Ο πόλεμος; Σκοτώνει πολλούς. Τραυματίζει ακόμα περισσότερους. Μα οι πιο βαθιές του συνέπειες, εντοπίζονται μετέπειτα στις ζωές των στρατιωτών και του περίγυρού τους. Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος με το λογοτεχνικό έργο «Γκιακ», προσπαθεί, μέσω μικρών διηγημάτων, να σκιαγραφήσει τις ψυχολογικές επιπτώσεις που είχε η αποτυχημένη μικρασιατική εκστρατεία στους έλληνες συμμετέχοντες.
Ανεξάρτητα από τη κατάληξη της καταραμένης αποστολής για το έθνος, κάθε ήρωας στιγματίζεται εσωτερικά, κουβαλώντας ένα διαφορετικό φορτίο για όλη τη συνέχεια της ζωής τους, ανεξίτηλα συνδεδεμένη με το αίμα. Ορισμένοι, βετεράνοι Βαλκανικών, Α’ Παγκοσμίου και της καταστροφής του 22’, μένουν κενοί μέσα τους, αναζητώντας μόνο τον θάνατο και το φονικό σε καθετί. Νέα παλικάρια που, σκεπτόμενοι την υπεράσπιση της παρτίδας, έδειξαν περίσσιο θάρρος στο πεδίο της μάχης, εμφανίζονται καταρρακωμένοι, αποκόβονται πλέον από τους συγχωριανούς τους, δεν νιώθουν οικογένεια τους δικούς τους. Άνθρωποι, οι οποίοι γίναν σύντροφοι την κρίσιμη ώρα, χωρίζονται βίαια σε καθεστώτα ειρηνικά, με αποτέλεσμα να ζητούν πλέον την απομόνωση και τον τάφο όσο πιο σύντομα. Οι επιζήσαντες ζηλεύουν τους αποθανόντες, αυτή είναι η ματαιότητα και η αηδία του πολέμου. Οι εχθροπραξίες θα λήξουν, μα νεαρά ζευγάρια θα χωρίσουν, βυθίζοντας στην άβυσσο και τα τελευταία αισιόδοξα σχέδια εκείνων που καταφέρνουν να επιστρέψουν. Φαντάσματα θα κυνηγούν εκείνους που λιποτάχτησαν, που διέπραξαν εγκλήματα πολέμου, που αρνήθηκαν να δώσουν χέρι βοήθειας στο συμπατριώτη τη στιγμή της υποχώρησης (όλα αυτά, στρέφουν τους ήρωες σε νέες βιαιότητες).
Γενικότερα, ο συγγραφέας περιγράφει την αδυναμία συμπόρευσης των στρατιωτών, πλέον, με την παράδοση, την επαρχία και το χωριό, εξαιτίας των εμπειριών στο μέτωπο, οι οποίες τους οδήγησαν σε ψυχικό μηδενισμό, με διαφορετικές επιπτώσεις για τον καθένα. Μία ωδή στην τραγικότητα των πολεμικών συγκρούσεων.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
