Φαρμάκι στον ελληνικό αθλητισμό

Φαρμάκι στον ελληνικό αθλητισμό

Όσοι είστε αρκετά συνειδητοποιημένοι και μορφωμένοι, ξέρετε να κάνετε την λογική σύνδεση. Η ποιότητα μίας κοινωνίας αντανακλάται σε κάθε επίπεδο στο οποίο αυτή εκπροσωπείται, δη στον επαγγελματικό αθλητικό χώρο, που ανήκει στο χώρο του θεάματος. Στον ελληνικό, λόγου χάρη, κόσμο δεν είναι τυχαίο που η κατεύθυνση έχει πάρει την κατιούσα, και όσο περνάει ο καιρός ανεβάζει ταχύτητες (προς την κατηφόρα, πάντα).

Πανηγυρίσανε όλοι (τουλάχιστον όλοι για την ομάδα τους, μη χαίρεστε), όταν μετά από μία εξαντλητική περσινή σεζόν Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ κατάφεραν να περάσουν από την φάση των προκριματικών και να βρεθούν σε ευρωπαϊκούς ομίλους για άλλη μία φορά (όπως και να χρηματοδοτηθούν αδρά, βεβαίως). Μία ελπίδα γεννήθηκε ότι η Ελλάδα θα ανακτήσει μία καλή θέση στην κατάταξη της UEFA, σε μία συγκυρία όπου κινδυνεύει να βγάζει όλο και λιγότερες ομάδες στην Ευρώπη (και μέσω προκριματικών γύρων). Η ίδια ελπίδα πέθανε σε χρόνο μηδέν.

Η ομάδα του Πειραιά μετά από μία προηγούμενη αγωνιστική περίοδο με νταμπλ και αξιοπρεπή πορεία στο εξωτερικό, αλλά κυρίως με πολύ όμορφο και επιθετικό, μεγάλου συλλόγου στυλ και τσαμπουκά, είχε θέσει υψηλές βάσεις για φέτος, οι οποίες κατακρημνίστηκαν. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον. Παρά τις κακές εμφανίσεις στη φάση των ομίλων, οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να λάβουν το εισιτήριο κακήν-κακώς για το Europa League, στο οποίο, εφόσον η ομάδα δεν ενισχυθεί το Γενάρη, δεν αναμένονται πολλά θετικά.

ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, παρά τις -μη αναμενόμενες από πολλούς- προκρίσεις τους από τα προκριματικά, δεν συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό. Και στους 2 πόλους φάνηκε ένα μείζον πρόβλημα: μικρή μεταγραφική ενίσχυση, μικρό βασικό ρόστερ, αδυναμία παρουσίας μίας συνεχούς δυνατής ενδεκάδας στον αγωνιστικό χώρο. Όπως επίσης, και αυτό είναι μεγάλο σημάδι των καιρών, μία αρρώστια με την οποία τίθενται αντιμέτωπες όλες οι ομάδες της χώρας μας: η ελληνική αθλητική νοοτροπία, η οποία -απλά και λαϊκά, καφενειακά- θα εκφραζόταν κάπως έτσι: «πίσω όλοι, και αν τύχει να γένει καμία φάση μπροστά, μακάρι και γκολ». Φαίνεται ατάκα παλιάς εποχής, όμως εκτελείται ακόμα κατά γράμμα: οι ελληνικές ομάδες απλά φοβούνται να παίξουν επιθετικά, διστάζουν να παρουσιαστούν με ένα εναλλακτικό πλάνο, κάτι που μπορεί να αιφνιδιάσει τα λεγόμενα «μεγαθήρια». Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν επιθετικά όπλα στους τρεις τωρινούς μεγάλους συλλόγους της χώρας. Γιατί αν σου πει κάποιος ότι υπάρχει εμπιστοσύνη στις αντίστοιχες άμυνες, κόβεις πόδι πραγματικά…

Στην αντιπέρα όχθη, βλέπουμε το μπάσκετ, το λεγόμενο και «εθνικό άθλημα της Ελλάδας», να παραπαίει -εκτός από το εθνικό- και σε συλλογικό επίπεδο. Οι δύο γίγαντες της σύγχρονης ελληνικής και ευρωπαϊκής καλαθοσφαίρισης, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, έχουν συρρικνωθεί σε μεγάλο βαθμό. Πράγμα το οποίο οφείλεται, κατά πολλοίς, στον υποβιβασμό του ΟΣΦΠ στην Α2. Έτσι, οι βασικοί παίχτες του Ολυμπιακού από πέρυσι δεν παίρνουν παιχνίδια στα πόδια τους και εμφανίζονται μόνο στα ματς της Euroleague, ενώ και οι «πράσινοι» έχασαν από την κατάβαση του αιώνιου δέους, αφού πλέον ο ανταγωνισμός στο εθνικό επίπεδο είναι τραγικός, κατάσταση που ρίχνει και τις απαιτήσεις στην ομάδα. Από εκεί που οι έδρες τους αποτελούσαν τον φόβο και τον τρόμο για όλη την Ευρώπη, με τις δυσκολίες που παράλληλα έφερε και το νέο φόρματ του τουρνουά οι 2 σύλλογοι παλεύουν με νύχια και με δόντια να μπουν στην 8άδα, σε μία 8άδα από την οποία λίγες ελπίδες τρέφουν για πρόκριση. Σε συνδυασμό με τα διοικητικά θέματα που έχει η κάθε πλευρά, η κατάσταση μόνο δυσοίωνη φαίνεται για το ελληνικό μπάσκετ.

Δυστυχώς και για φέτος μόνο στην Ευρώπη θα βλέπουμε τη μεγαλύτερη τιτανομαχία της ελληνικής καλαθοσφαίρισης.

Υ.Γ.: Κάποιες φορές, βέβαια, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Εξαιρέσεις στις οποίες συνδυάζονται καλή αθλητική νοοτροπία με μπόλικη άγνοια και απώλεια κοινωνικής ενσυναίσθησης. Στέφανε, όσο μεγάλος τενίστας και να είσαι, σε μία χώρα που άνθρωποι όλο και φτωχαίνουν και πεθαίνουν εν καιρώ πανδημίας και κρίσης του δημόσιου συστήματος υγείας, καλό είναι να μην παρουσιάζουμε ως αναγκαία τα Harrods και τους ποδηλατοδρόμους στα νότια προάστια της Αθήνας!

+ posts

Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.