Στην άθληση, στους χώρους εργασίας, σε πειράματα: παντού μπορούμε να πάθουμε οτιδήποτε και να βλάψουμε τον εαυτό μας ή κάποιον πλησίον μας από προσωπική αμέλεια, εντελώς τυχαία ή λόγω των συνθηκών (π.χ. γλιστερό χορτάρι, απάνθρωπα ωράρια εργασίας, κακής ποιότητας εργαστήρια).
Εγώ ανήκω στη 2η κατηγορία και την έπαθα πρόσφατα. Ανύποπτη στιγμή επαφής της μπάλας με το αριστερό πόδι, πίεση ενάντιας τον τάπητα και άσχημο γύρισμα του ποδιού. Σοκ στην αρχή, στεναχώρια και θυμός στη συνέχεια, απογοήτευση λίγο ύστερα. Μερική ρήξη συνδέσμων (=βαρύ διάστρεμμα), νάρθηκας για 10 μέρες και επιστροφή στην αθλητική δράση μετά από 1 μήνα τουλάχιστον, με πιθανή την ανάγκη φυσιοθεραπειών. Εγώ να ανησυχώ πολύ κάθε στιγμή, καθώς η γυμναστική και η άθληση αποτελούν ένα αγαπημένο καθημερινό μου χόμπι που έχω ανάγκη για να ανταπεξέλθω και σε όλα τα υπόλοιπα της καθημερινότητας. Ακόμα, η σωματική ατροφία για έναν οργανισμό που γυμνάζεται (σχεδόν) καθημερινά θα είναι τεράστια μετά από τέτοιο διάστημα. Τέλος, άλλο ένα απαισιόδοξο νέο δεδομένου ότι τραυματίστηκα προχθές είναι ότι θα περάσω ακινητοποιημένος (πάλι σχεδόν) όλες τις εορτές των Χριστουγέννων και του Νέου Έτους, συν τις όποιες διακοπές μπορεί να σχεδιάζονταν με παρέες.
Θα αναρωτηθεί κανείς αν είχα την καλύτερη περίθαλψη… Ναι, είχα καλή περίθαλψη. Και ξέρω ότι πολλοί, δυστυχώς, ειδικά σε βαρεά επαγγέλματα και τα συναφή, δεν έχουν την δυνατότητα να λείψουν από την δουλειά και θα πρέπει να συνεχίσουν να εργάζονται τραυματισμένοι, ειδάλλως θα απολυθούν. Αλλά όλοι οι τραυματίες νιώθουν την ίδια απογοήτευση και τον ίδιο θυμό, μολονότι ορισμένοι επωμίζονται πιο μεγάλο κόστος.
Τι μπορεί να κάνει ένας τραυματίας για αντιμετωπίσει καλύτερα την κατάσταση στην οποία θα είναι σωματικά περιορισμένος για κάποιο χρονικό διάστημα; Και εγώ ο ίδιος δεν γνωρίζω την απάντηση, όντας πρώτη φορά βαριά τραυματισμένος. Εσωτερική αποτίμηση των πραγμάτων που έχουμε καταφέρει, αυτοκριτική, ενασχόληση με άλλες παραγωγικές συνήθειες, σύσφιξη οικογενειακών σχέσεων είναι λίγα τα οποία έχω κάνει εγώ και με βοηθάνε να περάσω πιο εύκολα αυτή τη νοσηρή περίοδο. Και, κυρίως, θετικές προσδοκίες για το μέλλον. Όχι κάτι υπερβολικά αισιόδοξο, αλλά να μην μπλεκόμαστε μέσα στις αρνητικές μας σκέψεις και καταρρεύσουμε εντελώς. Στο χέρι του καθενός κρύβεται η δυνατότητα να βγαίνει πιο δυνατός και “φρεσκαρισμένος” μέσα από τέτοιες ατυχίες.
ΥΓ. Αντρέα, πώς αντέχεις τόσο καιρό ρε θηρίο;
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
