ΦΚ Ρεπορτάζ/Ανάλυση: Τι συμβαίνει με την Παν. Αστυνομία;

Tην περασμένη Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση πήρε πίσω την εφαρμογή της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας… ή μήπως όχι; Το μπαλάκι των ευθυνών ξαναπετάχτηκε στην εξέδρα από το Υπουργείο Παιδείας κι όσοι ονειρεύονταν τα ελληνικά Πανεπιστήμια σαν αυτά στην Τουρκία του Ερντογάν για μια ακόμη φορά απογοητεύτηκαν. Φωτιά στον φιλοκυβερνητικό Τύπο, που δεν μπορεί να δικαιολογήσει το γεγονός πως οι αγώνες των φοιτητών και το αίμα που έχει χυθεί στα ΑΕΙ (ευθείας βολής κρότου λάμψης, άγριο ξύλο κ.α.) έχουν οδηγήσει σε αυτό το αμήχανο πάγωμα. Πού βρισκόμαστε λοιπόν με την Ο.Π.Π.Ι.;

Ως «Φοιτητικός Κόσμος» από την πρώτη στιγμή έχουμε βρεθεί σε κάθε κινητοποίηση, έχουμε προβάλλει τη γνώμη έγκριτων ανθρώπων της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και προσώπων για το ζήτημα της Αστυνομίας στα Πανεπιστήμια και έχουμε τεκμηριώσει πολλάκις τους λόγους που η Ο.Π.Π.Ι. δεν είναι παρά ένας εφιάλτης για τις φοιτητικές μας ζωές. Τα Πανεπιστήμιά μας που δέχτηκαν την λαίλαπα της κρίσης και των Μνημονίων έχουν άλλες υλικές ανάγκες -κυρίως- αλλά και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού. Την Παρασκευή ήταν η τρίτη φορά που η Πανεπιστημιακή Αστυνομία εν μέρει πάρθηκε πίσω.

Καμία νίκη, απλή παράταση.

Ας μην βιαζόμαστε

Ανέβηκε στα social media πολλών φοιτητικών πολιτικών δυνάμεων πως «νικήσαμε» ή «νίκη του Φοιτητικού Κινήματος». Μακάρι να ήταν έτσι. Τους πρόλαβε η «Καθημερινή», η οποία έχει απωλέσει εδώ και καιρό τον κεντροδεξιό της χαρακτήρα και έχει γίνει «κολλητή» της νεοφιλελεύθερης κας. Κεραμέως: «Διαψεύδονται από την ΕΛ.ΑΣ. δημοσιεύματα για απόσυρση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας». Τι ισχύει όμως τελικά;

Το χτύπημα των 5.000 πολιτών στο Ελευθεριακό Φεστιβάλ στο ΑΠΘ, στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που ήταν ωμή δολοφονική επίθεση (σε χώρο χωρίς εξόδους δεν γίνεται πετάς χημικά και να σπέρνεις τον πανικό-παραλίγο να ζήσουμε μια νέα «Θύρα 7») η κοινωνική αποδοκιμασία παντού ήταν τεράστια. Στο ΑΠΘ, όχι τώρα, αλλά τουλάχιστον από τον Φεβρουάριο, με αφορμή την κατάληψη του Βιολογικού και την «Βιβλιοθήκη» που δήθεν φτιάχνεται κι όλο πλημμυρίζει, οι φοιτητές του ΑΕΙ της Θεσσαλονίκης ζουν μια κατάσταση τρόμου. Μας τα είπε αναλυτικά σε μια συγκλονιστική κατάθεση ο Ανδρέας Α.

Τώρα λοιπόν που παραξηλώθηκε το θέμα και έγινε ντόρος με τη συναυλία, η Ελληνική Αστυνομία έχει μαγκωθεί και πετάει το μπαλάκι στους Πρυτάνεις. Και εδώ θα πει κάποιος: «ποιους;». Παπαϊωάννου (ΑΠΘ) είναι φιλοκυβερνητικός (ορέγεται θέση στο Επικρατείας της ΝΔ).

Δημόπουλος (ΕΚΠΑ): παντελώς αδιάφορος για το ΑΕΙ του (τα προβλήματα στου Ζωγράφου αμέτρητα), εμφανιζόταν λόγω του COVID-19 στα τηλεπαράθυρα, τώρα είναι εξαφανισμένος. Ο Ανδρέας Μπουντουβής (ΕΜΠ) είναι και αυτός φιλικά προσκείμενος προς τη ΝΔ. Ανεξαρτήτως της κριτικής προς τον καθένα τους, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πως είναι «συριζαίοι» ή δεν θέλουν την #ασφάλειαπαντού. Άρα πού είναι τα φυλάκια κύριοι; Οι χώροι για την ΟΠΠΙ;

Αποκλειστικές μας πηγές στη Σύνοδο των Πρυτάνεων κάνουν λόγο πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Και οι 4 είναι ναι μεν υπέρ, αλλά με διαφοροποιήσεις ο καθένας. Για τον Παπαϊωάννου δεν χωρούν αμφιβολίες. Έχει δεχτεί αιμόφυρτους φοιτητές του να τους χτυπούν στο ΑΠΘ και ασφαλίτες να κάνουν βόλτες. Εφαρμόζει κατά γράμμα ό,τι λέει με τον Θεοδωρικάκο. Ο Μπουντουβής είναι επίσης υπέρ και ο Μπουραντώνης που κρατούν χαμηλό προφίλ. Όσο για τον Δημόπουλο «γλυκοκοιτάζει» την θέση της κα. Κεραμέως (από το Μάρτιο του 2020 ακουγόταν σαν αντικαταστάτης της, όταν η υπουργός είχε δυσαρεστήσει την Εκκλησία της Ελλάδος)… Συνεπώς τι τους κρατάει; Η Ελληνική Αστυνομία κάνει λόγω για «έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής», άρα οι Πρυτάνεις φταίνε που κάνουν πίσω. Ή μήπως είναι κάτι άλλο; Κλείνοντας το κομμάτι της ΕΛ.ΑΣ. διαβάζουμε στην ΕΦΣΥΝ πως πράγματι είναι μεγάλος ο πονοκέφαλος της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας για τους αστυνομικούς: «Στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης κανείς δεν θέλει να αναλάβει διοικητής της ΟΠΠΙ.  Την τραγελαφική κατάσταση επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι οι αστυνομικοί. Χαρακτηριστική είναι η επιστολή της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης προς τον γενικό αστυνομικό διευθυντή Θεσσαλονίκης, ταξίαρχο Μπουλούμπαση, με αφορμή τις προτάσεις και μετακινήσεις αστυνομικών, οι οποίες -όπως υποστηρίζουν- «έγιναν με εκδικητικά κριτήρια, αγνοώντας τις οικογενειακές τους ανάγκες και την επικρατούσα οικονομική κατάσταση της χώρας».

Μετά τον Χρυσοχοΐδη καρφώνουν φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι Θεοδωρικάκο και Γεραπετρίτη

“[…] είναι πάντα χρήσιμο να υπάρχει στην κυβερνητική ατζέντα και ένα θέμα που να μας επιτρέπει να ευθυμήσουμε λιγάκι, να έχουμε ένα διάλειμμα αναψυχής από τον ζόφο της επικαιρότητας. Αυτό το διάλειμμα μας παρέχει η υπόθεση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας (ΟΠΠΠΙ), που εξελίχθηκε σε κανονική κωμωδία.

Θυμίζω ότι, μετά την αποτυχημένη πρεμιέρα, τα καθήκοντα της Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ) περιορίζονται και επισήμως πλέον στον εξωτερικό χώρο της περίφραξης των ιδρυμάτων και, συνεπώς, στο ακρωνύμιο της ομάδας προστίθεται ένα τρίτο πι και γίνεται ΟΠΠΠΙ (Ομάδες Προστασίας Περίφραξης Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων).

Όμως και αυτό πρέπει να αλλάξει! Διότι διαβάζω την ομιλία, που απηύθυνε προ ημερών ο υπουργός Τάκης Θεοδωρικάκος στα στελέχη της ΟΠΠΠΙ για να τα εμψυχώσει, όπου διαπιστώνω ότι επισημοποιείται και η συνοδεία τους από τα ΜΑΤ. Με άλλα λόγια, η ξεφτίλα (ας μην κοροϊδευόμαστε), την οποία είδαμε στην πρεμιέρα, καθιερώνεται.[…].”

Τάδε έφη ο κ. Στέφανος Κασιμάτης των «Νέων» και όχι κάποιος της «Αυγής». Η επόμενη «Ιφιγένεια» αναζητείται στο νέο φιάσκο. Στην αρχή η ΟΠΠΙ θα ήταν μέσα, μετά με τη συνοδεία των ΜΑΤ (με τον αγαπημένο συνδικαλιστή αστυνομικό Μπαλάσκα να βροντοφωνάζει «Για όσο χρειαστεί»), μετά έξω στους φράχτες… και τώρα; Ποιος θα την πληρώσει; Ο κ. Κασιμάτης βάζει στο στόχαστρο τους Γεραπετρίτη και Θεοδωρικάκο, καθώς, όπως γράφει, ο Γιώργος Γεραπετρίτης «έβαλε το δαχτυλάκι του στο φιάσκο της ΠΟΠΠΠΙ». «Ο υπουργός Επικρατείας καθυστέρησε τις απαιτούμενες προσλήψεις, με αποτέλεσμα να χαθεί η δυναμική της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας», σημειώνει.

Αντίστοιχα, για τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Τάκη Θεοδωρικάκο αναφέρει ότι επισημοποιείται την προστασία της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας από τα ΜΑΤ και σημειώνει «η ξεφτίλα (ας μην κοροϊδευόμαστε), την οποία είδαμε στην πρεμιέρα, καθιερώνεται».

Συνεπώς, πού βρισκόμαστε πραγματικά;

μια αναγνωση οσων ζουμε

View this post on Instagram

A post shared by Μένουμε Ενεργοί (@menoume_energoi)

Πολλές κινητοποιήσεις που θα μπορούσαν να ήταν μαζικότερες, πολύ αίμα φοιτητών που βάζουν τα σώματα τους απέναντι στις δυνάμεις των ΜΑΤ, Μ.Μ.Ε., τα οποία παραπληροφορούν την κοινωνία στοχοποιώντας εμάς τους νέους (ενώ παράλληλα πληρώνονται τρέλα ποσά διαφημίσεων από τα ιδιωτικά κολλέγια) και μια ανένδοτη σε βαθμό γραφικότητας υπουργός… αυτή είναι η κατάσταση στα Πανεπιστήμια εδώ και 3 χρόνια. Το ερώτημα είναι πώς μπορεί αυτός ο αντιδημοκρατικός κατήφορος να σταματήσει.

Τα φρένα στην εγκατάσταση της ΟΠΠΙ τα βάζει μόνο η κοινωνική αντίδραση στην παράλογη καταστολή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δυστυχώς η κρίση σε όλα τα επίπεδα (στην ενέργεια, στην ακρίβεια και στο κόστος διαβίωσης), ο φόβος κι άλλα πολλά (μέσα σε αυτά και η παθητικότητα των νέων για τα κοινά) καθιστούν τη μαζικότητα των φοιτητικών αγώνων ένα άπιαστο όνειρο (αυτό όμως αξίζει να το αναλύσουμε σε κάποιο άλλο ρεπορτάζ μας).

Η κυβέρνηση αιμορραγεί δημοσκοπικά στους νέους παρά τα «χαρτζιλίκια» και άλλες εξαγγελίες. Οι ίδιοι οι φιλοκυβερνητικοί Πρυτάνεις γνωρίζουν το πόσο παράλογη είναι η εγκατάσταση της Αστυνομίας στα Πανεπιστήμια. Ειδικοί φρουροί, δίχως ΑΣΕΠ, δίχως κριτήρια, δίχως καμία απολύτως σχέση με τα ΑΕΙ, σε αντίθεση με τους διοικητικούς φύλακες (σαν αυτούς τους 1.400 που απέλυσε ο Κ. Μητσοτάκης το 2013 από τα Πανεπιστήμια), δεν μπορούν να μπουν στα Πανεπιστήμια. Είναι ζωντανός κίνδυνος για τις φοιτητικές μας ζωές. Είναι ξένο σώμα για τα ΑΕΙ.

Χρειάζεται ένας κεντρικός συντονισμός και μια ενότητα από μεριάς των φοιτητικών πολιτικών δυνάμεων, για να μπορέσουν οι αγώνες να γίνουν μαζικότεροι και δυνατότεροι. Αυτή η τρίτη υποχώρηση της κυβέρνησης μπορεί να γίνει ολοκληρωτική ήττα μόνο όταν οι ίδιοι οι φοιτητές, η βάση των Φοιτητικών Συλλόγων, αντιδράσουν μαζικά. Το Δημόσιο, Δωρεάν και Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο σε όλα τα επίπεδα βάλλεται και αποδυναμώνεται, η ΟΠΠΙ δεν είναι παρά ο εγγυητής αυτού του βιασμού της Δημόσιας Παιδείας. Μόνο με ενότητα και μαζικότητα οι νόμοι μένουν στα χαρτιά και καταργούνται σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Συνεπώς, μόνο μια πραγματική οργάνωση των φοιτητών σε επίπεδο συλλογικό μπορεί να βάλει ένα φρένο σε αυτόν τον αντιδημοκρατικό κατήφορο. Ήταν η τρίτη υποχώρηση, μπορεί την επόμενη φορά (ανάλογα και την πορεία της χώρας προς τις εκλογές και τις κυβερνητικές κινήσεις που θα πολώσουν το ακροατήριό της που ηδονίζεται με το «Νόμος και Τάξη»), να μην είμαστε τόσο τυχεροί. Μια μικρή νίκη, σε τρεις μάχες συγκεκριμένα, αλλά ο πόλεμος δεν κερδήθηκε.