Φτηνά τσιγάρα…

Η αλήθεια είναι πως αυτό το κείμενο βγήκε πολύ ενστικτωδώς από μέσα μου. Πολύ αυθόρμητα θα έλεγα, κάτι αρκετά σύνηθες για μένα μιας και είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου. Στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης φαντασίας, λοιπόν, αφιερώνω αυτό το κείμενο εκεί που πρέπει…

Στις μέρες μας δε βρίσκουμε συχνά τους κατάλληλους συνομιλητές, έτσι ώστε να ανταλλάξουμε μια ουσιαστική κουβέντα. Έχουμε ξεχάσει πως στη τελική αυτό που μένει είναι οι στιγμές και το κατά πόσο μπορούμε να επικοινωνήσουμε με έναν άνθρωπο. Να βρούμε στο πρόσωπο κάποιου ή κάποιας τον ακροατή που αναζητάμε ίσως και για χρόνια. Ζούμε σε μια εποχή που ο ρομαντισμός έχει χαθεί ή τουλάχιστον φοβάται να επαναστατήσει και να βγει μέσα από τη ψυχούλα μας. Φοβόμαστε να κάνουμε το βήμα, γιατί δεν ξέρουμε αν ο συνομιλητής μας θα κάνει το επόμενο, μα ξεχνάμε πως με ένα ζευγάρι πόδια δε μπορούν να περπατήσουν δυο άνθρωποι. Και όταν τελικά το βρίσκουμε, συνειδητοποιούμε πόσο πολύ τελικά έλειπε από τη ζωή μας. Συνειδητοποιούμε αμέσως πόσο αναγκαία είναι για την ύπαρξή μας η χημεία μεταξύ δυο ανθρώπων. Αν δεν κερδίσει ο ένας τον άλλον εγκεφαλικά, πώς θα υπάρξουν όλα τα υπόλοιπα. 

Δε θέλω να γράψω παραπάνω από όσα μου επιτρέπονται. Εύχομαι απλά οι αθεράπευτα ρομαντικοί, όταν διαβάσουν αυτό το κείμενο, να ταυτιστούν με όσα θα ειπωθούν σε αυτό. Να φανταστούν και εκείνοι μια ωραία βόλτα σε κάποια πόλη του κόσμου με τον άνθρωπο που θέλουν δίπλα τους. Εγώ προσωπικά επιλέγω αυτή η πόλη να είναι το Παρίσι. Δεν έχω βρει τη τύχη να το επισκεφτώ ακόμα, μα ελπίζω να μου δοθεί σύντομα η ευκαιρία. Να μπορέσω και εγώ να μιλήσω ρομαντικά δίπλα από τον Σηκουάνα ή να φωτογραφηθώ κάτω από το Πύργο του Άιφελ. Να μπορέσω και εγώ να κάνω τη βόλτα μου στη γειτονιά του Σεν Ζερμέν μαζί σου. Έτσι όμορφη που λέγεται ότι είναι η συγκεκριμένη πόλη, έτσι ακριβώς είναι και οι συζητήσεις μας. Κάθε σου λέξη αποτελεί κόσμημα για όποιο θέμα επιλέγουμε να συζητήσουμε, με αποτέλεσμα να κάνεις έρωτα σε κάθε μου εγκεφαλικό κύτταρο. Η επικοινωνία και η κατανόηση σε ένα άτομο. Σπάνιο πράγμα. Το πιο απλό επίθετο με το οποίο θα σε χαρακτήριζα. Και αν ήσουν μέρος, θα ήσουν το πιο όμορφο θερινό  σινεμά. Με το αεράκι να σε χτυπάει στο πρόσωπο. Και αν ήσουν ταινία, θα ήσουν τα φτηνά τσιγάρα. 

Και εφόσον η επικοινωνία είναι το παν, και ο ειρμός της συζήτησης ιδανικός, η λογική αποχωρεί με ελαφρά βηματάκια και δίνει τη θέση της στο πιο θαρραλέο και ταυτόχρονα θρασύ συναίσθημα που υπάρχει. Βλέπεις, δε μου αρέσει να μιλάω πολύ, πολλές φορές νιώθω πως θα μπερδέψω τα λόγια μου. Νομίζω όλοι το παθαίνουμε, όταν μιλάμε στο άτομο που ποθούμε. 

Συνοψίζοντας και αφήνοντας το καθένα στη δικιά του φαντασία, θα ήθελα να κλείσω με τα λόγια που ξεκινάει η ταινία του Ρέμου Χαραλαμπίδη:

«Θα ‘θελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω
η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη
σαν μια μπόρα
ούτε που πρόλαβα να αρχίσω

Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα
είμαι συλλέκτης
μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου:
στιγμές

Όταν έχω αυτό το ξαφνικό πόθο να πετάξω,
και δεν έχω πού να πετάξω,
κρύβομαι στην συλλογή μου
γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές,
τυχαία αγγίγματα, βρισιές,
τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές,
σιωπές χωρισμούς,
λόγια, λόγια, λόγια

Έτσι και αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά
η ζωή ξέρει
και εγώ την εμπιστεύομαι
Είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φθηνά τσιγάρα…»