ΦΚ Συνέντευξη: The Ripples

ΦΚ Συνέντευξη: The Ripples

Ο Φοιτητικός Kόσμος συναντάει την μπάντα The Ripples, μια μπάντα τεσσάρων νέων παιδιών Gen-Z με όραμα και διάθεση στη συγγραφή μουσικής. Η Κατερίνα Σαπούνα, ο Ορέστης Μαύρος, ο Κώστας Καρακώστας και ο Θάνος Μανέτας, έχουν εμφανιστεί σε μεγάλα stages, όπως το τελευταίο Schoolwave και υπόσχονται να φτάσουν πολύ ψηλά για τους fans τους, τα Freaks with Dreams. Συγκεκριμένα, μας απαντάνε σε διάφορα ερωτήματα που αφορούν την μπάντα αλλά και την εξέλιξη της μουσικής σήμερα. Τι σκοπεύουν να κάνουν στο μέλλον; Τι έχουν να πουν για την νέα γενιά; Ποια είναι τα μηνύματα που θέλουν να μας στείλουν; Μαζί και ξεχωριστά μας τα αναλύουν όλα παρακάτω.

-Αρχικά, πώς ο καθένας σας ξεχωριστά ξεκίνησε να ασχολείται με την μουσική; Ποιο ήταν το ερέθισμα;

(Θάνος) – Με έγραψαν οι γονείς μου σε ένα ωδείο για κλασική κιθάρα στην 3η δημοτικού, επειδή έβλεπαν ότι μου άρεσε η μουσική αλλά με τα χρόνια κατέληξα να παίζω και ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο.

(Ορέστης) – Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική, από τότε που ανακάλυψα ένα παιχνίδι, το λεγόμενο Guitar Hero. Θυμάμαι μου άρεσε τόσο πολύ, που παρακαλούσα για έναν ολόκληρο χρόνο τους γονείς μου να μου το πάρουν. Εν τέλη, αγοράσαμε την έκδοση που μέσα είχε και ένα σετ ντραμς…!

(Κατερίνα) – Υπάρχουν παλιά home videos στα οποία βλέπεις μια Κατερίνα ενός έτους να φέρνει γύρες μες το σπίτι με ένα μικρόφωνο ή μια κιθάρα στο χέρι. Αργότερα, όταν άρχισα να μιλάω και με ρωτούσαν τι ήθελα να γίνω μόλις μεγαλώσω, πάντα έλεγα «τραγουδίστρια ή μουσικός». Πραγματικά πιστεύω ότι είναι κάτι με το οποίο γεννήθηκα, τόσο φυσικό όσο και το χρώμα των ματιών μου. Έπειτα, με τα πρώτα μου ακούσματα παθιάστηκα και ήξερα ότι ήταν αυτό που ήθελα πάνω από όλα.

(Κώστας) – Με μύησε ένας φίλος μου από το δημοτικό στη μέταλ, ο οποίος ταυτόχρονα είχε ξεκινήσει και κιθάρα. Το βρήκα ιδιαίτερα ωραίο αυτό που ακούω να το παίζω κιόλας οπότε ξεκίνησα και εγώ.

-Τι είναι αυτό που σας συνδέει μεταξύ σας;

(Ορέστης) – Πολλοί έχουν την “τρέλα” της μουσικής και έχουμε γνωρίσει πάρα πολλούς μουσικούς σε αυτήν την πορεία μας στον κλάδο. Λίγοι όμως έχουν την ΤΡΕΛΑ που κουβαλάμε ΕΜΕΙΣ!

(Κατερίνα) – Όταν έβαλα τις αγγελίες για να βρω μέλη και να ξεκινήσει το συγκρότημα αρχικά έψαχνα για ντράμερ. Μετά από πολλές επιλογές είχα καταλήξει σε δυο. Έναν αρκετά γνωστό, σε μπάντα με ήδη φτιαγμένο κοινό από την μια και τον Ορέστη από την άλλη. Δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτώ. Με το που είδα τα πρώτα μηνύματα του Ορέστη, είδα κατευθείαν όλο το πάθος και την τρέλα που κουβαλούσε αλλά και την θέληση για το όνειρο που μας ένωνε. Ξεκάθαρα είπα μέσα μου «αυτός είναι ο ένας». Αυτό έπειτα ίσχυε και για τον Κώστα και για τον Θάνο, νιώθουμε ότι η μοίρα μας ενώνει για κάτι κοινό.

-Από πότε υπάρχει η μπάντα με την μορφή που έχει σήμερα;

Η μπάντα ξεκίνησε από τον Νοέμβρη του 2019 και την τελική σύνθεση που έχει τώρα την έχει από την άνοιξη του 2020.

-Από πού προκύπτει το όνομα της μπάντας;

Το όνομα της μπάντας προκύπτει από μια αρκετά όμορφη θα λέγαμε παρομοίωση, μεταξύ των ripples της θάλασσας και της μουσικής μας. Με άλλα λόγια, οι κυματισμοί αυτοί της θάλασσας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η επιρροή, η διάδοση της μουσική μας, στον έξω μουσικό κόσμο. Το αρχικό όνομα ήταν “Ripple Effect” που σημαίνει με λίγα λόγια επιρροή των πράξεών σου, λόγος για τον οποίο το επιλέξαμε και αρχικά, καθώς πέρα από όλα τα αλλά η μουσική μας θέλουμε να είναι και μια κοινωνική επιρροή στην οποία μιλάμε ανοιχτά για θέματα από lgbt έρωτα (στο πρώτο μας άλμπουμ) μέχρι το να είσαι ο εαυτός σου και άλλα θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο: εθισμό, ενδοοικογενειακή βία, απώλεια, που ίσως δεν θίγονται αρκετά και σε έναν βαθμό προκειμένου να δοθεί το πάτημα να αλλάξουν κάποια πράγματα. Εν τέλει το αλλάξαμε, γιατί όλοι μας φώναζαν Ripples, η αλήθεια είναι ότι το θεωρούμε και πιο ωραίο ηχητικά αλλά εννοείται πως κρατάει την αρχική σημασία. Είμαστε Ripples (ομόκεντροι κύκλοι) που θέλουν να εξαπλωθούν και κοινό κέντρο μας είναι η μουσική και η τέχνη.

-Ποιο είναι το είδος της μουσικής που θα λέγατε ότι παίζετε, ως τι είδους μπάντας αυτοαποκαλείστε;

Γενικά πέφτουμε μέσα στην κατηγορία του hard rock αλλά έχουμε πολλές επιρροές από πολλά διαφορετικά είδη (progressive, rock n’ roll, alternative κλπ.).

-Η ιδέα του να δηλώσετε συμμετοχή στο Schoolwave πώς δημιουργήθηκε;

Το Schoolwave ήταν πάντα όνειρο για τον καθένα από εμάς. Πηγαίναμε όλοι σε αυτό το πανέμορφο φεστιβάλ από μικρή ηλικία, απλά στην ουσία δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Στην πορεία ωστόσο, όταν η μπάντα δημιουργήθηκε, αμέσως όλοι εκφράσαμε αυτήν την ανεξίτηλη από το κεφάλι μας επιθυμία να παίξουμε εκεί. Ένα από τα όνειρά μας, έγινε επιτέλους πραγματικότητα..!

-Ποιο είναι το όνειρο/όραμά σας ως συγκρότημα;

Στόχος είναι να φτάσουμε το συγκρότημα όσο πιο μακριά γίνεται. Πέρα από το να ακούγεται το όνομά μας, σίγουρα θέλουμε να φτιάξουμε μουσική και υλικό που θα μας αφήνουν ευχαριστημένους εμάς αλλά και το κοινό. Επίσης, εννοείται πως θέλουμε να πραγματοποιήσουμε τον σκοπό του ονόματός μας και με τον δικό μας τρόπο να φέρουμε μια αλλαγή, να βοηθήσουμε όσο κόσμο μπορούμε. Μετά την εμφάνισή μας στο Schoolwave, για παράδειγμα, μας έστελναν άτομα και μας ευχαριστούσαν που τους κάναμε να ξεχαστούν από τα προβλήματά τους έστω και λίγο ή για την στιγμή στο “Freaks With Dreams” που ένιωσαν ότι ανήκουν κάπου. Για εμάς σίγουρα ήταν ό,τι πιο όμορφο μπορούσαμε να ακούσουμε και ό,τι σημαντικότερο έχουμε κάνει, μακάρι να μπορούμε να επηρεάσουμε θετικά στο μέλλον όσο περισσότερους μπορούμε. Το όνειρο όλων μας, ξεκάθαρα είναι να φτιάξουμε την μεγαλύτερη οικογένεια από Freaks with Dreams ..!!!

-Θεωρείτε πως το ελληνικό κοινό αγκαλιάζει την ροκ/μέταλ σκηνή στα γενικότερα πλαίσια;

Αν και χωρίς σκέψη κατευθείαν θα απαντούσαμε «Όχι» και σε μεγάλο μέρος του η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κοινό αποστρέφεται με μια πρώτη ματιά αυτά τα είδη και καταφεύγει στην τραπ και τα «λαϊκά» ή «σκυλάδικα», η πραγματικότητα είναι πως -προς μεγάλη μας χαρά- υπάρχει ένα καλό ποσοστό που υποστηρίζει την ροκ και μέταλ σκηνή. Αν και ίσως να μην βγαίνει στην επιφάνεια όσο η αγάπη για την ποπ, τραπ και λαϊκή σκηνή, υπάρχει ένα καλό υπόβαθρο. Ελπίζουμε φυσικά να εξαπλωθεί ακόμη περισσότερο.

-Τι έχετε να σχολιάσετε για την νέα κουλτούρα της μουσικής βιομηχανίας και το γεγονός πως τα μικρά παιδιά αγαπάνε μουσικές όπως η τραπ;

Σεβόμαστε την δουλειά και την προσπάθεια που καταβάλλουν στο να γράφουν κομμάτια και να εξωτερικεύουν την δική τους οπτική γωνία, αλλά σε μεγάλο μέρος δεν είναι του στυλ μας, κυρίως λόγω των στίχων και του ρατσισμού ή σεξισμού που συνήθως προβάλλουν. Σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Κακά τα ψέματα, όλοι αν τους ακούσουμε σε ένα κλαμπ πάνω στην φάση δεν θα μείνουμε και ακίνητοι. Το θέμα είναι ότι σε μεγάλο μέρος της η μουσική αυτή καλό θα είναι να μένει για την φάση της στιγμής και να μην μετριέται η κουλτούρα της στα σοβαρά. Πολλές φορές, δυστυχώς, οι ακροατές της αλλά και οι καλλιτέχνες της χάνουν το όριο μεταξύ της «φάσης» και του τρόπου ζωής. Εκεί μπορεί να γίνει δυσάρεστα επικίνδυνη, όχι η μουσική η ίδια αλλά η πρακτική.

Αγαπημένος Έλληνας και ξένος μουσικός ή μπάντα;

(Ορέστης) – Ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες στην Ελλάδα είναι ο Gus G. Ο λόγος είναι ξεκάθαρα το ότι έχει παίξει σε τεράστιες για τα ελληνικά δεδομένα σκηνές, αλλά και με τεράστιους παγκοσμίως καλλιτέχνες. Αγαπημένη μπάντα από το εξωτερικό για μένα θα έλεγα ότι είναι οι Tower of Power, διότι πολύ λαϊκά θα μπορούσα να πω πως “οι τύποι απλά δεν υπάρχουνε”.

(Θάνος) – Οι αγαπημένοι Έλληνες καλλιτέχνες για εμένα είναι οι Aphrodite’s Child και ο μεγάλος Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Ενώ από ξένους είναι οι Muse, Metallica, The Strokes, AC/DC και γενικά η λίστα δεν τελειώνει.

(Κατερίνα) – Ο αγαπημένος μου Έλληνας καλλιτέχνης θα έλεγα πως είναι ο Yanni, ο οποίος ήταν από τα πρώτα μου ακούσματα, μέσω της μαμάς μου από την οποία έχω πάρει αυτήν την αγάπη για την μουσική, ενώ από ξένους Freddie Mercury, Madonna (από τα πρώτα ακούσματα επίσης, καθώς και αποτελούν για μένα role models, αφού η ιστορία τους πολλές φορές μου έδωσε δύναμη και πίστη για να συνεχίσω να προσπαθώ για τα όνειρά μου).

(Κώστας) – Όπως και ο Θάνος, από Έλληνες Aphrodite’s Child και ο αγαπημένος μου ξένος είναι ο King Crimson.

-Από πού θεωρείτε ότι δέχεστε επιρροή για την συγγραφή της μουσικής σας;

Σίγουρα όλοι έχουμε αρκετές μουσικές επιρροές, όπως αυτές που αναφέρουμε παραπάνω, αλλά ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να τις εκφράζει. Ευτυχώς τις περισσότερες φορές βρίσκουμε πολλά κοινά σημεία και κοινούς κώδικες, για να φτιάξουμε κάτι που μας εκφράζει όλους.

-Αυτοαποκαλείστε «Freaks with Dreams» και αποκαλείτε έτσι και το κοινό σας. Μιλήστε μας λίγο για αυτό.

Το Freaks with Dreams σαν κομμάτι γράφτηκε την περίοδο που έδινα πανελλήνιες. Με ρώτησαν σε ποια σχολή ήθελα να περάσω, τι ήθελα να γίνω. Είπα ότι πάνω από όλα ήθελα την μουσική. Τότε κάποιοι πολλοί κοντινοί μου άνθρωποι μου είπαν «δεν θα είσαι και τίποτα ιδιαίτερο». Εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως είχαν δίκιο. Αν ό,τι ονειρευόμουν όλη μου την ζωή ήταν πραγματικά τόσο άπιαστο. Υπάρχουν άνθρωποι που από μωρό με έχουν δει να παλεύω να φτιάξω αυτό που έχω σήμερα και να με ειρωνεύονται, να με θεωρούν πραγματικά ένα ονειροπόλο φρικιό. Και εκεί μου χτύπησε και άλλαξε όλη μου η ζωή. Εις πείσμα όλων, αλλά κυρίως του εαυτού μου και του μωρού μέσα μου που έτρεχε στο σαλόνι με ένα μικρόφωνο στο χέρι, αγκάλιασα αυτό το φρικιό. Είμαι αυτό που είμαι και το αγαπώ και το υποστηρίζω, και αυτό θα ήθελα να κάνουν όλα τα παιδιά των οποίων τα όνειρα χλευάζουν, και υπάρχουν πολλές περιπτώσεις τέτοιων παιδιών και ανθρώπων γενικότερα. Υπάρχει μια κομβική στιγμή για την εξέλιξη κάθε ανθρώπου. Είτε θα γίνεις δυνατότερος είτε θα εγκαταλείψεις. Πρέπει να ξέρεις τι θα επιλέξεις, γιατί καλώς η κακώς ίσως σε καθορίσει. Το φρικιό αυτό είτε θα γίνει το στέμμα σου είτε ο σταυρός σου. Για αυτό στο τέλος κάθε live υπενθυμίζουμε στο κοινό ότι όλα είναι δυνατά, ποτέ να μην σταματήσουν να παλεύουν για αυτό που θέλουν. Αυτό είναι το Freaks with Dreams. Αυτοί είμαστε οι Ripples.

+ posts

Ονομάζομαι Γιώτης Πέτρος και είμαι μεγαλωμένος στην όμορφη πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα. Σήμερα, φοιτώ στο τμήμα της Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, παρόλα αυτά οι ασχολίες μου δεν μένουν στα πλαίσια αυτής της σχολής.
Η συγγραφή για εμένα είναι ο τρόπος να εκφράσω την ελευθερία που δεν μπορώ να βρω στον κόσμο μου. Η ενασχόλησή μου με την Τέχνη, την Μουσική και το Θέατρο με ώθησε στο να αποτυπώνω αυτόν τον κόσμο πάνω στο χαρτί.
Η αρθρογραφία που χρειάζεται η εποχή μας είναι στην σωστή ενημέρωση και στις πολύπλευρες απόψεις. Για αυτόν τον λόγο, ο Φοιτητικός Κόσμος αποτελεί για εμένα ένα εργαστήρι τέχνης που δημιουργεί ιδέες και τις μεταδίδει στους αναγνώστες του. Η φράση η οποία θεωρώ πως με χαρακτηρίζει και θα ήθελα καθένας να σκέφτεται στα καλά και στα δύσκολα είναι «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;»

Γεια σας! Το σίγουρο είναι ότι με λένε Πανταζή, τώρα αν εσείς θα με αποκαλείτε Σωτηρία ή Ραφαέλα, είναι δική σας επιλογή! Είμαι τελειόφοιτη στο τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Πειραιά. Είμαι λάτρης του καφέ και αγαπώ την λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο, την μουσική και ό,τι έχει σχέση με την τέχνη. Μέσα
από τη γραφή αποτυπώνω την κάθε μου σκέψη και την αλήθεια μου. Έτσι καταφέρνω να την μοιράζομαι με τον υπόλοιπο κόσμο. Πιστεύω ακράδαντα στον έρωτα, στην αγάπη και στην μαγεία.