Το φονικό του “Ζ” που στοιχειώνει κάθε 22η του Μάη την Ελλάδα

Με αφορμή την χθεσινή ημέρα, μα και δύο τρομερά ακριβή έργα για το συμβάν, τα δύο “Ζ”, το ένα του Βασίλη Βασιλικού, το άλλο του Κώστα Γαβρά. Και τα δύο έργα λογοκρίθηκαν, και τα δύο προσπάθησαν να τα “καταρρίψουν” -τουλάχιστον εντός της επικράτειας- με την απαγόρευσή τους, μα αυτά διαδόθηκαν και εξαπλώθηκαν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Κοινό θέμα των δύο έργων, μα και του σημερινού άρθρου, αποτέλεσε η δολοφονική επίθεση στον βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη, η οποία συνέβη 58 χρόνια και μία μέρα πριν. Υιοθετώντας την μυθιστορηματική προσέγγιση του Βασιλικού, δεν θα αναφερθώ σε πραγματικά ονόματα, αλλά περισσότερο θα προσπαθήσω να συνοψίσω την ουσία εκείνου του τραγικού γεγονότος, το οποίο υπήρξε, ουσιαστικά, ένα αποκορύφωμα του κάκιστου βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα και την αδιαφορία του κοινωνικού κράτους, με έναν πρωθυπουργό (Καραμανλής) πολύ ικανό, αλλά παγιδευμένο στα μεγάλα πλοκάμια του παρακράτους που δημιουργούσε το κυβερνών κόμμα του (Ε.Ρ.Ε.). Η ΕΡΕ στελέχωνε διαρκώς το παρακράτος με όλο και περισσότερα μέλη, άνθρωποι φτωχοί που στην δυσωδία και την αθλιότητα των καιρών έψαχναν οπουδήποτε για μεροκάματο και ασφάλεια, και μία μετεμφυλιακή κουλτούρα προπαγανδισμένη κατά του ΕΑΜ και της Αριστεράς εν γένει… Μία τέτοια ανεύθυνη πολιτική διαχείριση και διαφθορά οδήγησε -σταδιακά και από τα πρώτα χρόνια της Ε.Ρ.Ε.- στην Δικτατορία των Συνταγματαρχών.

Ο “πολιτικός υπόνομος” λειτουργούσε με την ανοχή του πρωθυπουργού, καθώς ήξερε ότι θα είχε πολιτικό κόστος αν αποφάσιζε να του πάει κόντρα. Το παρακράτος, δηλαδή κάθε σώμα της πολιτικής Αστυνομίας και όλα τα τσιράκια που είχαν στη διάθεσή τους, επενεργούσε με τρόπο μαφιόζικο, όπου οι μεγάλοι μαφιόζοι αντιστοιχούσαν στους ανώτατους αξιωματικούς κάθε διοίκησης. Εκτός από τον “γκάνγκστερ” ρόλο, ωστόσο, και με την ριζοσπαστική δεξιοφροσύνη που διακατείχε τους περισσότερους συμμετέχοντες, όντας ψηφοφόροι, μέλη, διορισμένοι, εκλεγμένοι, δημόσιοι υπάλληλοι κλπ., λειτουργούσε και ως πογκρόμ κατά των απανταχού ελλήνων αριστερών, ή ακόμα και εκείνων που απλά δεν ήθελαν να συμμετέχουν σε υποκοσμικές οργανώσεις.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, και με την πολιτική αστάθεια της εποχής (άλλος ένας λόγος για την κατάρρευση του δημοκρατικού πολιτεύματος), ο σπουδαίος βουλευτής (και ιατρός), πρωτοπαλίκαρο της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης πήγε να δώσει ομιλία στην Θεσσαλονίκη για την Ειρήνη, το πιο δυνατό φρούριο του παρακράτους. Σαν μία προειδοποίηση και βίαια προοικονομία, η συγκέντρωση των αριστερών διεσπάσθη από αντισυγκέντρωση “εθνικοφρόνων”, με την Αστυνομία να επεμβαίνει στις μικροεμπλοκές καθυστερημένα, και την συγκέντρωση να αλλάζει τόπο τέλεσης… Όλα τυχαία, προφανώς, και καθόλου καθοδηγούμενα (;).

Στο πέρας της ομιλίας, με πλήθος δεξιών μαινόμενο και αιμοδιψή στον δρόμο, με πρωτοφανή αδιαφορία των δυνάμεων της Αστυνομίας για την ζωή του, ο “Ζ”, ο Λαμπράκης δηλαδή, δεν πτοήθηκε. Γιατί ποτέ δεν φοβήθηκε. Γιατί πάντα ήλπιζε στον Άνθρωπο, στην Ειρήνη και στη Δημοκρατία, και γι’ αυτά πάλευε και θα έδινε την ζωή του. Όπως και την έδωσε, τελικά. Το τρίκυκλο περνάει, ο βουλευτής δέχεται το θανατηφόρο χτύπημα και 5 μέρες χαροπαλεύει στο νοσοκομείο, ώσπου να αφήσει την τελευταία του πνοή. Πώς θα μαθαίναμε τα αληθινά συμβάντα γι’ αυτήν την ιστορία, άραγε, πόσο αυτά θα είχαν παραποιηθεί εφόσον δεν υπήρξαν μερικοί δημοσιογράφοι και ο τροχονόμος που καταδίωξε το εγκληματικό αμάξι, οι οποίοι απαξίωσαν τις απειλές και δημοσιοποίησαν την Αλήθεια; Πόσο σημαντική υπήρξε η διάδοσή της για την εξέλιξη της πολιτικής ιστορίας της χώρας;

Ανάγωγα

Ο Λαμπράκης υπήρξε μία από τις πιο αυθεντικές και λαϊκές πολιτικές φυσιογνωμίες της μεταπολεμικής Ελλάδας, ένας άνθρωπος που πράγματι πάλευε για έναν καλύτερο κόσμο. Από την δολοφονία του “Ζ” και ύστερα, η σύνδεση του παρακράτους με τον υπόκοσμο, αλλά και άλλων παρακρατικών ομάδων (εφοπλιστές, μεγαλοβιομήχανοι, τραπεζίτες, ακροδεξιά κ.ά.) με τον “υπόνομο”, έγινε ένα και το αυτό.

Σήμερα, δεν φαίνεται να έχει αλλάξει κάτι ουσιωδώς… Μία κυβέρνηση της Νέας Δεξιάς που μιλάει επικοινωνιακά για Δόγμα “Νόμος και Τάξη”, το επιβάλλει μόνο επιλεκτικά, ταξικά, αντιλαϊκά… Ποιος θα μεριμνήσει για τα μέλη της Χρυσής Αυγής που αποφυλακίζονται τόσο πρόωρα, ποιος θα καταστείλει τις παράνομες μικρές πορείες “χρυσαυγόπουλων”; Ποιος θα αποδώσει δικαιοσύνη στον Γιώργο Καραϊβάζ; Εκείνοι που ακόμα κυνηγούν την Αλήθεια, φαίνεται πολλές φορές ότι δεν αρέσουν… Πότε θα κυνηγήσουμε τους πραγματικά επικίνδυνους; Θα στραφεί ποτέ το σύστημα εναντίον τους;