Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Πέρυσι τέτοια εποχή όλοι οι φοιτητές που σπουδάζουμε σε άλλη πόλη απολαμβάναμε τις τελευταίες μέρες στην στολισμένη και φωτεινή φοιτητούπολή μας! Κάναμε βόλτες με φίλους, βγαίναμε για ζεστά ροφήματα και το βράδυ για ένα “πάντα χαλαρό” ποτάκι. Το εορταστικό κλίμα άλλωστε ήταν ιδανικό για όλα τα παραπάνω.
Οι μέρες όμως περνούσαν, οι καθηγητές στα αμφιθέατρα σιγά-σιγά μας αποχαιρετούσαν με ευχές για να τα πούμε «του χρόνου» και ο καθένας μας με τη σειρά του αποχαιρετούσε την παρέα του, αφού θα γυρνούσε στα πάτρια εδάφη. Κλείναμε εισιτήρια, μαζεύαμε το σπίτι μας, γεμίζαμε μια βαλίτσα με ζεστά ρούχα και χαμόγελα και τελικά γυρνούσαμε στην πόλη μας!
Σε εκείνη την πόλη από την οποία λέγαμε πότε θα φύγουμε αλλά που τόσο νοσταλγήσαμε αυτές τις μέρες που ενέπνεαν ζεστασιά και θαλπωρή. Εκεί που η οικογένειά μας περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά και ανυπομονούσε να μάθει τα νέα μας. Εντάξει, εδώ που τα λέμε η πρώτη ερώτηση ήταν τι τρώγαμε και γιατί έχουμε αδυνατίσει έτσι, αλλά για την οικογένειά μας θα είμαστε πάντα παιδιά!
Παρ’ όλα αυτά και εμείς όσο και αν γκρινιάζουμε, χαρήκαμε που επιστρέψαμε για λίγο στα δικά μας μέρη. Είδαμε παλιούς φίλους , γνωστά και οικεία πρόσωπα, ξανανταμώσαμε στα στέκια μας και φυσικά χαρήκαμε σπιτικό φαγητό!
Φέτος αναπολώ εκείνα τα συναισθήματα, μου φαίνεται λες και είναι κάτι πολύ μακρινό. Πλέον οι περισσότεροι είμαστε ήδη στην πόλη μας, μακριά από το φοιτητικό μας σπίτι και τις συνήθειές μας. Προσπαθούμε να συμβαδίσουμε με την καθημερινότητα των γονιών μας, αφού είχαμε μάθει αλλιώς. Φοιτητική ζωή σε παύση κατά κάποιον τρόπο. Ακόμα και οι γιορτές για τον καθένα ξεχωριστά είναι αλλιώτικες.

Αλλά αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, τέτοια εποχή δεν θα ήμασταν κάπου αλλού και θα το είχαμε επιλέξει οι ίδιοι. Έτσι, ίσως θα ήταν λυτρωτικό για εμάς να ανακαλέσουμε την νοσταλγία που είχαμε τις προηγούμενες χρονιές και να χαρούμε που καταφέρνουμε να είμαστε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους. Ίσως θα μπορούσαμε να νιώσουμε τυχεροί και για λίγο τουλάχιστον να πάψουμε να γκρινιάζουμε “για την κακή μας τύχη και την βροχή την ασταμάτητη” που λέει και το ποίημα της Martha Madeiros.
Έτσι ας χαρούμε, ας γεμίσουμε με αισιοδοξία για όσα έρχονται και ας μην ξεχνάμε να χαρίζουμε κάθε μέρα χαμόγελα στους γύρω μας!
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν και εύχομαι η νέα χρονιά να σημάνει την επανεκκίνηση όλων όσων μας έχουν λείψει. Μέχρι τότε χαμόγελα, πολλά χαμόγελα για να βγούμε πιο δυνατοί!