Του Μανώλη Θεοχάρη, πρώην συντάκτη μας
Τέλη Μαΐου και ακόμα το σύνολο των ζητημάτων που αφορούν την τριτοβάθμια εκπαίδευση παραμένει μετέωρο.
Είναι θεωρητικά γνωστό από τα 20 δευτερόλεπτα που μας «χάρισε» η υπουργός στο διάγγελμά της (για τα ΙΕΚ δαπανήθηκε και περισσότερος χρόνος αλλά και προηγήθηκαν των δημοσίων πανεπιστημίων) πως στις 25 Μαΐου θα γίνει επανεκκίνηση των πανεπιστημίων για την ολοκλήρωση των εργαστηριακών ασκήσεων και πως η εξεταστική θα γίνει. Τώρα, όμως, προκύπτουν δεκάδες ερωτήματα τα οποία παραμένουν αναπάντητα. Πώς θα πραγματοποιηθεί η εξεταστική; Πού θα γίνει, αφού πρέπει να τηρούνται οι απαραίτητες αποστάσεις; Πότε θα γίνει.
Αυτά δεν είναι τα μοναδικά ερωτήματα, απλώς θεωρώ πως αποτελούν μερικά εκ των σημαντικότερων. Όσον αφορά τις εργαστηριακές ασκήσεις και εδώ το τοπίο ήταν λίγο θολό. Εν τέλει, μετά από 2 με 3 βδομάδες, το κάθε τμήμα είχε τη δυνατότητα να αποφασίσει πώς και πότε θα πραγματοποιήσει τις ασκήσεις του. Άλλα εργαστήρια «πετσοκόπηκαν» για να κερδηθεί χρόνος, άλλα θα γίνουν διαδικτυακά, ενώ άλλα θα διεξαχθούν στο επόμενο έτος. Κατ’ εμέ οι δύο πρώτες επιλογές υποβαθμίζουν το Πρόγραμμα Σπουδών, καθότι οι εργαστηριακές ασκήσεις για κάποιο λόγο υπάρχουν σε αυτό. Αν είναι να μην τις κάνουμε, μπορούμε να τις αφαιρέσουμε παντελώς.
Προσωπικά, με το κείμενο αυτό θέλω να ασκήσω κριτική στο Υπουργείο Παιδείας, όχι για τις αποφάσεις που πήρε, αφού το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι πρωτόγνωρο, αλλά και ταυτοχρόνως δεν υπάρχει κάποια αποδεδειγμένη λύση του την οποία εκείνο αγνοεί. Το πρόβλημά μας αποτελεί θα έλεγα ένα στοίχημα, όπου δεν ξέρεις τη λύση, αλλά ποντάρεις αξιοποιώντας διάφορα δεδομένα(στην περίπτωσή μας επιδημιολογικά). Ναι μεν τραβηγμένο θα μου πείτε, αλλά μοιάζει. Οι ευθύνες που θέλω να προσάψω στο Υπουργείο αφορούν την έλλειψη μέριμνας για το θέμα των Πανεπιστημίων. Δεν επιτρέπεται να γίνεται συνεχώς συζήτηση για τα σχολεία και όλο το ενδιαφέρον να διοχετεύεται εκεί. Η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι μιας κοινωνίας, διότι εκεί μέσα γεννιέται τόσο πολιτισμός, όσο και το επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό της. Δεν αποτελεί, λοιπόν, μια μορφή απαξίωσης προς το πρόσωπό της να παραγκωνίζουμε το ενδιαφέρον για αυτό τον τομέα;
Συνεπακόλουθο της πράξης αυτής υπήρξε και η ελλιπής πληροφόρηση, την στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές αγωνιούσαν για το τι θα γίνει με τις σχολές τους. Εδώ βρήκε πάτημα ο κάθε δημοσιογραφίσκος, παρόλο που οι ίδιοι οι καθηγητές δεν γνώριζαν τίποτα, να κάνει τη δική του πρόβλεψη, η οποία μπορούσε να είναι τελείως εκτός πραγματικότητας. Ωστόσο, δεν μπορούσε κάποιος να του πει κάτι, αφού το υπουργείο από την πλευρά του δεν προέβαινε σε καμία ανακοίνωση. Με αποτέλεσμα η αβεβαιότητα, ο φόβος και η ανασφάλεια να κυριεύει τους φοιτητές.
Συμπερασματικά, αυτό που θέλω να πω είναι πως αναγνωρίζω το δύσκολο έργο που έχει το Υπουργείο και η Υπουργός και μάλιστα το μεγάλο πλήθος των ζητημάτων που έχει να αντιμετωπίσει αυξάνει ακόμα περισσότερο το βαθμό δυσκολίας της κατάστασης. Αλλά, η σοβαρότητα και ο σεβασμός που (δεν) επέδειξε απέναντι σε ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας κρίνονται επιεικώς απαράδεκτα. Αναμένουμε ως φοιτητές έστω και τώρα να αναλάβει τις ευθύνες του το Υπουργείο και να ασχοληθεί πραγματικά με τα πανεπιστήμια, να απαντήσει στα κυριότερα μας ερωτήματα αναφορικά με εξεταστική, συγγράμματα κλπ. Ας μην ξεχνάμε πως οι αρμόδιοι έχουν ως καθήκον να λειτουργούν με σκοπό τις ανάγκες και το καλό τις εκπαιδευτικής κοινότητας (μέσα στην οποία εντάσσονται τα πανεπιστήμια) και όχι το αντίθετο.
