Το «Eμπρός» που έγινε πίσω…

Το «Eμπρός» που έγινε πίσω…

Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας

Μεταξύ πραγματικότητας και επικαιρότητας, μεταξύ κορωνοϊού, εμβολιασμών και τουρισμού, μεταξύ Εγκληματικότητας και Πολιτισμού, χτυπάνε τον τελευταίο αλύπητα για να μην δώσει φως στα προαναφερθέντα σκοτάδια. Γιατί ο Πολιτισμός αυτό είναι. Η αλήθεια μέσα από τις λέξεις, τις εικόνες, τα χρώματα (ορατά και μη), τις μουσικές, μέσα από χορευτικές κινήσεις, μέσα από βαθιές αναπνοές και σιγανές σιωπές. Γιατί ο πραγματικός θόρυβος είναι αυτός που αναδεικνύεται μέσα από την σιωπή του σκοταδιού – και εμείς από σκοτάδι, μια χώρα με τόσο άπλετο φως, έχουμε να διδάξουμε πολλά.

Από χθες (19/05/2021) λοιπόν η ΕΛ.ΑΣ., με εντολές από άνωθεν που δεν έχουν γνωστοποιηθεί, πραγματοποιεί την εκκένωση του ιστορικού κτηρίου που φιλοξενεί το Ελεύθερο Αυτοσχεδιαζόμενο Θέατρο «Εμπρός» στη περιοχή του Ψυρρή.

Όμως, πριν φτάσουμε στο σήμερα -στην ώρα μηδέν που τόσο βαρύγδουπα, όσο και αληθινά ισχυρίζομαι πως έχει φτάσει- ας γνωρίσουμε το θέατρο, μέσα από τα λόγια των ανθρώπων του. Μέσα από στην ιστοσελίδα του (Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ (embros.gr))

Κατασκευασμένο τη δεκαετία του 1930, το ιστορικό (κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο από το 1989) κτίριο του Εμπρός λειτούργησε αρχικά ως τυπογραφείο της ομώνυμης εφημερίδας και από το 1988 ώς το 2007 ως στέγη του Θεατρικού Οργανισμού «Μορφές» και στη συνέχεια της Εταιρείας Θεάτρου «Εμπρός».

Εγκαταλελειμμένο και κλειστό επί πέντε σχεδόν χρόνια, επανενεργοποιήθηκε ως κατάληψη τον Νοέμβρη του 2011 με πρωτοβουλία της ομάδας καλλιτεχνών «Κίνηση Μαβίλη» και με τη συμμετοχή και στήριξη της «Κίνησης Κατοίκων Ψυρρή», καθώς και άλλων καλλιτεχνών και θεωρητικών από τον χώρο των παραστατικών τεχνών, της μουσικής και των εικαστικών.

Μετά από έναν περίπου χρόνο πολύπλευρων καλλιτεχνικών και κοινωνικών δράσεων, και αφού μεσολάβησαν δύο απόπειρες της Αστυνομίας να σφραγίσει και να κλείσει το Θέατρο, την ευθύνη της λειτουργίας και διαχείρισής του ανέλαβε η εβδομαδιαία ανοιχτή του Συνέλευση, στην οποία μπορούν να συμμετέχουν ελεύθερα όσοι επιθυμούν.

Έτσι λοιπόν ένα θέατρο που ήταν η στέγη, η φωλιά, το αποκούμπι των καλλιτεχνών που δεν είχαν μπάρμπα στην Κορώνη για να πάρουν μια θεσούλα -έστω και κομπάρσου- στα μεγάλα εθνικά θέατρα. Που δεν ήταν αρκετά γνωστοί και ευνοημένοι από ένα σύστημα, το οποίο ακόμα και την έσχατη ώρα των μεγάλων αποκαλύψεων τρέχει να ενημερώσει ότι αύριο γίνονται βούκινο, βγαίνουν όλα στην φόρα. Ώστε να προλάβει η φίρμα να απαγορεύσει την χρησιμοποίηση του ονόματός της. Ώστε να προλάβει ο κάθε παιδεραστής να πάει στις φυλακές της Τρίπολης και σε 5 χρονάκια να ανεβάζει θεατρικά σε επαρχιακές πόλεις με άλλο όνομα. Ώστε να προλάβει ο κάθε «άντρας παλαιάς κοπής» να μαζέψει τα αμάζευτα.

Φαίνεται πως οι άνωθεν δυνάμεις -που δεν έχουν ταυτοποιηθεί ακόμα- καταστέλλουν την βία και την εγκληματικότητα. Αλλά πώς θα μυήσει μια κυβέρνηση τους πολίτες της στο καλό όταν εκείνη είναι βουτηγμένη στα …; Προβαίνοντας μάλιστα σε μια παράνομη πράξη, όπως επεσήμανε και με ανακοίνωσή της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος-Ακροάματος: «Το κτήριο, κατασκευασμένο το 1930, είναι κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο από το 1989. Το χτίσιμο με τσιμεντόλιθους των παραθύρων και της πόρτας του κτηρίου αλλοιώνει την μορφή του και αποτελεί παραβίαση του νόμου περί νεότερων μνημείων. Ήταν αυτή η παρέμβαση σε γνώση του Υπουργείου Πολιτισμού; Υπάρχει απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων με την οποία να δίνεται άδεια στην ΕΛ.ΑΣ. να παρέμβει βάναυσα στο ιστορικό κτήριο;»

Πηγή: YouTube->Αυγή

Αλλά ποια εγκληματικότητα θέλουμε να καταστείλουμε, όταν πολεμάμε το μόνο δυνατό μέσο εξάλειψής της; Βία δεν είναι να επιτρέπουμε 75% πληρότητα στους θερινούς κινηματογράφους και 50% πληρότητα στα θέατρα (γιατί κάπου διάβασα με ειρωνική χροιά πως ο «ζωντανός» ηθοποιός από τον ηχογραφημένο κολλάει περισσότερο); Βία δεν είναι να αναπαράγουμε σε τηλεοράσεις και πάσης φύσεως άλλα μέσα ενημέρωσης, τους ίδιους και τους ίδιους καλλιτέχνες, μένοντας οι άλλοι στην απ΄ έξω; Βία είναι η παραβίαση κάθε ελευθερίας και αυτοί προσπαθούν να μας το παίξουν προστάτες ενός κόσμου που τα συντρίμμια θα καλεστούμε να μαζέψουμε.

Αλλά δεν πειράζει, η φωνή θα βγει ακόμα κι αν χρειαστεί πρώτα να σπάσει.

Υ.Γ. φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

Μ.Αναγνωστάκης, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (IV)

+ posts