμητική- πολιτική που ακολουθεί το κόμμα της Πειραιώς, θα εξαφανιστούν εν μία νυκτί. Και, για να είμαστε σωστοί, η συσχέτιση αυριανισμού-εμβολίου δεν υφίσταται μόνο εν ελλάδι, αλλά σε άλλες χώρες προσπαθούν να υπάρξουν ενδιάμεσες λύσεις μέχρι τον ερχομό των εμβολίων. Μένει να δούμε αν αυτή η ολική αδράνεια της κυβέρνησης θα της κοστίσει τελικά, ή οι φαρμακοβιομηχανίες την ξελασπώσουν τελείως, κάτι που φαντάζει ολίγον αδιανόητο…
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
